»Για τη θερινή παράσταση του ∆ΗΠΕΘΕ Κρήτης
«Ήµουν κι εγώ εκεί…» είπα στην ηθοποιό που, στη µέση της παράστασης, µου έδωσε, όπως και στους άλλους θεατές της πρώτης σειράς, µια παλιά φωτογραφία της από µια παιδική χαρά… Μου χαµογέλασε η ηθοποιός που κατάλαβε τι ήθελα να πω: «είµαι κι εγώ εδώ!»
Όπως ήµουν τότε κάπου δίπλα σου και µοιραζόµουν την παιδική σου τη χαρά, είµαι τώρα εδώ και σας βλέπω, σας ακούω, εσάς τις τρεις-σε-µία που ακατάπαυστα, επί της τεµαχισµένης µη σκηνής του Προµαχώνα San Salvatore, εκφράζετε τα µικρά, ή τα µεγάλα, ή τα µέτρια πάθη που έχετε υποστεί και το πάθος που σας προκαλεί η βαθύτατη ανάγκη να φωνάξετε µε το στόµα και το σώµα ότι υπάρχετε, ότι πάντα θέλατε ο κόσµος να ήταν αλλιώς, ότι θέλετε «να σου δώσω µια να σπάσεις, αχ! βρε κόσµε γυάλινε»… Λησµονηµένο άσµα, εφάµιλλο του αξέχαστου «τα µατόκλαδά σου λάµπουν σαν τα λούλουδα του κάµπου», που αντηχεί στον αέρα του Προµαχώνα σαν αλήθεια γαλήνια και προσωρινή, πριν αρχίσει ο καταιγισµός των γλυκών ή δηκτικών λόγων, των ρυθµικών ή έκρυθµων κινήσεων, των αναµνήσεων, των κατά ριπάς πυροβολισµών, των οµοιοκατάληκτων στοίχων… επί σκηνής στηµένης σαν πεδίο µάχης, δηλαδή όπως είναι η ζωή για πάµπολλες γυναίκες, όχι µόνο για τις φέρουσες µπούργκα και προδήλως υποφέρουσες που βλέπουµε στο εναρκτήριο πλάνο.
Ασφαλώς, µέσα σε µια παράσταση πεπερασµένης διάρκειας, δεν µπορεί να τα πει όλα ο άνθρωπος συγγραφέας, ή σκηνοθέτης, ή ηθοποιός. Μπορεί όµως, εάν και εφόσον η παράσταση είναι πράγµατι θεατρική (και όχι θεατρινίστικη) να δώσει στον άλλο άνθρωπο, τον θεατή, την έµπνευση, την ώθηση για να νιώσει, να σκεφτεί, να πράξει· για να εγκαταλείψει την αναισθησία, την ανοησία, την απραξία… ∆ιότι το (γνήσιο) θέατρο είναι ανθρωπιά. Είναι και εξανθρώπιση. Υπό την προϋπόθεση ότι και ο θεατής θέλει να είναι ή να γίνει άνθρωπος· και βρίσκεται εδώ, στην παράσταση, «ψυχή τε και σώµατι». Τότε, πολύ πριν από το χειροκρότηµα, αυτός ο άνθρωπος-θεατής λέει ή σκέφτεται «ήµουν κι εγώ εκεί…είµαι κι εγώ εδώ» και ο (η) ηθοποιός που τον νιώθει του χαµογελά…
Την υπόθεση του έργου της Λένας Κιτσοπούλου «Το πράσινό µου το φουστανάκι», που ανέβασε προ ηµερών το ∆ΗΠΕΘΕ Κρήτης σε σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου, δεν δύναµαι να την εκθέσω. Το να µεταφέρω αποσπάσµατα του διανεµόµενου προγράµµατος είναι περιττό. Λέω απλώς ότι αυτή η παράσταση δεν περιγράφεται· απολαµβάνεται!…
…Όσο για τους συντελεστές της, θα τους αδικούσα αν ανέφερα εδώ ονόµατα, ιδιότητες κι επαίνους. Τούτο µόνο θα πω: το να γραφτεί, να παραχθεί και να µας δοθεί αυτή η παράσταση αποτελεί δηµιουργία ανθρώπων πολλών που εργάστηκαν σαν ένας και αγάπησαν το έργο τους… Και κάτι ακόµα: αρχικά πήγαµε να δούµε την παράσταση θέλοντας κυρίως να θαυµάσουµε, ξανά, µια συγκεκριµένη ηθοποιό· τελικά απολαύσαµε τρεις, πρωτΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ και οι τρεις, που έδιναν όλο τους το είναι, καθεµιά µε τη δικιά της αξιοσύνη και γοητεία. Όσο για τη «συγκεκριµένη», ξανά, λάµπει ακόµα κι όταν βρίσκεται στο βάθος της οιονεί σκηνής· φέγγει χωρίς να µας τυφλώνει· δεν θαµπώνει αλλά φωτίζει τις συναδέλφισσες- συναγωνίστριές της. Θαυµάσιες λοιπόν και οι τρεις: Ιώ Ασηθιανάκη, Σίσσυ ∆αµουλάκη, Στελλίνα Ιωαννίδου!
Υ.Γ.: Η παράσταση ανέβηκε στα Χανιά στις 25-28 Ιουλίου στη µικρή σκηνή του Προµαχώνα San Salvatore και µετά περιόδευσε στον νοµό Χανίων, στο Ηράκλειο και στον Αγ. Νικόλαο. Εκτός από τις πέντε προαναφερθείσες κυρίες, συνέβαλαν ως αδιάσπαστοι συντελεστές ενιαίου έργου οι: Άγγελος Μέντης (σκηνικά – κοστούµια), Αναστασία Γιαµούζη (µουσική), Ερµής Μαλκότσης (κίνηση), Σάκης Μπιρµπίλης (φωτισµοί), Γιώργος Αναστασάκης (φωτογραφίες), Κωστής Σωτηράκος (design) και Φωτόπολις Χανιά (trailer). Μπράβο σας!
