«Τα παιδιά µας δεν µας χρωστάνε τίποτα, εµείς τους χρωστάµε τα πάντα».
Μπορεί εύκολα να αναρωτηθεί κανείς γιατί για όλα τα σπουδαία επαγγέλµατα υπάρχουν σχολές, πανεπιστήµια, µεταπτυχιακά και διδακτορικά, µε σκοπό να µπορεί κάποιος να αποδώσει τον καλύτερο του εαυτό, να προσφέρει στο σύνολο και έτσι να πετύχει στη ζωή του. Για να µάθεις όµως πως να είσαι γονιός, δεν υπάρχει καµία σχολή, κανένα πανεπιστήµιο, ούτε καν µια ιδέα που να εξηγεί πόσο σπουδαίος, πόσο κρίσιµος και καταλυτικός για µια κοινωνία είναι ο ρόλος του γονέα. Η ευθύνη του να µεγαλώνεις παιδιά είναι µεγάλη, αλλά όχι όπως οι περισσότεροι θεωρούν όσον αφορά στην ηλικία. Γιατι πολλοί γονείς θα πουν σε µεγάλωσα, σε σπούδασα, έκανα τα πάντα για εσένα και δεν ξέρουν ούτε τι σηµαίνει η φράση τα πάντα αλλά ούτε και τι έκαναν. Όλος ο κόσµος µας στηρίζεται στα παιδιά, σε αυτά που είναι εδώ και σε αυτά που θα έρθουν. Όλος ο κόσµος µας εξαρτάται από αυτές τις νέες ψυχές που είναι σε θέση να καλυτερέψουν, να χειροτερέψουν ή να καταστρέψουν ό,τι υπάρχει γύρω τους. Η ευθύνη που φέρουν οι γονείς, λοιπόν, είναι η µοναδική ευθύνη που έχει σηµασία και ουσία στην κοινωνία που ζούµε. Μια ευθύνη που έχει επιπτώσεις και µάλιστα καταστροφικές,τόσο στα ίδια τα παιδιά, όσο και σε όλους όσους βρίσκονται κοντά στα παιδιά, δηλαδή τους παιδαγωγούς, τους φίλους, τους συµµαθητές, τους ίδιους τους γονείς, τα αδέρφια τους, τους µελλοντικούς συντρόφους τους και τελικά τα δικά τους παιδιά. Έτσι, η αλυσίδα κλείνει σε ένα φαύλο κύκλο ο οποίος δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος. Μέσα σε αυτόν τον κύκλο διαδραµατίζονται οι πιο πολλές ιστορίες τρόµου και δυστυχίας. Παιδιά παρατηµένα, παιδιά σε απόγνωση, παιδιά µόνα, παιδιά πληγωµένα. Μέσα σε αυτόν κύκλο υπάρχουν και οι εξαιρέσεις εκείνων των παιδιών που µεγάλωσαν µε αγάπη και ευθύνη. Όµως στην πορεία της ζωής τους και αυτά θα συναντήσουν εκείνο το άλλο παιδί µε τα χιλιάδες προβλήµατα, θα το κάνουν φίλο ή σύντροφο και µαζί του θα αποκτήσουν κι άλλα παιδιά. Ο κύκλος, λοιπόν, παραµένει κλειστός και δεν θα µπορέσει να ανοίξει. Οι ιστορίες που ακούµε καθηµερινά για οικογένειες µε δυο και τρία παιδιά που οι γονείς πήραν απόφαση να χωρίσουν είναι τραγικές. Οι ιστορίες που ακούµε για τις «φυσιολογικές» οικογένειες ίσως είναι ακόµα χειρότερες. Ο εγωισµός των γονιών είναι τόσο τεράστιος, που χρησιµοποιούν τα ίδια τους τα παιδιά ως µέσο για να εκδικηθούν ο ένας τον άλλο ή να καλύψουν τις δικές τους ανασφάλειες. Καµία υποχώρηση, καµία ενσυναίσθηση, καµία σκέψη, καµία ευθύνη για τις ψυχές που οι ίδιοι έφεραν στον κόσµο. Όσο λοιπόν, τα παιδιά αντιµετωπίζονται σαν εξιλαστήρια θύµατα της αποτυχηµένης ζωής των γονιών, όσο τα παιδιά αντιµετωπίζονται σαν ιδιοκτησία των γονιών, όσο τα παιδιά πληρώνουν το τίµηµα της ανεπάρκειας των γονιών τους, όσο η αδιαφορία των γονιών θεωρείται δεδοµένη σε µια καθηµερινότητα ελλαττωµατική, ο κόσµος δεν θα µπορέσει να κάνει ούτε ένα βήµα προς το καλύτερο. Η δυστυχία θα συνεχίζεται και θα παρασύρει τα πάντα σαν ένας τεράστιος χείµαρρος. Εάν αποφασίσεις να κάνεις ένα παιδί, έχεις την τεράστια υποχρέωση να καταλάβεις ότι η ζωή σου δεν θα είναι ποτέ πια ίδια, όχι γιατί θα την επιβαρύνεις µε ένα τρίτο πρόσωπο, αλλά γιατί θα την επιβαρύνεις µε την υποχρέωση να αγαπάς τον εαυτό σου για να µπορέσεις να αγαπήσεις και αυτό το πλάσµα που έφερες στον κόσµο. Εάν δεν είσαι ικανός για αυτή τη σκέψη, δεν είσαι ικανός να έχεις παιδιά. Η προσφορά του γονιού είναι µόνο η δυνατότητα της αγάπης, αυτό είναι το µόνο που χρειάζεται να προσφέρει κι αυτή είναι η µόνη πραγµατική ανάγκη που έχει ένα παιδί. Εκείνοι που µας έµαθαν πως χρειάζεται να παντρευτούµε, να αγοράσουµε ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο και να κάνουµε και παιδιά για να έχουµε µια ολοκληρωµένη ζωή, αυτοί είναι οι ίδιοι που αναγνώρισαν την ανάγκη της διατροφής µας, σαν την µοναδική υποχρέωση που έχουν απέναντι µας, και αυτό είναι το µεγαλύτερο ατιµώρητο έγκληµα σε αυτό τον κόσµο που ζούµε.
