«Δεν είναι πάντα αδέλφια όσοι βγαίνουν από την ίδια μήτρα».
Γ.Θ.Π.
Σαν άπλωσε το χέρι στον ομογάλακτο τον αδελφό ο Κάιν, μάτωσε με τ’ αδελφικό το αίμα μια βιβλική σελίδα. Βαριά η αποκοτιά του δήμιου τ’ αυτόκλητου, βαρύ το χέρι του αδελφοκτόνου που ατελείωτους αιώνες στάζει αίμα η σκόνη της χωματένιας του της φύσης, και η μάνα γη δεν δέχεται πεισματικά ν’ αφομοιώσει τη ματωμένη μάζα, αντάμα με τη ματωμένη φήμη. Κάθε φορά την επιστρέφει στους ανέμους σ’ ένα αέναο αποδιωγμό στο άπειρο τ’ ατέλειωτο του χρόνου, και πάλι φεύγει από τις γήινες τις μάζες μαζί μ’ εκείνες στο ατέλειωτο φευγιό τους. Μα πάλι μένει ο απόηχος για να θυμίζει την πράξη την ανίερη της φοβερής αποκοτιάς…
…Και’ μείς, ακροατές τ’ απόηχου, βιώνουμε το γεγονός το μακρινό στην τέλεση, το κοντινό στη γλαφυρή ανάπλαση του λόγου του γραπτού και φρίττουμε, ομολογούμε, παραδεχόμαστε, αναγνωρίζουμε:
– Φρίττουμε στη θέα της νοερής αναπαράστασης.
– Ομολογούμε πως δεν πέθανε, μα ζει ακόμη στον καιρό μας το πνεύμα του πρώτου αδελφοκτόνου.
– Παραδεχόμαστε πως δε λογάται θάνατος μόνο ο φυσικός, μα της ψυχής ο θάνατος είναι πιο φοβερός σαν το αργοπεθαίνει το κορμί.
– Αναγνωρίζουμε τους μιμητές μα και τους απογόνους του φονιά: Σ’ όλους εκείνους που τολμούν την πράξη που ετόλμησε ο βιβλικός αδελφοκτόνος. Σ’ αυτούς που έχουν αδελφό τους το συμφέρον. Σε κείνους που αντί του οβολού τους, γιομίζουν με αδιαφορία το χέρι τ’ απλωμένο, τ’ αδελφού.
Σε κείνους π’ αποδίδουνε σε γεγονός απλά τυχαίο το ξεκίνημα από την ίδια μήτρα. Στους συκοφάντες στους γεννήτορες, για να’ χουν το σιτευτό το μόσχο ολόδικό τους, ακόμη κι αν ο αδελφός δεν είναι “άσωτος”.
Σε κείνους που πωλούν τον αδελφό τους αντί ενός “πινακίου φακής”…
Και η κοινωνία μας η σύγχρονη, ψηλά φτασμένη σε τεχνολογία, πρόοδο κι ανέσεις, φιλοδοξεί να κάνει γειτονιά της το φεγγάρι, τ’ αστέρια και το γαλαξία, μα ορθώνει ισόϋψα ταμπού για να καλύψει σύνδρομα και σημεία των καιρών. Το σύνδρομο του Κάιν ξαναζεί απλά γιατί δεν πέθανε ποτέ, μιας και δεν ανακόπηκε ποτέ η όποια συνέχεια του γένους του ανθρώπου. Σημάδι των καιρών η ύπαρξή του. Σημάδι πως δεν άλλαξε ο κόσμος, ακόμη κι αν περάσανε αιώνες τόσοι. Το σύνδρομο του Κάιν πάντα ζει σε κληρονόμηση κυρίαρχη, εκείνων των φορέων. Ίδιος ο στόχος, ίδιος ο σκοπός με το γεννήτορα το μακρινό, ίδια ταυτότητα με κείνον, κι ας φέρουν ψευδεπίγραφα τα όποια κοσμικά ονόματα οι ίδιοι. Στον γονιδιακό τους κώδικα υπάρχει το γνώρισμα του πρώτου αδελφοκτόνου. Η ιδιοτελής αντιμετώπιση του άλλου, ακόμη κι αν είναι αδελφός…
Κι από τα τόσα θύματα του ίδιου θύτη, ακούγεται -σ’ όσους μπορούν ν’ ακούσουν- η ηχώ του ίδιου του παράπονου για κείνο που’ μελλε να τους συμβεί από τον ομογάλακτο, μια μέρα:
Αν τύχει και γεννήθηκε αδελφός
κι έχει στο είναι του το γνώρισμα του Κάιν,
δεν είν’ ανάγκη να σου χύσει αίμα για να μάθεις.
Αν δε σ’ απλώσει χέρι αδελφικό,
αν σε περιφρονήσει στην ανάγκη,
αν σε συκοφαντήσει στο γονιό
και αν σε βλέπει αδελφό από συμφέρον,
μ’ ακόμη αν τη ζηλέψει τη χαρά σου
κι αν δεν βουρκώσει στον καημό σου,
είναι στα σίγουρα πιστό αντίγραφο του Κάιν…
