Το Σατό Μαργκό και η Ακρόπολη των Χανίων

Το περίφημο Chateau Margaux, στολίδι της ομώνυμης κοινότητας του Μπορντό, δημιουργήθηκε τον 16ο αιώνα. Ωστόσο υπάρχουν ίχνη και αναφορές οχυρού στην ίδια περιοχή που ανάγονται στον 13ο αιώνα.

O Καθηγητής Αντώνης Σκαμνάκης καλεσμένος στα “Πρόθυρα”
συζητά στο podcast των “Χ.ν.” τις εξελίξεις για τον λόφο Καστέλι

Εννιακόσια ενενήντα εννέα στρέμματα της ευρύτερης ιδιοκτησίας του Σατό είναι φυτεμένα με τις ευγενικές μπορντολέζικες ποικιλίες Καμπερνέ Σοβινιόν (75 %), Μερλό (20 %), Πετί Βερντό (3 %) και Καμπερνέ Φραν (2 %), από τις οποίες παράγεται ένα από τα πλέον κομψά και σοφιστικέ κόκκινα κρασιά του πλανήτη, με ιδιαίτερη δυνατότητα ευτυχισμένης παλαίωσης. Το Σατό Μαργκό μάλιστα του 1787 είναι καταγεγραμμένο σαν το ακριβότερο κρασί που έχει μπει σε μπουκάλι, με τιμή ασφάλισης 167.460 ευρώ!!!
Σ’ ένα μικρό τμήμα των αμπελώνων καλλιεργείται επίσης η ποικιλία Σοβινιόν Μπλάν, από την οποία παράγεται μια μικρή ποσότητα εξαιρετικού άσπρου ξηρού κρασιού.
Στις αρχές του 1800 ο τότε ιδιοκτήτης Μαρκήσιος Ντε Λα Κολονίλλα γκρέμισε τον παλιό πύργο, τους σταύλους και τα υποστατικά και με αρχιτέκτονα τον Λουί Κομπ έκτισε μέσα σε μια πενταετία (1810-1815), το σημερινό υπέροχο Σατό, που δεσπόζει σε μια ιδιοκτησία που καταλαμβάνει 2.600 περίπου στρέμματα. Την πρόσοψη του νεοκλασικού αυτού παλατιού κοσμούν τέσσερις τεράστιοι κίονες ιωνικού ρυθμού. Το κτήριο χαρακτηρίστηκε ιστορικό μνημείο ήδη από το 1946, ενώ από το 1965 απολαμβάνει ευρύτερης κρατικής προστασίας.
Το 1950 το Σατό Μαργκό πέρασε στα χέρια του πασίγνωστου οινέμπορα Φερνάν Ζινεστέ. Η οικονομική κρίση όμως στην περιοχή του Μπορντό το 1973, καθώς και κάποιες άτυχες επιχειρηματικές επιλογές του Πιέρ Ζινεστέ, γιού του ιδιοκτήτη, σώρευσαν χρέη και οδήγησαν την πάλαι ποτέ ακμάζουσα οινική αυτοκρατορία των Ζινεστέ στα πρόθυρα της πτώχευσης. Η μόνη προφανής λύση μπροστά στο οικονομικό αδιέξοδο, ήταν η πώληση επομένως του πετραδιού του στέμματος. Ετσι λοιπόν τέθηκε προς πώληση το περίφημο Σατό Μαργκό, του οποίου το κρασί την εποχή εκείνη της δεκαετίας του 1970, είχε χάσει την μέχρι πρότινος αξεπέραστη ποιότητά του. Μνηστήρες παρά ταύτα υπήρξαν πολλοί. Κυρίως Αμερικανοί και Ιάπωνες. Ο γαλλικός Τύπος της εποχής βρίθει μάλιστα από σχετικές αναφορές.
Τράπεζες και δανειστές πίεζαν την οικογένεια Ζινεστέ, η οποία οδηγούνταν προς την επιλογή τελικά του Αμερικανικού κολοσσού “National Distillers of Chemical Corporation”, που προσέφερε το μεγαλύτερο τίμημα. Οι Αμερικανοί δεν είχαν πρόθεση να αλλάξουν τη χρήση. Σκοπός τους ήταν η αναβάθμιση των ιστορικών αμπελώνων, όχι η δημιουργία ξενοδοχείων ή γκολφ. Για τους Γάλλους όμως το Σατό Μαργκό ήταν και παραμένει ένας εθνικός θησαυρός, μια σημαία, όπως είχε επισημάνει εύστοχα τότε ο αείμνηστος Γάλλος πρόεδρος Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν.
΄Υστερα λοιπόν από το veto του Γάλλου προέδρου και της Γαλλικής κυβέρνησης να περάσει το διάσημο κτήμα σε ξένα χέρια, επελέγη η αμέσως καλύτερη προσφορά, αυτή της γαλλικής εταιρίας “Felix Ρotin”, η οποία ανήκε στον Ελληνα Ανδρέα Μεντζελόπουλο, που διέθετε και γαλλική υπηκοότητα.
Η μεταβίβαση ολοκληρώθηκε το 1977 αντί 75.000.000 γαλλικών φράγκων, καίτοι η προσφορά του Αμερικανικού γκρουπ ήταν 82.000.000 γαλλικά φράγκα…
ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Οι σημαίες δεν βγαίνουν στο σφυρί!
Και για να έρθουμε στα καθ’ ημάς, ο λόφος Καστέλι είναι ένα παλίμψηστο της ιστορίας της πόλης και το Πολυτεχνείο που έχει να επιδείξει ένα τεράστιο έργο, δεν πρέπει να επιμείνει σ’ ένα τέτοιο ατόπημα.
Σε κάθε περίπτωση όμως το κλειδί της πόλης, άρα και του Λόφου, όχι μόνο μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά, το κρατά το Δημοτικό Συμβούλιο και ο δήμαρχος.
Η επίμαχη χρήση είναι συμβατή;
Επιτρέπεται χωροταξικά μια τέτοια χρήση στο συγκεκριμένο ιστορικό κτήριο;;;
Η βούληση του Πολυτεχνείου δεν δεσμεύει τον Δήμο, που μπορεί να έχει -αν πράγματι το επιθυμεί- τον τελευταίο λόγο.
Οι νομικοφανείς αμφιθυμίες, όπως και οι ανέξοδες κορώνες, προορίζονται για τους αφελείς και κλείνουν το μάτι στο ξενοδοχείο. Ο δήμαρχος θα κριθεί από τις πράξεις και τις πρωτοβουλίες του. Θα προηγείται ή θα έπεται καταϊδρωμένος των δημοτών;

*Ο Νότης Η. Ψυλλάκης είναι Δικηγόρος στον Άρειο Πάγο
D.E.A PARIS I, D.E.A Paris IV