Το σπουδαιότερο μάθημα που με δίδαξε η Ματού…

Αν κάνατε τον κόπο να αρχίσετε να διαβάζετε αυτές τις αράδες, ενδεχομένως να ιντριγκαριστήκατε από τον τίτλο και εύλογα να διερωτηθήκατε ποια είναι η Ματού. Με καμάρι να σας ενημερώσω ότι πρόκειται για τη νεοαποκτηθείσα σκυλίτσα μου! Αλήθεια όμως μπορεί να μας διδάξει κάτι ένας σκύλος; Φυσικά και μπορεί. Και πολλά μάλιστα! Να μας δώσει μαθήματα πίστης και αφοσίωσης, αγάπης και τρυφερότητας… Ισως όμως και να μας προσφέρει ένα από τα πολυτιμότερα διδάγματα σ’ αυτή τη ζωή!
Ας πιάσουμε, ωστόσο, τα πράγματα από την αρχή, γιατί καμιά φορά, αυτό το in media res δεν βοηθά και τόσο! Οταν λοιπόν πρωτοπήρα τη σκυλίτσα μου, φυσικό ήταν να της αγοράσω και μια πάνινη φωλίτσα. Εν τούτοις μετά το πέρας μερικών ημερών, κατάλαβα ότι για τη Ματού, το εν λόγω απόκτημα ήταν μάλλον πολυχρηστικό! Και φωλιά και μασητίρι ταυτόχρονα! Μετά από πολυάριθμα μαζέματα του αφρωτού εσωτερικού της φωλιάς που για αρκετά πρωινά διακοσμούσε -ως άλλος συννεφιασμένος ουρανός και ιδιαιτέρως καλλιτεχνικά οφείλω να ομολογήσω- το δάπεδο του σπιτιού μου, αλλά και αρκετά σχετικά μανταρίσματα, αποφάσισα ότι ίσως έφταιγε αφενός το νεαρόν της ηλικίας της σκυλίτσας, αφετέρου και κυριότερον δε η κακή ποιότητα του υφάσματος και κατά συνέπεια η έλλειψη ανθεκτικότητας της φωλιάς. Ακολουθεί νέα επίσκεψη στο μαγαζί με τα είδη κατοικίδιων και έπειτα από πολύ περισυλλογή, εν τέλει αγοράστηκε μια νέα υπερανθεκτική -όπως τότε μου φάνηκε φωλιά. Φευ όμως! Το επόμενο πρωί, αποδείχθηκε ότι η υπερδραστήρια σιαγόνα του σκύλου μου, είχε κάνει και πάλι το θαύμα της!
Η φαντασίωσή μου δεν ήτο και κάτι το φοβερό, ήταν όμως όμορφη. Μια οικεία εικόνα οικογενειακής θαλπωρής. Ενα γλυκό σκυλάκι να κοιμάται γαλήνια μέσα στην κομψή και άνετή του φώλια σε μια γωνιά του δωματίου. Εις μάτην όμως! Ηταν ένας αγώνας χαμένος από χέρι. Αν συνέχιζα να ακολουθώ την ίδια οδό δράσης, τότε αναμφίβολα το μόνο που θα με περίμενε θα ήταν απογοήτευση και μια ενδόμυχη πικρία για το ζωντανό που δεν εννοούσε να λειτουργήσει όπως έπρεπε ή μάλλον όπως νόμιζα ότι θα έπρεπε…
Αλλά κάπως έτσι δεν διάγουμε ολόκληρο το βίο μας; Δημιουργώντας ιδεατά σενάρια και σκηνικά τα οποία όμως σχεδόν ποτέ δεν παίρνουν σάρκα και οστά – τουλάχιστον όχι ακριβώς όπως τα έχουμε στο μυαλό μας; Ισως πάλι για όλα να φταίει αύτη η περιβόητη έννοια της ενδελέχειας. Αχ Αριστοτέλη που την εφηύρες! Αυτή η ιδέα ότι κρύβουμε μέσα μας τον απόλυτο προορισμό μας και ότι δεν θα γίνουμε ποτέ τέλειοι, αν δεν κατακτήσουμε το “τέλος” μας, αν δεν πραγματώσουμε τον ύψιστό στόχο, αν δεν λάβουμε την ιδανική μας μορφή, δεν μας αφήνει ποτέ να ησυχάσουμε!
Για να αφήσουμε όμως την φιλοσοφία και να επιστρέψουμε στην αρχική μας ιστορία, σύντομα συνειδητοποίησα ότι μια αλλαγή πλεύσης επιβάλλονταν άμεσα. Γρήγορα ξετρύπωσα μια παλιά κουβέρτα, την άπλωσα στο πάτωμα και εγκατέστησα εκεί την Ματού. Η καινούργια μισοφαγωμένη φωλιά επισκευάστηκε γοργά και φυλάχτηκε μέχρι νεοτέρας στο πατάρι…
Αλλά ίσως εκεί ακριβώς να βρίσκεται εν τέλει, το κλειδί της ευτυχίας. Στην δυνατότητα μας να αποχαιρετούμε τα τέλεια σενάρια, να αποδεχόμαστε πρόσωπα και καταστάσεις ως έχουν, να βλέπουμε την αστεία τους πλευρά – αλήθεια γιατί άραγε πρέπει να τα παίρνουμε όλα τόσο στα σοβαρά;- να συγχωρούμε τους άλλους, αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό, γιατί δεν κατόρθωσαν, γιατί δεν καταφέραμε να ανταποκριθούμε σ’ αυτά τα υψηλά και δυσπροσπέλαστα «πρέπει» και απλά να προχωρούμε…
Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε εντελώς το όνειρο. Ισως σε κανά χρόνο η Ματού να ηρεμήσει και να μην βλέπει τη φώλια της ως εύγευστο ορεκτικό. Ισως πάλι η φωλίτσα να χαριστεί σε κάποιο άλλο κατοικίδιο. Μέχρι τότε όμως και μια απλή «κουβέρτα στο δάπεδο» μπορεί να προσφέρει ασφάλεια και ζεστασιά, γαλήνη και ανάπαυση, όχι τόσο πια μόνο για το σώμα, αλλά και για το νου και την ψυχή…