Εκεί που σκούζεις τις βραδιές θλιμμένα, κουκουβάγια,
στο γκρεμισμένο από καιρό σπίτι κι έχεις φωλιά,
εκεί αντηχούσανε φωνές λες και σκορπούσαν μάγια
κι ολημερίς τιτίβιζαν στα δέντρα του πουλιά.
Του νοικοκύρη τ’ άξια και ροζιασμένα χέρια
όταν λαλούσε ο πετεινός και πριν προβάλει η αυγή
άρχιζαν τη σκληρή δουλειά και σβήνοντας τ’ αστέρια
είχαν μουσκέψει μ’ ίδρωτα τη ζείδωρή του γη.
Πριν ξημερώσει ζύμωνε κι η μάνα το ψωμί
και τα παιδιά ’τοιμάζονταν να πάνε στο σχολειό,
«κόρη μου ξύπνα» έλεγε η γιαγιά στην εγγονή,
«ρόδισε η αυγή και μην αργείς να πας στον αργαλειό».
Εβαζε ξύλα κι ο παππούς στα κάρβουνα στο τζάκι
κι ας ήταν στάχτες γύρω τους ν’ ανάψει τη φωτιά
χαϊδεύοντας τα γένια του και το στριφτό μουστάκι
να ζεσταθεί πριν χωριστεί όλη του η φαμελιά.
Γιομάτη τριανταφυλλιές και γιασεμιά και κρίνα
ήταν ο κήπος του σπιτιού και η τρανή του αυλή,
κι έμοιαζαν με πολύχρωμο της Άνοιξης χαλί,
και διάβαιναν χαρούμενα παλιά τα χρόνια εκείνα.
Μα η ξενιτιά το ρήμαξε κι ο καταλύτης χρόνος
δεν φταιν’ τα φίδια που ’φτιαξαν στον κήπο του φωλιές
μα… όταν διαβαίνω πλάι του τρώει την καρδιά μου ο πόνος
και κλαίω γιατί ξερές θωρώ ροδιές και αμυγδαλιές.
Και ’συ δεν φταις μαύρο πουλί που ’πλεξες τη φωλιά σου
μέσα στη γκρεμισμένη του σκεπή, όμως εγώ
όταν ακούω τις βραδιές τη θλιβερή λαλιά σου
βαθιά στα στήθια μου πονώ και ολόκληρος ριγώ.
