Το ρίσκο

Όπως είναι κατανοητό ο κ. Μητσοτάκης δεν εµφορείται από ιδεασµούς παραίτησης και δεν ανέχεται την κηδεµονία κανενός, παρά την επιθυµία κάποιων που σουλατσάρουν στα δεξιά της Ν.∆.
Και δεν το κάνει αυτό, γιατί πολύ απλά αναλογίζεται την κρισιµότητα των στιγµών και την πορεία που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα για να σταθεροποιηθεί και να κατακτήσει το µέλλον.
Οµολογώ ότι δεν έχω καταλάβει τι έχει συµβεί µε τον κ. Σαµαρά και τον κ. Καραµανλή.
Μεταξύ µας τώρα, κανείς δεν πιστεύω ότι έχει καταλάβει.
Εν πάση περιπτώσει µετά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού στο Bloomberg, το θέµα φαίνεται ότι κλείνει και ότι πορευόµαστε µε τις δυνατότητες που έχουµε.
Παράλληλα ουδείς έχει υποσχεθεί σε κανένα πολιτικό αρχηγό ότι η δουλειά που κάνει είναι ένα πικ νικ στο δάσος, για να στρώσουν την κουβέρτα κάτω από ένα δέντρο, να φάµε, να πιούµε και να γελάσουµε.
Μέσα σε αυτό το διεθνές περιβάλλον και µε τα προβλήµατα που αντιµετωπίζει η χώρα, µάλλον δεν είναι ένα πικ νικ αλλά µια πολύ επίπονη και δύσκολη δουλειά, και αυτό το υποδεικνύει η ίδια η ζωή και η πραγµατικότητα που µας περιβάλλει.
Η ουσία της αποστολής των πολιτικών είναι πολλαπλού περιεχοµένου, όπως έλεγε ο ποιητής Ουίλιαµ Μπλέικ.
Όλα αυτά που συµβαίνουν πρέπει να τα συνθέσουν, να βγάλουν τα συµπεράσµατα τους και να οδηγήσουν τη χώρα στο ξέφωτο.
Για όλα λοιπόν υπάρχουν εξηγήσεις.
Θυµίζουν πάντως οι τελευταίες αναταράξεις στο πολιτικό σύστηµα την ιστορία µε τον βάτραχο που τον τσίµπησε ο σκορπιός στη µέση του ποταµού.
Στην ερώτηση του βατράχου «γιατί το έκανες αφού θα πνιγείς κι εσύ;» ο σκορπιός απάντησε «γιατί είναι η φύση µου».