Φτάνοντας στη 10η θλιβερή “επέτειο” του ναυαγίου του SEA DIAMOND στη Σαντορίνη (05.04.07), είμαι σίγουρος ότι λίγοι θυμούνται τι συνέβη τότε, πόσο μάλλον τι συνεχίζει να συμβαίνει ακόμη και σήμερα. Το κουφάρι του SEA DIAMOND, διαβρωμένο από τη θάλασσα, βρίσκεται ακόμη στον κόλπο της Καλντέρας, στο χείλος ενός υπόγειου γκρεμού, απελευθερώνοντας πλήθος ρυπαντικών ουσιών, υποβαθμίζοντας το θαλάσσιο περιβάλλον, αλλά κυρίως αποτελώντας μια σημαντική περιβαλλοντική απειλή.
Τι κι αν υπήρξαν διαμαρτυρίες, τι κι αν εκπονήθηκαν μελέτες, τι κι αν έγιναν μετρήσεις, τι και αν διεξήχθησαν δίκες, τι κι αν εκδόθηκαν καταδικαστικές αποφάσεις της ελληνικής δικαιοσύνης, στις οποίες το Πολυτεχνείο Κρήτης το 2016 δικαιώθηκε με απόφαση του Αρείου Πάγου, τι κι αν ΠΡΕΠΕΙ να απομακρυνθεί το ναυάγιο. Η χώρα μας έχει τόσα πολλά να διαχειριστεί και να αντιμετωπίσει, που το συγκεκριμένο θέμα φαντάζει πρακτικά ανύπαρκτο για τις αρμόδιες αρχές.
Ο,τι κι αν κρύβεται πίσω από τη χρόνια απραξία επί του θέματος, είτε αδιαφορία είτε ανικανότητα είτε αδυναμία, η ρύπανση και η επικινδυνότητα από το ναυάγιο του SEA DIAMOND συνεχίζουν να υφίστανται.
Επιτρέψτε μου λοιπόν για ακόμη μια φορά, ακούγοντας τη συνείδησή μου και με κίνδυνο να χαρακτηριστώ γραφικός, να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου. Ας εφαρμοστούν επιτέλους όσα επιβάλλει η δικαιοσύνη και οι στοιχειώδεις κανόνες της περιβαλλοντικής προστασίας, όσο ακόμη υπάρχει νόημα. Δεν τίθεται πλέον θέμα πρόληψης, αλλά κυρίως περιορισμού και ελαχιστοποίησης της ήδη υπάρχουσας επιβάρυνσης, η οποία διαρκώς μεγαλώνει.
Ελπίζω να εισακουστεί ο κώδωνας και να μην χρειαστεί να ηχήσουν σειρήνες!
* Ο Ευάγγελος Γιδαράκος είναι
καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης,
δ/ντης στο Εργαστήριο Διαχείρισης
Τοξικών και Επικινδύνων Αποβλήτων
