Του πρόσφυγα Χριστού…
Το πρώτο κομμάτι του Χριστού.
Είπε ο πατέρας ευλαβικά, μεγαλόπρεπα, ωστόσο…
Όρθιος μπροστά στο τραπέζι, χαράσσει τη γιορτινή πίτα, και τα παιδιά ένα γύρω κρεμάστηκαν από τα χείλη και τις κινήσεις του.
Το δεύτερο κομμάτι – συνεχίζει ο πατέρας-, του Αγίου Βασιλείου, το τρίτο κομμάτι του σπιτιού!
Μικρή παύση, και… Το τέταρτο κομμάτι του φίλου… Κόβεται κι αυτό.
Του περαστικού, και, σαν σε ανάλυση (του μουσαφίρη, του ικέτη, του δραπέτη, του φτωχού και αναγκεμένου, του… του Προσφυγόπ…)
Ο πατέρας σταματά ξαφνικά, ένας μεταλλικός θόρυβος, μουσικός σχεδόν, αν και ανεπαίσθητος στον χώρο!
Τα παιδιά ενθουσιασμένα, αρχίζουν τα χειροκροτήματα φωνάζοντας! Το μαχαίρι σκούντησε στο φλουρί!!
– Στο προσφυγόπουλο!… Στο προσφυγόπουλο «έπεσε» το φλουρί!!
Στο προσφυγόπουλο για φέτος!
Ύστερα σιωπούν ξαφνικά. Η κατάνυξη που γέμισε τα ματάκια τους γίνεται αμέσως προσευχή!
– Δώσε του Χριστούλη μου τη… τη σειρά Σου! Να ΄ρθει πρώτο!
Ένας Χριστός είναι κι αυτό.
Ένας ανήλικος άμαχος, Χριστός, ξεριζωμένος, ναυαγισμένος, ορφανεμένος…
Είναι της γράφουσας, ανέκδοτο.
Δεν πειράζει που οι εύχαρεις εικόνες της γιορτής, της «ξένοιαστης αθωότητας» παίρνουν λίγο γκρίζο, με την αναφορά στη σύγχρονη προσφυγιά. Στο Παιδί.
Σ’ αυτό αξίζει ν’ αφιερώσουμε αυτό το μικρό καλωσόρισμα, αυτόν τον μικρό χαιρετισμό στη… «δίσεκτη γρόσα» που είναι επί θύραις!
Μα τι λέω, επί θύραις, όταν γράφονται αυτές οι γραμμές. Όταν όμως θα διαβάζονται, μεγαλόπρεπος ο «Ενιαυτός» κατάφορτος ελπίδες, όνειρα και προσδοκίες για καλύτερες ημέρες, θα ΄χει κιόλας αρχίσει τη διάρκεια του.
Έστω λοιπόν κι αν είναι ουτοπικό και μια ψευδαίσθηση, που φέρνει στα χείλη χαμόγελο πικρό, πάλι θα ευχηθούμε λαχταρισμένοι, να τελειώσει επιτέλους αυτή η παράλογη – στην κρίση του λαϊκού κόσμου δηλαδή – δυστυχία.
Κι όσο πιο θερμή και έντονη είναι η επιθυμία για τον ερχομό του Καλού ή την παύση του Κακού, αν προτιμάτε, τόσο θα το πιστεύουμε πως πραγματοποιήθηκε κιόλας!
Γένοιτο, δηλαδή το ευκτέον, που τόσο θερμό, θερμότατο, «κατακαίει» την ικεσία για την πραγμάτωση του. Να σταματήσει ο πόλεμος, εξ ορισμού έγκλημα, κατά τον χρόνο που εισέρχεται στη ζωή μας…
Δεν είναι βέβαια μόνο οι ανατριχιαστικές ροές των αιμάτων και των δακρύων, στον χρόνο της υφηλίου…
Ανοίγοντας το κάδρο και στην πατρίδα, στο δικό μας δηλαδή κοινωνικό σύμπαν, ο προβληματισμός στο μυαλό και η αγωνία στις καρδιές γιγαντώνονται κιόλας, για το τι έπεται με τη βία, με την εφηβική εγκληματικότητα, με την ανταγωνιστική τραχύτητα, με τις «έωλες ανισότητες»! Πάντα επίκαιρες, πάντα καθηλωμένες στον κοινωνικό ιστό. Ποιος δεν το ξέρει ότι συνεχώς οι απλοκαμοί της ανέχειας, διευρύνουν τις «κατακτήσεις» τους, ακάθεκτοι!
Μπορεί πάντως το 2024, στη «δίσεκτη θητεία» του τη δωδεκάμηνη, να γεννήσει τα θαύματα που καρτερεί η λαϊκή Ζωή.
Ίδωμεν.
Χρόνια Πολλά,
Καλή Χρονιά.
