Το σχολείο της χαράς και της ευτυχίας

Μαζεύω σιγά σιγά τα γεμάτα αρμύρα και αναμνήσεις αντικείμενα, αποχαιρετώ ήλιους,  φεγγάρια και  πανσέληνους, βγάζω τις τελευταίες selfie, με φόντο το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου, κλείνω στα συρτάρια του μυαλού μου τις ωραίες, μόνο, στιγμές του καλοκαιριού! Ένα σχολείο γεμάτο μικρές ψυχούλες, ματάκια λαμπερά και ηλιοκαμένα προσωπάκια με περιμένει! Αγωνιώ κι εγώ να τα δω! Μου έλειψαν! Πόσο μεγάλωσαν σ’ ένα καλοκαίρι άραγε! Η Μαρία, ο Γιώργος, ο Μιχάλης ο Ανδρέας, η Αργυρώ, η Ελένη… και όλα τα άλλα παιδάκια, περιμένουν πώς και πώς να ανοίξει το Σχολείο, είμαι σίγουρος! Να δουν τους συμμαθητές τους, να παίξουν, να γελάσουν, να πουν τα μυστικά τους κλπ κλπ. Περιμένουν ένα σχολείο φρεσκοβαμμένο, διαφορετικό, με χρώματα, με λουλούδια που να τους προδιαθέτουν θετικά στη νέα σχολική χρονιά!
Άλλη μια χρονιά, λοιπόν, στο ξεκίνημά της, με πολλά προβλήματα! Φυσικά δεν εμμένω στα προβλήματα υλικοτεχνικής υποδομής των Σχολείων! Αυτά υφίστανται, είναι διαχρονικά και κάθε χρόνο μόνο «μπαλώματα» γίνονται και πάει λέγοντας! Σχολεία, χωρίς αισθητική, κτιριακή λειτουργικότητα στο…κόκκινο, άχρωμα και ωχρά, με σκουριασμένες σιδερόπορτες, με ασυντήρητες και διάτρητες στέγες, με αφιλόξενες, μικρές αυλές ανά μαθητή, με σκοτεινές αίθουσες, με πολλές αποχρώσεις του γκρίζου και της ώχρας!
Περισσότερο, βαρύτητα, ως εκπαιδευτικός, δίνω στις παρεμβάσεις που μπορεί να δείξει η πολιτεία στο πρόγραμμα και την ποιότητα Σπουδών , στο ρόλο του εμψυχωτή εκπαιδευτικού, στην καλλιέργεια θετικού και ευχάριστου κλίματος που προέρχεται από τη συνεργασία μαθητών, γονέων και εκπαιδευτικών!
Ένα σχολείο, σήμερα, θα πρέπει να επιδιώκει το νέο, το καινοτόμο, το διαφορετικό, το εναλλακτικό! Η τάξη, το θρανίο, η έδρα, ο πίνακας, ο χάρτης, η τσάντα κλπ είναι κατάλοιπα μιας εποχής που ήθελε το μαθητή πειθήνιο όργανο του δασκάλου και του εκπαιδευτικού συστήματος! Ο δάσκαλος ήταν το επίκεντρο της  προσοχής των μαθητών και όλοι οι μαθητές είχαν το βλέμμα τους στον πίνακα!
Ο δάσκαλος, σύμφωνα με τις σύγχρονες τάσεις, καλείται να αναλάβει το ρόλο του συντονιστή, του εμψυχωτή στο χώρο διδασκαλίας, που μπορεί να είναι οπουδήποτε, πέρα από την τάξη! Δεν πρέπει να παρασύρεται σε μια ατέρμονη φλυαρία και να οδηγεί μόνο τους μαθητές από άσκηση σε άσκηση! Στην ουσία είναι άφαντος, ανάμεσα στους μαθητές και όχι ο επιβλητικός τύπος  που δίνει εντολές καθέδρας!
Είναι αυτονόητο το χαμόγελο, οι χαμηλοί τόνοι και η ψιθυριστή φωνή του «αόρατου» δασκάλου  σε ένα ακροατήριο μικρών και όχι οι φωνές του που εξαγριώνουν και τρομάζουν τα παιδιά!
Τα παιδιά, πάνω απ’ όλα θα πρέπει να αισθάνονται καλά, να είναι ευτυχισμένα και χαρούμενα και να θεωρούν το Σχολείο, δικό τους ξεχωριστό σπίτι!
Η κοινωνία μας μπορεί να αλλάξει μόνο όταν διαθέτει αυριανούς πολίτες που αισθάνονται και συναισθάνονται, που είναι χαρούμενοι, που αγαπούν τον εαυτό τους και τους άλλους! Η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, είναι το ζητούμενο και αυτό καλλιεργείται από ένα ελκυστικό, χαρούμενο και ευχάριστο σχολικό περιβάλλον!