Στις 17 και 24 Σεπτεµβρίου έγιναν εκλογές στο κόµµα της αξιωµατικής αντιπολίτευσης για την ανάδειξη της νέας ηγεσίας του.
Οι εκλογές αυτές έγιναν σε βαρύ πολιτικό και κοινωνικό κλίµα. Βαρύ πολιτικό κύµα για τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί είχε υποστεί δύο εκλογικές ήττες και η εκλογιική του δύναµη µειώθηκε κατά 50% σε σχέση µε τις εκλογές του 2015. Ήταν όµως βαρύ το κλίµα και για την ελληνική κοινωνία, γιατί είχαν προηγηθεί οι βιβλικές καταστροφές στην Αττική, στη Ρόδο, στον Έβρο, στη Λιβαδειά και στη Θεσσαλία από τις πυρκαγιές και τις πληµµύρες.
Παρόλα αυτά στις εσωκοµµατικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ, η συµµετοχή απρόσµενα ήταν µαζική. Προσήλθαν 150.000 µέλη και επέλεξαν τη νέα ηγεσία του. Αυτή η µαζική συµµετοχή αλλά και το αποτέλεσµα της εκλογής έστειλαν ένα ηχηρό µήνυµα µε πολλούς αποδέκτες στο πολιτικό σύστηµα. Το σηµαντικό γεγονός της εκλογικής διαδικασίας σε µια στιγµή που δεν ευνοούσε τη µαζική συµµετοχή, δείχνει ότι δεν θα πρέπει να υπερεκτιµάται η αυτονοµία της πολιτικής από το καθολικό κοινωνικό σύστηµα.
∆είχνει ότι η ποιότητα της δραστηριότητας των συντελεστών του πολιτικού συστήµατος εξαρτάται από τη θέληση της κοινωνίας. Υπάρχει, λοιπόν, συσχετισµός της κοινωνικής ζωής µε την πολιτική, όταν αυτή παρακολουθεί την κοινωνία. Σ’ αυτές τις εκλογές αναδείχθηκε αρχηγός ένας άγνωστος πολιτικός και φαίνεται ότι η κοινωνία παραµέρισε ότι έχει σχέση µε τον ψευδεπίγραφο κοµµατικό πατριωτισµό και την κοµµατική γραφειοκρατία. Φαίνεται να µην επηρεάζεται πια από τις κοµµατικές επετηρίδες. Και µάλιστα αυτό συνέβη σε ένα κόµµα της… αριστεράς! Αυτό είναι το κυρίαρχο µήνυµα της κοινωνίας σ’ αυτές τις εκλογές. Αλλαγή της νοοτροπίας του κοµµατικού συστήµατος, που δυστυχώς έχει αλώσει όλους τους θεσµούς και έχει κουράσει το λαό µας.
Αυτή η αλλαγή δεν προσωποποιείται, γιατί τα κοινωνικά ρεύµατα είναι απρόσωπα. Έχουν τέτοια δυναµική που τα πρόσωπα και οι µηχανισµοί δεν µπορούν να σταµατήσουν.
Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ
Είναι γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαδραµάτισε σηµαντικό ρόλο την τελευταία δεκαετία στην πολιτική ζωή της χώρας. Το 2015 ο λαός έδωσε την εντολή να κυβερνήσει τον τόπο, µε µεγάλα ποσοστά. Ανέλαβε τη διακυβέρνηση κάτω από δύσκολες πολιτικές, οικονοµικές και κοινωνικές συνθήκες. Κλήθηκε να κυβερνήσει µια χρεοκοπηµένη χώρα. Ό,τι χειρότερο για ένα κόµµα που καλείται να κυβερνήσει για πρώτη φορά. Μια ιστορική όµως στιγµή για τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί θα πρεπε να αναστοχασθεί για τη συµπεριφορά του στη νέα εποχή. Γιατί θα πρεπε να προσαρµοστεί στη νέα πραγµατικότητα και τις ευθύνες ενός κυβερνητικού έργου. Κάτι τέτοιο θα µπορούσε να γίνει χωρίς τον περιορισµό των ιδεοληψιών του. Αυτά συµβαίνουν για όλα τα κόµµατα όταν βρεθούν στη διακυβέρνηση. Είτε είναι συντηρητικά είτε είναι προοδευτικά. Οι πολιτικές αποφάσεις για τα προβλήµατα πρέπει να είναι άµεσες και δεν τις καθαρίζει κανένας οδηγός… ιδεολογικής καθαρότητας.
