«Στην προσπάθειά μου να τακτοποιήσω το προσωπικό μου αρχείο, αισθάνθηκα την ανάγκη να διασώσω -στο μέτρο των δυνατοτήτων μου- μέρος του έργου και των προσπαθειών του Κοινωφελούς Ιδρύματος “Αγία Σοφία”. Εμπνευστής του Ιδρύματος και οραματιστής του έργου του υπήρξε ο μακαριστός Ειρηναίος Γαλανάκης [Μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου (1957-1971), Μητροπολίτης Γερμανίας (1971-1980), Μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου (1981-2005)], ο οποίος ξεκίνησε την ανέγερση των κτηριακών εγκαταστάσεων του Ιδρύματος στις αρχές του 1976, μεταλαμπαδεύοντας σιγά – σιγά με σοφία και αγάπη στους Αποκορωνιώτες και όχι μόνο, το όραμά του για τον τόπο που γεννήθηκε. Από τις αρχές του 1982, το υπό σύσταση Κοινωφελές Ίδρυμα “Αγία Σοφία”, αγκαλιάστηκε από τους Πολιτιστικούς Συλλόγους του Αποκόρωνα και πολύ σύντομα κατέστη κέντρο αναφοράς όλων των πολιτιστικών και αναπτυξιακών πρωτοβουλιών της επαρχίας μας». Η αρχή απ’ τον πρόλογο του βιβλίου, “”Κοινωφελές Ίδρυμα ”Αγία Σοφία” – Ημερολόγιο Περιόδου 1981- 2009 (χρονικό σύστασης, πεπραγμένα)”, τού στα χρόνια εκείνα γραμματέα του Λευτέρη Τσουράκη, που εκδόθηκε την περασμένη χρονιά, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων.
Συγκίνηση, ενίοτε και μέχρι δακρύων -δεν θα το κρύψω- ενώ διάβαζα τις και διανθισμένες με πλούσιο φωτογραφικό υλικό 236 σελίδες, μεγάλου σχήματος, τού περί ου ο λόγος καλαίσθητου βιβλίου – λευκώματος. Και βέβαια θαυμασμός, θαυμασμός ανυπόκριτος, για όλα όσα το “Εμείς” των Αποκορωνιωτών με την ευλογία του Παππού έκαμε, και ο συγχωριανός μου, εκ Νίππου κι αυτός ορμώμενος, δίχως… θαυμαστικά, με χρονολογική σειρά και με ακρίβεια παραθέτει. Scripta manent, όπως έλεγαν και οι Λατίνοι… “28.04.1982, Καλύβες: Συνάντηση γνωριμίας και συνεργασίας των Πολιτιστικών Συλλόγων του Αποκόρωνα”… Η πρώτη επί αποκορωνιώτικου εδάφους εκδήλωση, με τις ευλογίες του Παππού, για να ακολουθήσουν εκατοντάδες άλλες πολιτισμικού, αναπτυξιακού και κοινωνικού περιεχομένου (κάποιες απ’ τις οποίες είχαν πανελλήνια απήχηση) στην έδρα του Ιδρύματος, στους Αγίους Πάντες, αλλά και σε όλα σχεδόν τα χωριά της Επαρχίας σε συνεργασία με τον Καλλιτεχνικό Όμιλο “Αποκόρωνας” και τους τοπικούς φορείς. Για μια πολιτιστική άνοιξη διαρκείας ο λόγος, την οποία όλοι όσοι τη βίωσαν κι εργάστηκαν γι’ αυτήν, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, κι άλλοι πάρα πολύ, με πρώτο τον προεδρεύοντα αντιπρόεδρό του Νίκο Παπαδάκη, τη θυμούνται (θυμούμαστε) με νοσταλγία…
“Σπίτι του Αποκόρωνα” ονομάτισε το Κοινωφελές Ίδρυμα “Αγία Σοφία” ο αείμνηστος συνάδελφος μου στη Δασκαλοσύνη πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Καρών Μιχάλης Γαυγιωτάκης. Σπίτι του Αποκόρωνα αλλά και των Αποκορωνιωτών όπου Γης, γιατί σ’ αυτό επιστρέφουν είναι και σήμερα, που συστεγάζεται με το μοναδικό στο είδος του για την Ελλάδα Ινστιτούτο Επαρχιακού Τύπου που έγινε με πρωτοβουλία του ιδρυτή των “Χανιώτικων νέων” Γιάννη Γαρεδάκη, ύστερα απ’ την εκ βάθρων ανακαίνισή του. Και βέβαια Σπίτι Προβολής του Αποκόρωνα, λόγω του ρόλου του Ινστιτούτου!
Και… στα πεταχτά
«Κακοκαιρία έπιασε και ρίχνει κουκοσάλι,/ μα ‘γω κουρνιάζω, μάτια μου, μες στη ζεστή σου αγκάλη.// Η μοναξιά χιονάνθρωπος με έναν τρόπο λιώνει/ όταν τον ήλιο του σεβντά, στο βλέμμα σου ανταμώνει». Υπέροχες και οι σημερινές μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη, που έχει τον δικό της τρόπο…να στρίβει διά του έρωτος. Ωστόσο στην Αττική, στις αρχές της εβδομάδας έγινε ο… κακός χαμός. Το επιτελικόν κράτος, του ανύπαρκτου κράτους, το αιώνιον ελληνικόν κράτος που δεν λέει να ενηλικιωθεί. Στην Αττική οδό, ας πούμε, οδηγώ, «κράτος, κράτος είσ’ εδώ;».
Ας όψεται “το ζαβό το ριζικό μας”, για να θυμηθώ τον Βάρναλη στους “Μοιραίους” του…
Και ο κορωνοϊός τα δικά του! Στα ύψη παραμένουν τα κρούσματα. Για να δούμε, όμως, μέχρι πότε. Κάτι μου λέει ότι λίγα είναι τα ψωμιά του. Φλεβάρης, Μάρτης, Απρίλης, Μάης και κοντά το τέλος του. Για να δούμε… Ωστόσο αγρυπνείτε!
«Τους τρεις μεγίστους φωστήρας της τρισηλίου θεότητος, τους των οικουμένην ακτίσι, δογμάτων θείων πυρσεύσαντας…». Προπαραμονή της Μεγάλης των ελληνικών Γραμμάτων εορτής σήμερα και στο απολυτίκιο των Τριών Ιεραρχών ο νους μου. Όπως το έμαθα, όταν ήμουν μαθητής στην Ε΄ Δημοτικού. Σαν χθες θυμούμαι τον δάσκαλο μου -άγιο το χώμα που αναπαύεται- να μας το μαθαίνει. «Βασίλειον τον Μέγαν και τον Θεολόγον Γρηγόριον συν τω κλεινώ Ιωάννη τω την γλώτταν χρυσορήμονι». Χρόνια πολλά σε μαθητές και δασκάλους!
