Το σκοτεινό δρομάκι…

Πάντα ήταν εκεί μόλις έστριβες τη γωνιά.
Μια σύντομη κονταρίδα που σ’ έσωζε από άσκοπες διαδρομές και μπλεξίματα στην κουραστική οχλαγωγία του κέντρου.
Μικρό κι απόμερο, μα ολόφωτο και φιλόξενο.
Με το που το αντίκριζες, να το ζαχαροπλαστείο με τις δελεαστικές του μυρωδιές και γεύσεις. Παραδίπλα δυο μπουτίκ, που σε καθυστερούσανε λιγάκι με τους μύριους πειρασμούς τους. Ήταν όμως κι αυτή μια μικρή χαρά να τις χαζεύεις, έστω κι αν δεν ψώνιζες πάντα. Κολλητά ένα πρακτορείο, πιο πέρα ένα κατάστημα ηλεκτρονικών, ένα μπακάλικο, ένα κατάστημα επιδιόρθωσης παπουτσιών και άλλα πολλά…
Μια μικρή κοινωνία επαγγελματιών που εργάζονταν, πάλευε, εξυπηρετούσε, προχωρούσε!
Μέχρι που μια μέρα το δρομάκι σου φάνηκε λίγο διαφορετικό…
Δεν άργησες να καταλάβεις ότι είχαν κλείσει δυο μαγαζιά στη σειρά, που σε ανάγκαζαν με την σκοτεινιά τους ν’ αλλάξεις πεζοδρόμιο. Σύντομα με θλίψη σου διαπίστωσες πως είχε κλείσει και το βιβλιοπωλείο. Ποιος διαβάζει εξάλλου τώρα! Ο καιρός περνούσε, το εξυπηρετικό δρομάκι πάντα εκεί, μα όταν φαλίρισαν και οι μπουτίκ, έκλεισε και το πρακτορείο, λίγοι πια το προτιμούσαν.
Το ένα έφερνε τ’ άλλο, κι ήλθε η κακή η ώρα που όλα ερήμωσαν…
Σκοτεινό το δρομάκι, σκοτεινοί κι οι ατραποί της σκέψης.
Γιατί τώρα, εδώ βασίλευαν οι κλειστές πόρτες, οι άδειες βιτρίνες, η μαυρίλα κι ο φόβος. Να περάσεις ή να μην το περάσεις, έστω κι αν σε οδηγεί στη δουλειά σου πιο γρήγορα;
Κι αν κάτι συμβεί; Αν σου επιτεθούν;
Σε καταλάμβανε και μια βαθιά μελαγχολία κάθε που το διάβαινες.
Σαν και αυτή που νοιώθεις όταν κλονίζεται ο μικρόκοσμός του, όταν χάνεται κάτι που αγαπάς…
Και οι μήνες περνούσαν, όταν ξαφνικά μια μέρα, να ένα φωτεινό σημάδι!
Στη θέση του βιβλιοπωλείου είχε ανοίξει μια καφετέρια!
Σύντομα πιο πέρα άνοιξε κατάστημα παπουτσιών.
Αργά μα σταθερά έπαιρνε ζωή το δρομάκι, μέχρι που έγινε σαν πριν, χαρούμενο, πολύβουο, πολυσύχναστο…
Τίποτα λοιπόν δεν χάνεται!
‘Όλα έρχονται και φεύγουν, μα ούτως ή άλλως πάντα ξαναγυρίζουν!
Αισιοδοξία κι υπομονή χρειαζόμαστε μόνο!