Πολλοί κατηγόρησαν τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί επικαλέστηκε τις ψευδαισθήσεις που είχε για την εξουσία. Λες και είχε ξανακυβερνήσει. Και ποιος δεν έχει οράµατα, µέχρι να ΄ρθει αντιµέτωπος µε τα προβλήµατα της ζωής και την πραγµατικότητα! Ήταν, λοιπόν, επόµενο η άσκηση ενός κυβερνητικού έργου να διαφοροποιήσει τις θέσεις που είχε όταν βρισκόταν εκτός εξουσίας. Το παράδοξο όµως είναι ότι στελέχη του που άσκησαν κυβερνητικό έργο µιλάνε σήµερα σαν να µην το άσκησαν. Σαν να µη θέλουν να ξαναπεράσουν από την εξουσία. Συµπεριφέρονται σαν τον στρατιώτη που έκανε τη θητεία του και µετά δεν θέλει να περάσει ούτε έξω από το στρατόπεδο!
Εξάλλου µας λένε στελέχη του ότι δεν τα ενδιαφέρει η κυβερνητική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που τους ενδιαφέρει,, όπως µας λένε, είναι να µείνει καρφωµένος στη ριζοσπαστική αριστερά και όποιος θέλει να έρθει. Λες και δεν πέρασε από την εξουσία. Λες και είναι στην εποχή των 13
ιδεολογικών τάσεων και αναζητήσεων που γινόταν διαπάλη, ποια τάση αποτελεί τη γνήσια αριστερά. Λες και βρίσκεται ακόµη στην εποχή που δεν ήξερε µέχρι το τέλος της καταµέτρησης των ψήφων, αν θα µπει στη Βουλή. ∆είχνουν τα από 40ετίας στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, σαν να µην έχουν αντιληφθεί ότι το 2015 επήλθε µια βαθιά πολιτική τοµή στο πολιτικό σύστηµα.
Η ελληνική κοινωνία ήταν εκείνη που µετέτρεψε αυτό το µικρό κόµµα σε κόµµα εξουσίας, όχι γιατί είχε 13 τάσεις- στάσεις, αλλά γιατί επικράτησε η κουλτούρα στην κοινωνία ότι τις ευθύνες για τη χρεοκοπία της χώρας τις φέρουν τα δύο µεγάλα κόµµατα που κυβέρνησαν για 40 χρόνια και θα πρεπε να παραµεριστούν.
