Το σπίτι της απελπισίας*…

Ο… “joker” “παίζει” επικαιρικά. Χαμός!! Τι φωτιές είναι αυτές που άναψε; Ενας πανάξιος ηθοποιός -λένε- ανασύρει στα όμματα του κόσμου τον παραλογισμό του καιρού μας, την αναλγησία και το άδικο του καπιταλιστικού συστήματος! Μεγάλη ιστορία…
Πολύ θα το ‘θελα ένα σχόλιο. Αλλά δεν είδα, την ταινία. Συνεπώς δεν πρέπει τίποτα να πω, ακόμη τουλάχιστον.
Εγώ θα μείνω σ’ ένα άλλο καλλιτεχνικό γεγονός… Μια πρόταση, που δεν είναι “Αθώα”… Ως γνωστόν αθωότητα στην τέχνη, είναι η έλλειψη συμβολισμών και η αδυναμία να στηλιτευτούν παθογένειες κοινωνικές ή προσωπικά τραύματα από αυτές τις ίδιες δημιουργημένα…
“Το Σπίτι της Μπερνάντα Αλμπα(*), του λατρεμένου -στην κυριολεξία- Ανδαλουσιανού ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, είναι το τελευταίο του έργο, πριν δολοφονηθεί, το ’36, από την Πολιτοφυλακή του Φράνκο…
Kι ο σκηνοθέτης Σταύρος Λίτινας, προσφυώς θεωρώ, δίνει την εκδοχή του με συνέπεια πάθος και γνώση, έτσι, ώστε να τονιστεί ο αποκλεισμός, η υποταγή, η καταστολή της προσωπικής, ελευθερίας, της ΓΥΝΑΙΚΑΣ!!
Το καθεστώς, τραχύ και απαγορευτικό, οι καιροί, σκοταδιστικοί με τα ήθη τους γρανιτένια διαχωριστικά από τις προσωπικές ανάγκες και επιθυμίες και ελευθερίες για τη γυναίκα, συγκινούν τον τρυφερό ποιητή, και εμπνέεται, και καταγγέλλει! Δημιουργεί, όχι μία ή δύο ηρωίδες, όχι μόνο τη μάνα… Τυρρανική πιεσμένη κι εκείνη, οδυνηρά καθώς είναι, μεταφέρει τον ψυχικό φόρτο διαδοχικά σε άλλα πέντε πρόσωπα, γυναίκες όλα!
Tις θυγατέρες της!
“Δικασμένες” σε πολύχρονο πένθος για τον θάνατο του πατέρα, ζουν εφιαλτικά, την καταστολή των ελευθεριών τους, μεσ’ τον τρόμο από την επιθετικότητα της μάνας και χορεύουν! Ορχιούνται τον πόνο, τη ζήλεια, τον έρωτα, την απελπισία, τον θάνατο!
Δεν χρειάζεται ο σκηνοθέτης εύρημα! Οι ανδαλουσιανοί ήχοι του φλαμέγκο προσφέρονται… Και προστίθενται στους ήχους της καμπάνας, της μαγκούρας της χήρας μάνας, του αλόγου…
Στον “Mατωμένο γάμο” αυτός ο ήχος, ο καλπασμός του αλόγου δηλαδή, ήταν ο άνδρας! Ελεγε ο ίδιος ο Λόρκα, θυμάμαι…
«Ούτε τα μάτια μας δεν κυβερνάμε…», λέει η μια αδερφή στην άλλη και σημειοδοτεί τον βαθμό της πίεσης στον οποίο ο σκηνοθέτης ακουμπά, για να φέρει σε σημερινές προβολές το σκληρό στερεότυπο.
Τον άνδρα, αφέντη.
Εξαιρετική παραγωγή.
Στον Κεραμεικό. Μακάρι να μπορούσα να τη δώ… και αυτή.