Το πραξικόπημα – πληγή

Πριν 47 χρόνια, εν μέσω χούντας Ιωαννίδη, ξεκίνησε στις 20 Ιουλίου 1974, πέντε μέρες μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου (διαταχθέν από τον “αόρατο δικτάτορα” Ιωννίδη) η τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
Η Τουρκία του Ετσεβίτ, υποστήριξε διεθνώς (βοηθούμενη και από την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ) πως η επιχείρηση αποτελούσε ειρηνευτική(!) επέμβαση, σύμφωνη προς το άρθρο 4 της Συνθήης Εγγυήσεων (Ζυρίχης-Λονδίνου). Όμως, τόσο ο ΟΗΕ όσο και το Συμβούλιο της Ευρώπης την αναφέρουν ως εισβολή και έτσι έμεινε στη συνείδηση της διεθνούς κοινότητας.
Θυμάμαι, επειδή υπηρέτησα στην Κύπρο το 1967, με τα περίφημα γεγονότα στα Κοφινού και Αγ. Θεοδώρους, και τότε η Τουρκία είχε απειλήσει την Ελλάδα με εισβολή. Η επέμβαση των Αμερικανών (Σάϋρους Βαν) την απέτρεψε, με ακραία ταπείνωσή μας από τη χούντα του Παπαδόπουλου.
Όλες οι χούντες αποδεικνύεται εκ των υστέρων ότι είναι ανδρείκελα, μαριονέτες στα χέρια των ισχυρών.
Είναι οι “χρήσιμοι ηλίθιοι” με τους οποίους οι άλλοι “κάνουν τη δουλειά τους”, άσχετα με το αίμα που χύνεται και την προσφυγιά που δημιουργείται. Κάτι που το βλέπουμε και στην εποχή μας σε πολλά σημεία του κόσμου.