Έτσι το εκλογικό σώµα ανέσυρε το κόµµα του ΣΥΡΙΖΑ και το µετασχηµάτισε σε κόµµα εξουσίας, µε µεγάλα ποσοστά. Σ’ αυτά τα µεγάλα ποσοστά δεν είχαν συνταχθεί µόνο τα στοιχεία της αυθεντικής κοινωνικής κριτικής, αλλά και τα στερεότυπα της δηµοκρατικής – προοδευτικής παράταξης. Σ’ αυτά τα ποσοστά είχαν ενταχθεί ψηφοφόροι που δεν ψήφιζαν την αριστερά. Ήταν κεντρώοι, κεντροαριστεροί, σοσιαλδηµοκράτες και βέβαια το 3% της ριζοσπαστικής αριστεράς. Αυτή η µαζική προσχώρηση νέων ψηφοφόρων απαιτούσε µια νέα στρατηγική για να παραµείνουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλ. Τσίπρας διαπίστωσε την ανάγκη της αλλαγής ή του µετασχηµατισµού της παράταξης, που να αγκαλιάσει ένα ευρύτατο πολιτικό και ιδεολογικό χώρο. Προσπάθησε να πετύχει την ιδεολογική και πολιτική διεύρυνση της παράταξης, αλλά δυστυχώς τα στελέχη του µισού υπουργικού συµβουλίου δεν ακολούθησαν. Είχαν οργανωθεί σε µια παραπολιτική οµάδα που ονόµαζαν “οµπρέλα” και υπονόµευαν κάθε προσπάθεια ανοίγµατος του Τσίπρα προς το προοδευτικό κέντρο. Ήταν ένα κόµµα µέσα στο κόµµα. Είχε και έχει οργανωθεί σε όλη την Ελλάδα και σήµερα µάλιστα έχει πανελλήνια τηλεδιάσκεψη. Με τις συνεντεύξεις τους, µε τα άρθρα τους, µε τις συσκέψεις τους δεν άφηναν να περπατήσει το κόµµα σ’ ένα ευρύτερο δρόµο. Όταν λοιπόν υπάρχει αυτή η διαµάχη και δεν υπάρχει πειθαρχία στα εκλεγµένα κοµµατικά όργανα, τότε ένα τέτοιο κόµµα δεν µπορεί να πείσει το εκλογικό σώµα. Αυτή η κοµµατική αναρχία εξέθρεψε και το πρόβληµα που και σήµερα αναζητά τη λύση του.
Η ιδεολογία της ριζοσπαστικής αριστεράς έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ή οι 2.000.000 νέοι ψηφοφόροι του 2015;
Ο Αλ. Τσίπρας ακολούθησε την άποψη ότι οι χιλιάδες νέοι ψηφοφόροι έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και θα πρέπει να επαναπροσανατολιστεί για να ενσωµατωθούν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Γι’ αυτό τον λόγο δηµιούργησε την Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης και στην οποία υπήρξα µέλος. ∆υστυχώς, δεν έφερε αποτέλεσµα, γιατί η “βαθιά” οργάνωση δεν ήθελε ανοίγµατα του κόµµατος. Οι οµαδοποιηµένοι της ιδεολογικής καθαρότητας ισχυρίζονται ότι έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία οι θέσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ότι αυτή ήταν το έδαφος που περπάτησαν οι 2.000.000 νέοι ψηφοφόροι του 2015. ∆εν ήθελαν διεύρυνση προς το κέντρο, γιατί το θεωρούσαν ιδεολογικά και πολιτικά νεκρό. Πίστευαν ότι το πολιτικό φάσµα χωρίζεται σε δύο παρατάξεις: ∆εξιά κι Αριστερά.
Όµως σε µια πολυκοµµατική ∆ηµοκρατία υπάρχουν ∆εξιοί, κεντρώοι, κεντροδεξιοί, κεντροαριστεροί, αριστεροί, κοµµουνιστές. Ο Αλ. Τσίπρας ήθελε να φτιάξει µια µεγάλη παράταξη µε τους κεντρώους, κεντροαριστερούς, αριστερούς και οι “θεµατοφύλακες” µόνο µε τους αριστερούς. Αυτό ήταν και είναι το πρόβληµα του ΣΥΡΙΖΑ που αναζητά λύση. Θα µπορέσει η αλλαγή στον ΣΥΡΙΖΑ να δώσει τη λύση; Όσο ταχύτερα τόσο καλύτερα!
