Οι αναµνήσεις µε τα όνειρα και τις ελπίδες των παιδικών µου χρόνων και όχι µόνον,δεν’έχουν τελιωµό. Έζησα όλες τσ’ εποχές της γής µε τ’ουρανού, τση µέρας µε τση νύχτας. Η φαντασία µου έτρεχε χωρίς στεµό µε δίχως δεσµά να εξερευνά και να χαίρεται όλα τα σηµάδια που ζωγραφιζόταν στους παραδείσους που παιγνιδίζανε στο σύµπαν του κόσµου µου. Με χρωµατισµούς µε µυρωδιές και ζωγραφιές που µε ταξιδεύανε χωρίς τελειωµό να κάνω όνειρα και να ελπίζω στη ζωή.Να ερευνώ το κόσµο που θορούσα να γεννιέται στα ξαφνικά µε τις διάφορες εικόνες στην απεραντωσύνη που ξετρυπούσε, η µατιά τση ψυχής µε τση καρδιάς µου.
Θυµούµαι τη σκέψη µε τα όνειρα και τη µατιά του δικού µου κόσµου που άν και προσπάθησαν, όµως δεν µπόρεσε κανένας ποτέ, να τον περιορίσει µε τα οποιαδήποτε δεσµά που υποβιβάζουν και καταρακώνουν ζωές. Η λογική τση κρίσης µούδωκε περιθώρια ανεξάντλητα να ζώ µε όνειρα, µε ελπίδες που µε βοηθήξανε στα ακατόρθωτα…
Η φύση µε την πολύλογη ζωή της χαρίζει πλούτοι οντέ τη σπουδάζεις, σε διδάσκει, σου λύνει απορίες, για το κύκλο µε τη µαταιότητα.
Το κυνήγι του άνοµου πλουτισµού σε µικρά και µεγάλα οδηγεί τσι περισσότερες φορές στην ανεξέλεχτη καταστροφή, του όµορφου κόσµου που δεν µας τον χάρισαν. Μας τον δάνεισαν τα παιδιά των παιδιών µας, µε χρέη και υποχρεώσεις να τον παραδώσουµε αµόλυντο και ακαίρεο.
Τον αγγελικά πλασµένο κόσµο σήµερο τον καθοδηγούν να συµπεριφαίρεται περίεργα, αδιάφορα και µε απληστία. Η αµαρτία για το καλό, µε το κακό, η οικογένεια, η έννοια για τον συνάνθρωπο, µε τα θεία και τα πιστεύω τής θρησκείας, οι αξίες µε τις µικρές και τις µεγάλες χαρές, η φιλία η αγάπη µε τη συντροφικότητα, η Πατρίδα, όλα κατατάσσονται στο περιθώριο µπροστά στα συµφέροντα του τώρα και του σήµερα. ∆εν λογαριάζονται ούτε για τον τελικό λογαριασµό των πράξεων του ανθρώπου που δίνεται στο τελευταίο ταξίδι για το άλλο ηµισφαίριο.
Η καθοδήγηση γίνεται σιγά και µε πρόγραµµα. Η σκέψη και η εφαρµογή τση παγκοσµοιοποίησης, µε την απληστία για τον άνοµο υλικό πλουτισµό και µε τα διάφορα σκοτεινά συµφέροντα, µεθοδικά χτίζουν άλλους είδους κοινωνίες, σκληρές που εξαφανίζουν, τις ταυτότητες, µε την παράδοση και τον πολιτισµό των λαών. Ένας κόσµος που θα µείνει άδειος, µε πολλά δεινά, από τα κάθε είδους όµορφα των λαών σε πατρίδα, παράδοση θρησκείας, ψυχής, µε καρδιάς, οικογένειας, µε φιλίας.Θα προκύψουν κοινωνίες µε κούφιες ψυχές και µε καρδιές που θα κολυµπούν σε πελάγη µιας ατέλειωτης αβύσσου και αγωνίας.
Κοιτάζοντας το πρίν στα βάθη των αιώνων, τον όµορφο κόσµο του πλανήτη γή, θαρρώ πως όλοι οι λαοί, περνούν τη µεγαλύτερη κρίση, στο τώρα, στο σήµερα και στο σκοτεινό αύριο που θά ‘ρθει…
*H Μαρία Νικ. Γρυφάκη είναι συγγραφέας
Κουφαλωτός-Καντάνου
