«Όλβιος όστις της Ιστορίας έσχεν μάθησιν».
Ευριπίδης
Πράγματι ευτυχής είναι ο Ευτύχιος Ι. Λαμπουσάκης, ο συγγραφέας, ο επιτυχημένος ιατρός ΩΡΛ, ο οποίος έχει γίνει και ερευνητής της ιδιαίτερης πατρίδας του, της επαρχίας Σελίνου και ιστορικός. Το τεκμηριώνουν τα πέντε μέχρι σήμερα βιβλία του, τα οποία έχω τη χαρά να τα έχω ως φιλική προσφορά του. Ο συγγραφέας γνωρίζει ότι υπεραγαπώ το Σέλινο και τους Σελινιώτες, καθώς έζησα κα υπηρέτησα για έξι χρόνια στην αρχή της διδασκαλικής μου πορείας, στο Δημοτικό Σχολείο Αγριλέ και αισθάνομαι, εκτός από Αποκορωνιώτης, και Σελινιώτης.
Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη των Σελινιωτών-θυμάτων της χιτλερικής θηριωδίας και, όπως γράφει στο προλεγόμενά του, «ας είναι, το πόνημα αυτό, ένα μνημόσυνο τιμής και ευγνωμοσύνης σ’ εκείνους που έχασαν τη ζωή τους στους αγώνες κατά του κατακτητή την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής». Είναι μια προσεγμένη, υπεύθυνη εργασία, προσφορά στην ιστορία του τόπου μας και στις επερχόμενες γενιές του.
Περιλαμβάνει καταγραφή γεγονότων, ιστορικές μάχες σε Δυτικό και Ανατολικό Σέλινο, από τα Φλώρια, την Κάντανο και την Παλιόχωρα μέχρι τη Μονή, τον Λιβαδά, το Κουστογέρακο, το Επανοχώρι και την Αγία Ειρήνη. Ήρωες και όμηροι, θύματα και θύτες, πίνακες με ακριβή αριθμητικά, χρονολογικά και ονομαστικά στοιχεία, με πλούσια βιβλιογραφία και πληθώρα φωτογραφιών, προσώπων, τόπων και γεγονότων.
Τα γεγονότα που περιγράφονται ήταν ακόμα νωπά, όταν το 1966 γνώρισα από κοντά το Σέλινο. Στην Κοινότητα Ροδοβανίου οι επιζώντες, τότε, όμηροι, που επέστρεψαν από το στρατόπεδο Μαουτχάουζεν, ήταν και οι τέσσερις από τον Αγριλέ και τη Λειβάδα. Ο Μπιτσάκης Αντώνιος, ο Παπαδομιχελάκης Ιωάννης, ο Τσισκάκης Ευτύχης και ο Χατζημιχελάκης Προκόπης έγιναν φίλοι μου, όπως και νέοι, παιδιά θυμάτων των Γερμανών από το Ροδοβάνι και όχι μόνο. Άκουσα την ιστορία από ανθρώπους που ζήσανε έντονα όλα αυτά που ιστορεί ο συγγραφέας.
Την εκτέλεση του Χανς Βάχτερ την είχα ακούσει από πολλούς, τη Μάχη της Αχλάδας από συμμετέχοντες, όπως και για τις εκτελέσεις στην Παλιόχωρα από τα μνημόσυνα που έκαναν για τα θύματα.
Σε κάθε κεφάλαιο παρατίθενται σημαντικά και αξιόλογα στοιχεία της θρυλικής εκείνης Μάχης, που εντυπωσίασε και εντυπωσιάζει ακόμα. Παρακολουθώ δε με κάθε τρόπο όλες τις εκδηλώσεις που γίνονται και όσα γράφονται γι’ αυτήν.
Οι αναφορές για τα οχυρωματικά έργα των Γερμανών και τις «Αγγαρείες» που έκαναν ζωντάνεψαν τις αναμνήσεις μου, όταν ένα πρωί (1942 ή 1943) πήραν τον πατέρα μου και τον αδελφό του και τους πήγαν για «Αγγαρεία» στον Μαθέ Αποκορώνου και εγώ έκλαιγα απαρηγόρητα. Ευτυχώς τους άφησαν, καθώς ήταν και οι δύο ανάπηροι, και το μεσημέρι γύρισαν στο σπίτι στο Παϊδοχώρι.
Για την πλούσια βιβλιογραφία θέλω να επισημάνω ότι οι συγγραφείς αυτοί ήταν δάσκαλοι, καθηγητές, λογοτέχνες, ιστορικοί και φιλίστορες, όλοι γνωστοί και φίλοι, πλην ελαχίστων, και έγραψαν και γράφουν με τον δικό τους τρόπο, τη δική τους ιστορία.
Συγχαρητήρια και ευχαριστήρια στον φίλο συγγραφέα Ευτύχη Ι. Λαμπουσάκη και θερμές ευχές για υγεία και συνέχεια στο έργο της ανάδειξης της Επαρχίας Σελίνου.
Το βιβλίο αυτό δεν πρέπει να λείπει από τις βιβλιοθήκες των φορέων της Επαρχίας και του Νομού. Πρέπει να βρίσκεται στις βιβλιοθήκες των σχολείων, των δήμων, των πολιτιστικών συλλόγων, των ενοριών, αλλά και κάθε Σελινιώτη, όπου κι αν βρίσκεται, για να γνωρίσουν όλοι πώς γράφτηκε η Ιστορία από τους προγόνους τους και να είναι έτοιμοι να επαναλάβουν τις ηρωικές πράξεις τους, αν –ο μη γένοιτο- χρειαστεί.
Καμαρωχαίρομαί σας!