Ωστόσο όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση, δεν υπήρξε τόσος φανατισµός για την προστασία των ιδεοληψιών της αριστεράς, που πραγµατικά τις άφησε έξω από την πόρτα της εξουσίας και ας αφιερώθηκε στην καλύτερη διαχείριση του ελληνικού κράτους. Και πραγµατικά δεν υπάρχει σκάνδαλο στη διακυβέρνηση του. Όµως, δεν µπορεί να χαρακτηριστεί αριστερή η οικονοµική πολιτική που ακολούθησε. Ο εκπρόσωπος της “οµπρέλας” και υπουργός Οικονοµικών “ξεζούµισε” τις µικροµεσαίες τάξεις και άφησε 37 δισ. στον επερχόµενο Μητσοτάκη. ∆εν µπορούσε να δώσει 630 εκ. για το ΕΚΑΣ των χαµηλοσυνταξιούχων; Υµνούσε τους πλειστηριασµούς και άφησε τα funds- κοράκια να ξεσπιτώσουν χιλιάδες οικογένειες. Αλήθεια, τώρα που επικαλείται τη ριζοσπαστική αριστερά, πού βρισκόταν τότε; ∆ιότι όπως έλεγαν οι Αρχαίοι, η αρχή αναδεικνύει τους ενάρετους πολιτικούς! Και δεν φτάνει µόνο αυτό. Σήµερα ηγείται της αντίστασης κατά της λαϊκής ετυµηγορίας που συµµετείχε και οι θέσεις του πήραν το 8% των εκλεκτόρων.
Συγκάλεσε πανελλήνια τηλεδιάσκεψη της παρακοµµατικής “οµπρέλας” µε στόχο να ξαναγίνει υπονοµευτής της παράταξης, όπως ήταν επί Αλ. Τσίπρα. Τώρα που πήρε µια βαθιά ανάσα µε το ενδιαφέρον και τη µαζική συµµετοχή της κοινωνίας. Κανένα κόµµα δεν µπορεί να πείσει το εκλογικό σώµα όταν υπάρχει αναρχία σ’ αυτά. Όταν όλοι δεν πειθαρχούν στις αποφάσεις των κοµµατικών οργάνων. Η εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ εξέλεξε νέο αρχηγό µε δηµοκρατικές διαδικασίες, ανάµεσα σε 5 υποψήφιους, µεταξύ των οποίων και ο οµαδάρχης µε την αστική αυτοπεποίθηση. Ύστερα από δύο εκλογικές διαδικασίες αναδείχθηκε αρχηγός ο Στ. Κασσελάκης. Έτσι αποφάσισαν οι εκλέκτορες. Και πριν αναλάβει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δέχεται επιθέσεις και ταπεινωτικά σχόλια από πολιτικούς µε παιδεία· ότι είναι Τραµπ, ότι είναι κωµικός Μπέµπε Γκρίλο, ότι ηττήθηκε για τρίτη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ µε την εκλογή του και άλλα απαράδεκτα σχόλια που δεν έχουν καµία σχέση µε πολιτικό λόγο.
∆εν έχουν δώσει στον νέο αρχηγό ούτε την περίοδο χάριτος που είθισται να δίνεται στους νεοεκλεγόµενους! Φαίνεται ότι τέτοιες “φασαρίες” υπήρχαν και επί Τσίπρα. ∆εν σέβονταν ούτε τις αποφάσεις των κοµµατικών οργάνων ούτε τον αρχηγό του κόµµατος. Ήθελαν έναν αρχηγό µε περιοριστικούς όρους. Έχει όµως ευθύνες και ο Αλ. Τσίπρας που δεν διέλυσε τις οργανωµένες οµάδες που τον υπονόµευαν. Το συνέδριο του κόµµατος του ΄δωσε ποσοστά 75% και τα µέλη της παράταξης ανανέωσαν τη θητεία του παµψηφεί. ∆εν τόλµησε κανένας υπονοµευτής του Τσίπρα να κατέβει στις εκλογές για την ηγεσία µε τις αντίθετες προτάσεις, γιατί αυτές οι οµάδες λειτουργούν στο παρασκήνιο. ∆εν θέλουν το φως της ηµέρας.
Έπρεπε, λοιπόν, ο Τσίπρας να λάβει δραστικά µέτρα. Ήταν αρχηγός του κόµµατος. Το 1975 είχε δηµιουργηθεί η λεγόµενη οµάδα της Βόλβης µέσα στη Ν.∆. και ο Κ. Καραµανλής την εξαφάνισε αµέσως. Επίσης, το 1975 είχε δηµιουργηθεί οµάδα µέσα στο ΠΑΣΟΚ από ιδρυτικά µέλη του και ο Α. Παπανδρέου τους διέγραψε. Οι οργανωµένες οµάδες µέσα στα κόµµατα είναι φίδια που τελικά πνίγουν τον αρχηγό. Αυτό ανέφερα στα Χανιά στην Αχτσιόγλου και αυτό το µήνυµα στέλνω στον νέο αρχηγό. Αν δεν διαλύσει τις οµάδες- φίδια, θα τον πνίξουν!
