Το ότι ζούμε σε ημέρες που η παγκοσμιοποίηση έχει υπό τον έλεγχό της καθετί της καθημερινότητάς μας και το κατευθύνει σε βάρος των αδύναμων να αντιδράσουν πολιτών και κοινωνιών είναι σε όλους γνωστό. Και το ότι έχει αρωγούς τους πολιτικά και οικονομικά δυνατούς , που έχουν, άμεσα ή έμμεσα, τα ηνία των μεγάλων δυνάμεων και της Γης ολόκληρης, το ξέρουμε επίσης.
Το βλέπουμε κάθε στιγμή. Όταν, για παράδειγμα, πάμε να ψωνίσουμε στην αγορά ή στα μαθήματα των παιδιών στις διάφορες βαθμίδες της εκπαίδευσης ή οσάκις έχουμε ανάγκη υγειονομική περίθαλψη. Νιώθουμε πως είμαστε όλοι κρίκοι μιας αλυσίδας, που καθορίζει τον τρόπο ζωής και τις κοινωνικές μας σχέσεις. Η αλυσίδα αυτή, που εξαρτάται από την οικονομική δύναμη των ελαχίστων και έχει ως υποχείρια την πολιτική εξουσία και πολλές εκ των κοινωνικών δομών, κυριαρχεί παντού και διαμορφώνει τους κανόνες του «παγκοσμίου παιχνιδιού» έτσι, ώστε με την παγκοσμιοποίηση να επικρατήσει σε όλη τη γη και να μην αφήνει στους ανθρώπους και τα νοικοκυριά τη δυνατότητα και τα περιθώρια να παίρνουν οι ίδιοι τις αποφάσεις που αφορούν το εγγύς και το μακρινό μέλλον τους.
Ακούμε πολλούς να λένε συνέχεια ότι είναι ιστορικά και, κυρίως, ηθικά επιβεβλημένο το σπάσιμο της αλυσίδας αυτής, ότι είναι αναγκαία, εάν θέλουμε να ξαναπάρει η δημόσια και η προσωπική ζωή όλων μας το δρόμο της ευημερίας, η ανατροπή του συστήματος που αυτή, παρά τη θέλησή μας, επιβάλλει σε όλες τις πτυχές του βίου μας. Είναι, όμως, αυτό μπορετό; Νομίζω ότι ναι, αρκεί να ανοίξουμε όλοι τα μάτια διάπλατα να ιδούμε χωρίς παρωπίδες ή ιδεοληψίες τι είναι το σύστημα που έχει δεσπόσει στην εποχή μας, εφόσον, όπως όλοι γνωρίζουμε, μοιάζει, στο πέρασμα του χρόνου, με χαμαιλέοντα. Να πάψουν ο εφησυχασμός και η αδράνεια και με τις οικογένειες και τα σχολεία μπροστάρηδες να ιδούμε, δηλαδή, τι μορφή έχει πάρει το εν λόγω σύστημα σήμερα, να μπορέσουμε να αντιληφθούμε ποιο είναι το «μέλλον» που επιφυλάσσει για το ανθρωπολόι και να αγωνιζόμαστε, με ανιδιοτελή ομόνοια και άδολη συνεργασία, υπέρ του κοινού καλού και για την εξεύρεση τρόπων με τους οποίους να καταστρέφουμε τις «παγίδες» που μας στήνει η προαναφερθείσα αλυσίδα και να βγαίνουμε τα «αδιέξοδα» στα οποία μας οδηγεί.
Σήμερα, βλέπουμε τους οικονομικά και τους πολιτικά δυνατούς του πλανήτη μας με την παγκοσμιοποίηση αλαμπρατσέτα να επιδιώκουν κρυφά ή φανερά την κατάλυση των εθνικών κρατών και τη δημιουργία μιας παγκόσμιας υπερδύναμης. Πώς θα το πετύχουν αυτό; Μα με την υποδούλωση των παραγωγικών δυνάμεων, με έλεγχο των εγχώριων υλικών και των πνευματικών αγαθών και της διακίνησής τους ώστε οι κοινωνίες και τα μέλη τους να οδηγούνται στην φτωχοποίηση και την ένδεια, με τη γένεση ενός νέου παγκοσμίου πολιτισμού χάρη στην ισοπέδωση των ιδιαίτερων πατροπαράδοτων αρχών και αξιών…
Και το πιο δυσάρεστο είναι ότι υπάρχουν στην εποχή μας άνθρωποι, λιγοστοί, βεβαίως, αλλά, δυστυχώς, υφίστανται, οι οποίοι θεωρούν «φυσιολογικό» τον καθημερινό βιασμό που ασκεί η οικονομική και η πολιτική ισχύς στο σύνολο των ανθρώπινων σχέσεων ή και στην ίδια την φύση και θεωρούν «ηθικό και νόμιμο» το δίκαιο της γροθιάς. Και ο βιασμός μπορεί να μοιάζει αναίμακτος, αλλά πονάει πιο πολύ, γιατί τη μεν φύση κοιτά πώς να την εκμεταλλευτεί όλο και πιο πολύ, τις δε ανθρώπινες σχέσεις σμπαραλιάζει οδηγώντας τους ανθρώπους στην αλλοτρίωση και στην αποξένωση. Έτσι, όμως, δε λύνει τα καθημερινά μας προβλήματα, μα μας ρίχνει σε «αδιέξοδα».
Ο αγώνας είναι πολύ δύσκολος. Μέρα με τη μέρα, θα γίνεται και δυσκολότερος. Μολαταύτα, δεν πρέπει να είμαστε απαισιόδοξοι ή να εγκαταλείπουμε την προσπάθεια. Ενωμένοι, αισιόδοξοι και αποφασισμένοι, αφήνοντας έξω κάθε μικροψυχία και σπάζοντας τον καθρέφτη που μας ωθεί να λατρεύουμε εαυτούς ως αλάνθαστα είδωλα και μας λέει ότι για όλα πάντοτε φταίνε οι άλλοι και όχι εμείς, θα τα καταφέρουμε, όλοι για όλους …
