Το πρώτο αντάμωμα

Ημουνα μαθητής Δημοτικού και άκουγα για κάποιο θεολόγο Καθηγητή, τον Μιχάλη Γαλανάκη. Εμενε στην οδό Δημακοπούλου, ανατολικά των φυλακών. Κάθε πρωί κατέβαινε για το Γυμνάσιο περνώντας υποχρεωτικά από την οδό Ρενιέρη. Ήθελα να πλησιάσω και να γνωρισθώ μ’ αυτόν τον άνθρωπο, αλλά ντρεπόμουνα.
Ένα φτωχό, ξυπόλητο παιδάκι να πλησιάσει ένα καθηγητή και μάλιστα ξακουστό! Τον κοίταζα από απόσταση. Ο πόθος μου νίκησε την ατολμία μου και, έτσι, ένα πρωινό που περνούσε τον πλησίασα και τον καλημέρισα. Εκείνος στάθηκε και μου ανταπόδωσε τον χαιρετισμό. Η χαρά μου δεν περιγραφότανε. Με ερώτησε πως με λένε και μετά μου λέγει «Μανωλάκη, τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» και του απήντησα «παπάς». «Μπράβο, Μανωλάκη, κι εγώ θα γίνω παπάς». Και ευδόκησε ο Θεός και έγιναν και τα δύο και μάλιστα να λάβω από τα χέρια του την Ιεροσύνη και να παραμείνω κοντά του μέχρι που έκλεισε τα μάτια του. Το σπίτι του είχε γίνει για μένα τόπος προσκυνήματος και κολυμβήθρα αναβαπτίσεως. Τα τελευταία λόγια του ήταν η προσφώνηση του ονόματός μου. Λογιζόταν τις αδικίες που μ’ είχαν βρει, μα ήταν πια αργά η αποκατάστασις, αν και τον γράφοντα τον απασχολούσε, και απασχολεί, η αποκατάστασίς του στον ουρανό. Η μνήμη του αιωνία. Η αγάπη μας προς αυτόν ισόβια.