Το ψιθύρισμα των ευχών

Oλοι οι δρόμοι οδηγούν στο κοντά, αν το καλοσκεφτείς. Κι έμεινε το χνώτο σου, πάνω στη παλιά μου ανάσα. Πώς να σου ανιστορήσω, παλιάς πληγής τα πάθη. Όταν ξεπερνάς τη παλιά σου ουλή, ξεκινάς ξανά.
Δρόμος μακρύς μα όμορφος, είναι η χάση του πόνου. Μη με ρωτάς τ’ ανείπωτα. Ψέματα μη σου πω. Αν δεν έχεις γνωρίσει το σκοτάδι, δε μπορείς να ξέρεις το φως. Κάποιοι αναστένουν έξω. Όμως η Ανάσταση πάντα γίνεται επί τα εντός. Κρυφά. Σιωπηλά. Σχεδόν με το ανεπαίσθητο θρόισμα μιάς ανέγγιχτης πεθυμιάς. Όλοι στρεφόμαστε στην Ανατολή όντε κοιμόμαστε. Για να μας ξυπνήσει το φως. Στη πρώτη του ανάσα. Και μοιάζει αιώνια πόλη. Άπαρτη στους καιρούς. Και στους πόνους. Μα δε θα ‘ρθει το φως αν δε το καλέσει η νύχτα στο ξεψύχισμά της. Κι είναι περαστική μουσική, οι αναπάντεχες παρουσίες. Και λες, είναι ευχή και ευλογία. Το παλιό ψιθύρισμα πάνω στο νέο πέταγμα.
Άπειροι δρόμοι. Άπειρες οι πιθανότητες του εφήμερου. Και είναι αυτό που κάνει το εφήμερο, αιώνιο. Ένα διαρκές εφήμερο άλλωστε είναι το αιώνιο. Νιώθω τη μυρωδιά σου, πάνω στο υπνικό μου ταξίδι. Τότε που παραδίδεσαι στα λεγόμενα του Μορφέα, μετά από μέρες αγρύπνιας. Ανάλαφρο το γιγνεσθαι, όταν το είθισται πάψει να φλυαρεί. Δε ξέρω τους δρόμους. Όμως τους περπατώ. Κι όπου με πάει η γαλήνη. Που είναι το δώρο της νύχτας μου. Αγαπώ το σκοτάδι γιατί λαχταρώ το φως. Μέσα από τις ρωγμές των στιγμών. Μέσα από τις ρωγμές του ψιθυρίσματος των ευχών. Μύστη καινούργιου. Που μόλις πήρε το χρίσμα και δεν ξέρει καλά τα λόγια ακόμα. Μα ξέρει να τα νιώθει. Κοφτερή χαρά. Που σμιλεύει το ασήμι των καιρών. Κι είναι οι παρουσίες ντυμένες ως ιέρειες κατανυχτικής σιωπής. Στο ατέρμονο της γαλήνης. Έχει μπουνάτσα ο νους. Καθώς το θέρος πλησιάζει ανυπόμονα. Καθώς ανυπόμονη είναι και η πιθανότητα της επίτευξης. Της κάθαρσης. Και του εξαγνισμού των λόγων και των πεπραγμένων. Πάντα το απλό είναι πολύτιμο. Είναι γύρω σου. Μα πρέπει να μάθει πρώτα η ψυχή τον εαυτό της, για να το αντικρίσει. Το δια ταύτα, όμως, είναι αυτό που έχει αξία τελικά. Ο καλύτερος επίλογος είναι ο πρόλογος του αιώνιου εφήμερου. Επίκληση στο αόρατο, από ένα ακατέργαστο ιερό. Που στο ακατέργαστο και στο αυθόρμητό του, κρύβεται η ειλικρίνια του εντός. Εν κρυπτώ μάχεσθαι. Χωρίς περιττές ακροβασίες κραυγής υπεροπτικής. Που μοιάζει όμορφο παγώνι που δε θα γνωρίσει ποτέ το πέταγμα. Δεν είναι το χρυσοποίκιλτο και το πολυτελές που κάνει το πέταγμα. Πρέπει να ‘χεις την ασκητικότητα του χελιδονιού και τη σοφία της γερακίνας. Μόνο το ειλικρινές απλό, οδηγεί στην ανάταση. Και στην έκσταση του αόρατου.