ΟΣΟ κι αν λέμε πως η Ευρώπη είναι δημοκρατική και αγαπά τους πρόσφυγες, το παρελθόν της αποδεικνύει άλλα.
Ο ερχομός των προσφύγων στην Ελλάδα, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, και η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ των εμπολέμων (σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνη) υπήρξαν γεγονότα χωρίς προηγούμενο.
Ας δούμε πώς ο ελληνικός λαός του 1923 υποδέχτηκε τους πρόσφυγες του Πόντου. Περιγράφει, με θαυμαστό τρόπο ο γνωστος μας λαϊκός μουσικοσυνθέτης Μάρκος Βαμβακάρης, Συριανός στην καταγωγή, την τότε τραγική κατάσταση (Αυτοβιογραφία, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα, 1978, σελ. 94.): «Έμενε ο κόσμος στα βαγόνια των σιδηροδρόμων. Έμενε εκεί που είχε καμιά αποθήκη εγκαταλειμμένη. Τσαντήρια (φωτ.) κάνανε.
Καταστροφή, μεγάλη καταστροφή. Να μην ξαναδούν τα μάτια μας τέτοια πράγματα. Το τι τραβήξανε αυτοί οι άνθρωποι δεν λέγεται. Ατιμαστήκανε. Γίνανε χάλια, χάλια, χάλια. Άσε που ήταν ατιμασμένοι από κει με τους Τούρκους που τους καταδιώκανε. Και κατόπιν εδώ που ήρθανε τα ίδια. Προσπαθήσανε, κάνανε χίλια δυό να βρίσκουνε το ψωμί τους, μέχρι να βρουν ένα σπίτι να κάτσουνε. Αν ένας πατέρας είχε πέντε-έξη παιδιά και κορίτσια, άλλα άρπαγε ο ένας από δω, άλλα ο άλλος από κει. Καταστροφή μάνα μου… Και οι ντόπιοι δεν τους έβλεπαν με καλό μάτι. Αλλά τους βρίζανε. Χίλια δυό. Φύγετε από δω ρε! Πηγαίνετε παρά πέρα. Δεν τους κοιτάζανε. Δεν είχαν την αγάπη να πουν για στάσου, συγγενείς μας είναι, Έλληνες πραγματικοί. Να τους αγκαλιάσουμε. Δεν έγινε αυτό το πράμα, εγώ δηλαδή τι είδα. Μπορεί αλλού. Ήθελαν να τους κλέψουνε οι κλεφταράδες που ήταν εδώ πέρα. Ν’ αρπάξουν ό,τι είχαν. Να τους κλέψουνε, να τους γελάσουνε. Απατεώνες.”
Ο αντιρατσισμός στη χώρα καλά κρατεί εδώ και… αιώνες.
