Το Πρόσωπο…

Αυτό είναι το πρόσωπο, που συγκλονιστικά πυκνώνει πάνω του, μιας μορφής βία…
Το σύγχρονο πρόσωπο των επικαιρικών ημερών, είναι εκείνο πάνω στο οποίο ασχημόνησε ο ρατσισμός!
Είναι το πρόσωπο, το σκουρόχρωμο πρόσωπο, του εργάτη γης, ικέτη και πένητα στη χώρα μας, Ασφακ Μαχμούντ!
Του Πακιστανού άνδρα, που δέχτηκε δολοφονική επίθεση, στην Γκορυτσά Ασπροπύργου.
Ακόμη στον αφρό τα γεγονότα, έστω κι αν άλλα, και άλλα κερδίζουν την επικαιρική αίσθηση διαδοχικά, όπως είναι φυσικό.
Το πρόσωπο έχει αίμα, πολύ αίμα, που, άφθονο, ράντισε εξ’ άλλου τα ρούχα, τα χέρια, τα πόδια, εκτινασσόμενο, από τα “υπεραιμικά αγγεία” των παρειών, του μετώπου των χειλέων…
Η φωτογραφία ακόμη κύκλους κάνει, στο διαδικτυακό τοπίο, στο τηλεοπτικό τοπίο, στο έντυπο τοπίο…
Γιατί δεν είναι μόνο το πρόσωπο του Μαχμούντ… Αλλά, αλλά, σ’ αυτό το πρόσωπο, αντικατοπτρίζεται εναργώς, το πεδίο, πάνω στο οποίο βάλλει η χυδαιότητα και η αναλγησία, γενικώς!
Είναι δηλαδή, όλα τα πρόσωπα μαζί, ευάλωτα, και πρόσφορα στο μίσος! Απλώς, αυτό το μελαμψό πρόσωπο, αγιογραφήθηκε τώρα, έτσι ωραίο βαπτισμένο σ’ ένα κάλλος δραματικό! Το “μελαμψόν είδος” παραδομένο στο κάλλος της “τραγικής ωραιότητας” της εικαστικής τραγικότητας, εάν θέλετε…
Η δολοφονική πρόθεση, ευανάγνωστη στην ΕΙΚΟΝΑ!
Το αίμα, αποστεγνωμένο, πορφυρό όπως τα ροδοπέταλα αφυδατώνονται, φυλαχτά αισθημάτων, στις κλειστές σελίδες παλιού βιβλίου…
Η εικόνα του κτυπημένου…
Οσο χίλιες λέξεις, λέει…
Οσα και να αφηγηθείς, δεν θα πεις τόσα όσα μαρτυρά και καταμαρτυρά το πρόσωπο…
Το βλέμμα, φλογοβόλο, και αγωνιώδες και φοβισμένο…
Δέχτηκε λέει, και δυο μαχαιριές, κάτω από τα μάτια… και στα δύο…
Και οι συνειρμοί μου, με “σκανδαλίζουν” να τους αναφέρω, επιγραμματικά…
«Το πρόσωπο»… Έλεγε σε μια συνέντευξή του, πριν από χρόνια, ο εμβληματικός σκηνοθέτης Ιγκμαρ Μπέργκμαν.
«Το πρόσωπο, είναι για μένα το σημαντικότερο τοπίο… Πάνω σ’ αυτό θα προβάλω ό,τι μπορέσω να βγάλω από την ψυχή»…
Σωστά. Ορύσσοντας τα έσω της Συνείδησης, της καρδιάς, τον ορυκτό πλούτο της ψυχής, θα φέρει τα πολύτιμα στις “ιερές προθήκες” της έκφρασης… Της σύσπασης, της χλωμάδας, των δακρύων, των έξοχων “σιωπηλών γόων” που υπερχειλίζουν του εσωτερικού πόνου…
…Παγκόσμια Ημέρα Φτώχειας, σήμερα… Εύλογη η σύνδεση, με τους φτωχούς που έρχονται στην πατρίδα, δύναμη φτηνή για βίο φτηνότερο… και:
Σε σαράντα οκτώ ώρες από σήμερα, και, ΚΑΤΑ της εμπορίας Ανθρώπων… Έτσι, για να θυμόμαστε, έστω στις παγκόσμιες αναφορές, γιατί αξίζει να παλεύουμε προς το ζητούμενο… Την εξάλειψη(;) τέτοιων φαινομένων θλιβερών, σ’ ένα πολιτισμένο(;) κόσμο! Γιατί βεβαίως, η καταναγκαστική εργασία των πενομένων, για να θυμίσω λίγα, η σεξουαλική εκμετάλλευση, η εμπορία, δηλαδή, αφαίρεση και η εμπορία οργάνων, με δολοφονίες, ή εσωτερικούς ακρωτηρισαμούς ζωτικών οργάνων, εκφράζουν, και συνιστούν με σαφήνεια, τους ορισμούς της αναλγησίας, της άνομης κερδοσκοπίας, δίχως φραγμούς και του ειδεχθούς της σύλληψης και πραγμάτωσης, “τρόπων” αισχρής εκμετάλλευσης του ανθρώπου, από ανθρώπους!
Στο όνομα του κέρδους.