Κύριε διευθυντά,
δυστυχώς στην Ελλάδα οι περισσότεροι γονείς πιστεύουν πως τα παιδιά τους πρέπει σε κάθε περίπτωση να σπουδάσουν σε ένα ΑΕΙ. Αυτό δείχνει την αγάπη για τα γράμματα στην κοινωνίας μας, που ίσως βασίζεται στην αίσθηση της παλιάς γενιάς πως ό,τι δεν μπόρεσε να έχει αυτή πρέπει οπωσδήποτε να το έχουν τα παιδιά της.
Είναι όμως όλα τα παιδιά κατάλληλα για ανώτερες σπουδές; Και δεν υπάρχουν άλλα αξιόλογα επαγγέλματα, που δεν χρειάζονται ανώτερες σπουδές;
Θα διηγηθώ κάτι που προσωπικά έζησα, για να δείξω τι εννοώ.
Πήγαινα στο σπίτι μιας οικογένειας όπου παρέδιδα μαθήματα γερμανικών στο ένα από τα δύο παιδιά της οικογένειας. Ο μαθητής μου ήταν έφηβος και είχε ακόμα δύο χρόνια για να δώσει Πανελλήνιες. Μου είπε πως θέλει να σπουδάσει βιολογία στη Γερμανία, όπου ήδη βρισκόταν ο μεγαλύτερος του αδερφός. Για τους γονείς, το να σπουδάσουν τα παιδιά τους ήταν όνειρο ζωής.
Ο έφηβος αυτός, λοιπόν, προσπαθούσε να μάθει γερμανικά και ήταν αρκετά επιμελής, αλλά γρήγορα κατάλαβα πως δεν ήταν ικανός να μάθει μέσα από τους κανόνες της γραμματικής, αλλά μάθαινε μόνο μέσα από επίμονη επανάληψη.
Η εμπειρία μου μου έχει δείξει πως αυτά τα παιδιά αργότερα δεν είναι κατάλληλα για επιστημονικές σπουδές και πως η προσπάθεια να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις των σπουδών αυτών τα κάνει δυστυχισμένα, στην καλή περίπτωση παρατούν νωρίς τις σπουδές τους και στην κακή γίνονται αιώνιοι φοιτητές που σπαταλούν τα χρόνια τους και τα λεφτά των γονιών τους. Ρωτούσα τακτικά τον μαθητή μου, μιλώντας γερμανικά, τι έφαγε εκείνη τη μέρα, και αυτός συχνά μου απαντούσε με ενθουσιασμό πως είχε μαγειρέψει ο ίδιος για την οικογένεια. Έβλεπα πως δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο και μια μέρα του είπα: Γιατί δεν γίνεσαι μάγειρας; Είναι ωραίο επάγγελμα και μπορείς να εξελιχθείς σε έναν μεγάλο σεφ.
Αυτός γέλασε, το θεώρησε ανέκδοτο. Κάποια μέρα είπα στους γονείς του, για να τους προετοιμάσω για απογοητεύσεις που τους περίμεναν, πως σημασία έχει ο άνθρωπος να είναι ευτυχισμένος με αυτό που κάνει και πως εγώ ο ίδιος αν ήμουν άλλη μια φορά νέος δεν θα σπούδαζα, αλλά θα έκανα όμορφα πρακτικά πράγματα και θα μορφωνόμουν παράλληλα μόνος.
Έφτασε κάποτε ο καιρός για τις Πανελλήνιες, σταματήσαμε τα γερμανικά και έχασα για αρκετό καιρό τα ίχνη του μαθητή μου. Μια μέρα συνάντησα τους γονείς του, μου είπαν με τραγικό ύφος πως ο γιος τους τα πήγε πολύ χάλια στις Πανελλήνιες. Μήνες αργότερα συνάντησα τον ίδιο τον μαθητή μου στο λιμάνι, με πλησίασε καταχαρούμενος που με έβλεπε και άκρως κεφάτος. Τον ρώτησα τι κάνει και με τι ασχολείται. Μου απάντησε: Είμαι πολύ καλά κύριε Γιώργο, κάνω μια εκπαίδευση ως μάγειρας σε μια επαγγελματική σχολή και μου αρέσει πάρα πολύ.
Γιώργος Κιαγιάς
