TO ΣΚΟΠΙΑΝΟ είναι ένας από τους μεγαλύτερους σκοπέλους που έχει να διαβεί η κυβέρνηση: κομβικό, ιστορικό σημείο, με πολλές και αλυσιδωτές συνέπειες στην περιοχή. Φυσικά, απαιτείται «ρεαλισμός» στην πολιτική αλλά ταυτόχρονα οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψη τις ευαισθησίες των λαών, την ιστορία και τον πατριωτισμό τους.
Ο ΛΟΓΟΣ βαρύτητας του θέματος δεν είναι μόνο το όνομα στο οποίο εμείς επικεντρωνόμαστε. Είναι κυρίως οι αλυτρωτικές διατάξεις που περιέχονται στο σκοπιανό Σύνταγμα και μάλιστα με μελλοντικές επιδιώξεις πραγματοποίησής τους (χάρτες). Η χονδροειδής παραποίηση της ιστορίας, ώστε να εξυπηρετείται ο τεχνητός εθνικισμός των Σκοπιανών, δυστυχώς γίνεται ολοένα και πιο «πιστευτός» από ανίδεους ξένους! Κι αυτό δίνει επιχείρημα στις διεκδικήσεις των γειτόνων μας. Εμείς όμως, τι κάναμε ή τι θα κάνουμε;
ΑΣ αλλάξουν, λοιπόν, πρώτα τα αγκάθια του Συντάγματός τους και έπειτα συζητάμε για τα άλλα. Οι Σκοπιανοί δεν φαίνεται να είναι έτοιμοι να προχωρήσουν σε αλλαγές κι ούτε υπάρχει ανάλογη δυναμική στον ορίζοντα. Ο δε πρωθυπουργός τους, ο Ζάεφ, έχει οριακή πλειοψηφία στη Βουλή. Οσο, λοιπόν, δεν αρχίζουν τις αλλαγές από το Σύνταγμά τους, τόσο η χώρα μας οφείλει να ασκεί το δικαίωμα βέτο/άρνησης ένταξης των Σκοπίων σε διεθνείς οργανισμούς. Εξάλλου, το “ζόρι” για ένταξη δεν το έχουμε εμείς, αλλά αυτοί.
ΣΧΕΤΙΚΑ με το ότι υπάρχει πληθώρα χωρών στον κόσμο που αναγνωρίζουν τα Σκόπια με το σημερινό τους όνομα (“Μακεδονία”), αυτό δεν σημαίνει τίποτε: υπάρχουν πάρα πολλές χώρες που είχαν μόλις πριν λίγα χρόνια άλλες ονομασίες και σήμερα ονομάζονται διαφορετικά.
ΘΕΜΑ επίσης δημιουργείται με τη λεγόμενη “μακεδονική” ταυτότητα: είναι άξιον απορίας πως, εδώ και 130 χρόνια, έχουμε τόσες αλλαγές στην Ευρώπη (Συνθήκες Αγίου Στεφάνου και Βερολίνου, Μακεδονικός Αγώνας, Α’ και Β’ Βαλκανικοί Πόλεμοι, Α’ και ο Β’ Παγκόσμιοι Πόλεμοι κ.λπ.) και πουθενά -μα πουθενά- δεν αναφέρεται λαός με «μακεδονική» ταυτότητα. Αλλη μια χαλκευμένη, τεχνητή κατασκευή. Όπως και η λεγόμενη “μακεδονική” γλώσσα που είναι συμπίλημα όμορων γλωσσών.
ΣΤΑ ιστορικά γεγονότα/επιχειρήματα του παρελθόντος στα οποία απουσιάζει από συνθήκες οποιαδήποτε αναφορά σε “μακεδονική εθνότητα”, προστίθεται και μια μεγάλη τουρκική απογραφή στην περιοχή, αλλά και οι βουλευτικές εκλογές του 1912 (με εκλογή βουλευτών κι από τις μειονότητες): πουθενά δεν αναφέρεται, έστω και μια παρουσία ενός “Μακεδόνα”! Το κρατίδιο αυτό δημιουργήθηκε (το 1944) από τον Τίτο που κατασκεύασε την “ομοσπονδία” του (Γιουγκοσλαβία). Η πΓΔΜ, έγινε με βλέψεις στο Αιγαίο. Πρόκειται για ένα μόρφωμα Σλαβόφωνων – Αλβανόφωνων κ.λπ. που όμως, ποτέ δεν είχαν μια κοινή οπτική, ένα ενιαίο σύνολο. Οπως και τώρα…
ΣΗΜΕΡΑ, δεν είναι τυχαίο που Αλβανία και Τουρκία αναμένουν ζωηρά το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεών μας: αν εμείς υποχωρήσουμε και παραχωρήσουμε όνομα, ταυτότητα και ιστορία στα Σκόπια, πολύ σύντομα θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε Αλβανούς και Τούρκους: τόσο σε ό,τι αφορά το λεγόμενο ζήτημα Τσαμουριάς, όσο και τα ζητήματα “γκρίζων ζωνών” σε Αιγαίο και Θράκη (όπου επιμένει η Τουρκία να προσδιορίζει τη μουσουλμανική ελληνική μειονότητα ως τουρκική!)
ΑΣ μην ανοίξουμε, από μόνοι μας, τον ασκό του Αιόλου. Ναι, στη λύση, αλλά σεβόμενοι πρωτίστως την ιστορία και το δικό μας παρελθόν. Οχι το μέλλον των Σκοπιανών.
