Το σύνδρομο του Κάιν…

…Σαν άπλωσε το χέρι στον ομογάλακτο τον αδελφό ο Κάιν, μάτωσε με τ’ αδελφικό το αίμα μια βιβλική σελίδα.  Βαριά η αποκοτιά του δήμιου τ’ αυτόκλητου, βαρύ το χέρι του αδελφοκτόνου π’ ατέλειωτους αιώνες στάζει αίμα η σκόνη της χωματένιας του της φύσης, και η μάνα Γη δε δέχεται πεισματικά ν’ αφομοιώσει τη ματωμένη φήμη αντάμα με τη ματωμένη μάζα.  Κάθε φορά την επιστρέφει στους ανέμους σ’ ένα αέναο αποδιωγμό στο άπειρο τ’ ατέλειωτο του χρόνου και πάλι φεύγει από τις γήινες τις μάζες μαζί μ’ εκείνες στο ατέλειωτο φευγιό τους.
Μα πάλι μένει ο απόηχος για να θυμίζει την πράξη την ανίερη της φοβερής αποκοτιάς.
Και ’μείς, ακροατές τ’ απόηχου, βιώνουμε το γεγονός το μακρινό στην τέλεση, το κοντινό στη γλαφυρή ανάπλαση του λόγου του γραπτού και φρίττουμε, ομολογούμε, παραδεχόμαστε, αναγνωρίζουμε:
– Φρίττουμε στη θέα της νοερής αναπαράστασης.
– Ομολογούμε πως δεν πέθανε μα ζει το πνεύμα του πρώτου αδελφοκτόνου στον καιρό μας.
– Παραδεχόμαστε πως δε λογάται θάνατος μόνο ο φυσικός, μα της ψυχής ο θάνατος είναι πιο φοβερός, σαν το αργοπεθαίνει το κορμί.
– Αναγνωρίζουμε τους μιμητές της φύτρας της αρχέγονης, τους απογόνους του φονιά: Σ’ όλους εκείνους που τολμούν την πράξη που ετόλμησε ο βιβλικός αδελφοκτόνος. Σ’ αυτούς που έχουν αδελφό τους το συμφέρον. Σ’ αυτούς π’ αντί τον οβολό τους, γεμίζουν με αδιαφορία το χέρι τ’ απλωμένο τ’ αδελφού.
Σε κείνους π’ αποδίδουνε σε γεγονός απλά τυχαίο το ξεκίνημα από την ίδια μήτρα.  Στους συκοφάντες στους γεννήτορες για να’ χουν το σιτευτό το μόσχο ολόδικό τους, ακόμη κι αν ο αδελφός δεν είναι “άσωτος”.
Σ’ εκείνους που πωλούν τον αδελφό αντί ενός “πινακίου φακής”.
Και η κοινωνία μας η σύγχρονη, ψηλά φτασμένη σε τεχνολογία, πρόοδο κι ανέσεις, φιλοδοξεί να κάνει γειτονιά της το φεγγάρι, τ’ αστέρια και το γαλαξία, μα ορθώνει ισόϋψα ταμπού για να καλύψει σύνδρομα και σημεία των καιρών.
Το σύνδρομο του Κάιν ξαναζεί, απλά γιατί δεν πέθανε ποτέ, μιας και δεν ανακόπηκε ποτέ η εξελικτική συνέχεια του γένους του ανθρώπου.  Σημάδι των καιρών, η ύπαρξή του.  Σημάδι πως δεν άλλαξε ο κόσμος, ακόμη κι αν περάσανε αιώνες τόσοι!
Το σύνδρομο του Κάιν πάντα ζει σε κληρονόμηση κυρίαρχη εκείνων των φορέων. Ίδιος ο στόχος, ο σκοπός με το γεννήτορα το μακρινό, ίδια ταυτότητα με κείνον, κι ας φέρουν ψευδεπίγραφα τα όποια κοσμικά ονόματα οι ίδιοι. Στο γονιδιακό τους κώδικα υπάρχει το γνώρισμα του πρώτου αδελφοκτόνου:  Η ιδιοτελής αντιμετώπιση του άλλου, ακόμη κι αν είναι αδελφός.
Κι από τα θύματα του ίδιου θύτη, ακούγεται –σ’ όσους μπορούν ν’ ακούσουν- η ηχώ του ίδιου του παράπονου για κείνο που’ μελλε να τους συμβεί από τον ομογάλακτο μια μέρα:
Αν τύχει και γεννήθηκε αδελφός
κι έχει στο είναι του το γνώρισμα του Κάιν,
δεν είν’ ανάγκη να σου χύσει αίμα για να μάθεις.
Αν δε σ’ απλώσει χέρι αδελφικό,
αν σε περιφρονήσει στην ανάγκη,
αν σε συκοφαντήσει στο γονιό
και αν σε βλέπει αδελφό από συμφέρον,
μ’ ακόμη αν τη ζηλέψει τη χαρά σου
κι αν δεν βουρκώσει στον καημό σου,
είναι στα σίγουρα πιστό αντίγραφο του Κάιν…