Εικόνες από το σχολείο της νιότης τους με όλα τα θετικά και τα αρνητικά μετέφεραν στα παιδιά του 11ου Δ.Σ. Χανίων παππούδες και γιαγιάδες του Δημοτικού Γηροκομείου Χανίων. Yπερήλικοι και παιδιά ήλθαν πιο κοντά, μίλησαν για το σχολείο του χθες και σήμερα, αντάλλαξαν δώρα κυρίως όμως εμπειρίες. «Το τωρινό σχολείο δεν έχει σχέση με τα δικά μας. Τότε είχαμε πολλή… βία.
Οι δάσκαλοι ήταν αυστηροί, έπεφτε βέργα πολλή και όποιο παιδί δεν ήξερε μάθημα τις έτρωγε για τα καλά» λέει ο κ. Μανώλης Γιαννάρακης, που πήγαινε σχολείο στον Εμπρόσνερο Αποκορώνου. Αφηγείται στα παιδιά πως «τότε εμείς στα χωριά έπρεπε να βοηθάμε τον πατέρα και τη μητέρα, για τα ζώα, για τα χωράφια. Έπρεπε να βοηθάς γιατί δεν γίνονταν και αλλιώς!» Τα λόγια του κ. Μανώλη κάνουν εντύπωση στα παιδιά που παρακολουθούν τα λεγόμενα του, κάτι έχουν ακούσει και αυτοί από τους δικούς τους παππούδες αλλά η αμεσότητα του κ. Μανώλη τους ξαφνιάζει. Τη δική του εμπειρία από τα μαθητικά χρόνια στο Ροδοβάνι Σελίνου μετέφερε ο κ. Νίκος Μπουρδάκης. «Ήμασταν 50 παιδιά, διθέσιο το σχολείο από το πρωί μέχρι το μεσημέρι το μάθημα, σταματούσαμε δύο ώρες και συνεχίζαμε το απόγευμα. Μάθημα και το Σάββατο! Τώρα τα παιδιά περνάνε καλύτερα» λέει ο κ. Νίκος που αγαπούσε τα Νέα Ελληνικά και δυσκολεύονταν πολύ από τη Γεωμετρία. «Σχολείο πήγα…αλλά όχι πολλές μέρες!» είναι τα λόγια της 88χρονης Αναστασίας Σπαθαράκη που πήγε σχολείο στην Ανώπολη Σφακίων πριν τον πόλεμο! «Ξυπόλυτα πηγαίναμε στο σχολειό, δεν είχε η μάνα μας νερό να μας πλύνει τότες! Και το ξύλο, ξύλο για να μάθεις. Δεν ήθελα και το σταμάτησα. Το όνομα μου να γράψω δεν το ξέρω. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Βλέπω τα παιδιά και χαίρομαι είναι ένα καμάρι» αφηγείται η κ. Σπαθαράκη.
ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
«Μάθαμε πολλά πράγματα για τις τότε εποχές και το σήμερα και τις δυσκολίες που είχαν τότε οι άνθρωποι και τις ευκολίες που έχουμε εμείς σήμερα» μας λέει ο μαθητής Άλντο Καράι που άκουσε με πολύ προσοχή τις αφηγήσεις των ηλικιωμένων. «Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πέρα από τη μεγάλη φτώχεια, ότι είχαν πολύ ξύλο στα σχολεία και κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν θα ήθελα και εγώ να πηγαίνω σχολείο. Είχαν και τα καλά τους βέβαια ότι έπαιζαν πολλά και ωραία παιγνίδια» δηλώνει η Ιωάννα Κασφίκη. Τέλος η Τατιάνα Πολιτίδου λέει πως «δεν είχαν τότε ούτε κινητά, ούτε…tablet, έπαιζαν περισσότερο κρυφτό, κουτσό, έτρεχαν περισσότερο. Αυτά ήταν τα καλά που της εποχής εκείνης που θα πρεπε και εμείς να κρατήσουμε». Το κοινό μάθημα ηλικιωμένων και παιδιών έγινε στα πλαίσια της ημέρας Τρίτης ηλικίας με τη στήριξη των εκπαιδευτικών του 11ου Δ.Σ. και του προσωπικού του Δημοτικού Γηροκομείου Χανίων.