Υπήρξαν, λοιπόν, υπονοµευτές στην πολιτική Τσίπρα και που δυστυχώς συνεχίζουν να δίνουν το παρόν και σήµερα. Ισχυρίζονταν αυτοί οι “θεµατοφύλακες” ότι ποτέ δεν έθεσαν θέµα αλλαγής του Τσίπρα. ∆εν µπορούσαν να το κάνουν, γιατί ο Τσίπρας είχε λαϊκά ερείσµατα. Ακολούθησαν την τακτική του θεωρητικού του αναρχισµού Μπακούνιν.
Αυτός λοιπόν συνιστούσε στους αναρχικούς το εξής: «Αφού δεν µπορούµε να σκοτώσουµε τον Τσάρο, να σκοτώσουµε τους χωροφύλακες που τον φυλάνε».
Αφού δεν µπορούµε να καθαιρέσουµε τον Τσίπρα, να µην αφήσουµε να περάσει η πολιτική του που στοχεύει στη διεύρυνση της παράταξης. ∆υστυχώς, δεν τους ανησυχούσε το γεγονός ότι το κόµµα δεν υπήρχε στην κοινωνία. Και ήταν πρωτοφανές ένα κόµµα που πήρε 32% το 2019, να ΄ναι ανύπαρκτο στο φοιτητικό κίνηµα, στο εργατικό κίνηµα, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στους επιστηµονικούς συλλόγους. Η κοµµατική οργάνωση είχε αλωθεί από το 3% και δεν επιθυµούσε τη διεύρυνση µε νέα µέλη. Ποιο νέο µέλος µπορούσε να πάρει υπεύθυνη θέση στην οργάνωση, όταν είχε να αντιµετωπίσει το τείχος του 3%;
προτιµούσαν, λοιπόν, ένα µικρό κόµµα, στριµωγµένο στο 20% του πολιτικού φάσµατος. Το ήθελαν µικρό για να το ελέγχουν. Μας θύµιζαν τη “µικρή και έντιµο Ελλάδα” του Λαϊκού Κόµµατος, απέναντι στη “Μεγάλη Ελλάδα” του Ε. Βενιζέλου. Την ήθελαν κι αυτοί µικρή την Ελλάδα για να την ελέγχουν!
Κρατούσαν αριστερόµετρα και δεν άφηναν την παράταξη να απλωθεί προς το προοδευτικό κέντρο και άφησαν τον Μητσοτάκη να αλωνίζει στο 80% του πολιτικού φάσµατος. Ήθελαν όµως τις ψήφους της κεντροαριστεράς για να εκλέγονται βουλευτές και συγχρόνως εξέφραζαν την αποστροφή τους, ακόµα και στο άκουσµα του όρου της κεντροαριστεράς.
Αυτό δεν λέγεται πίστη στην ιδεολογική καθαρότητα, αλλά αχαριστία και περιχαράκωση του ΣΥΡΙΖΑ. Αφού λοιπόν δεν ήθελαν και εξακολουθούν να µη θέλουν το κόµµα να διευρυνθεί, γιατί δεν φτιάχνουν ένα γνήσιο κόµµα της ριζοσπαστικής αριστεράς; Για να χαρούν όλοι!
Και αυτοί θα χαίρονται για την ιδεολογική τους καθαρότητα και ο ΣΥΡΙΖΑ που θα διατρέξει τον δρόµο χωρίς εσωστρέφεια, για µια µεγάλη προοδευτική, δηµοκρατική και κυβερνητική παράταξη.
*Ο Βασίλης Πεντάρης είναι
π. βουλευτής Χανίων
