Η µεταφορική εταιρεία «Ο σπουργίτης» έχει καταχωρίσει ραδιοφωνική διαφήµιση στα τοπικά ερτζιανά καλώντας το κοινό να την εµπιστευτεί στη µεταφορά λαδιού σε τενεκέδες και άλλα συναφή. Όνοµα κι αυτό που διάλεξε η µεταφορική. Σπουργίτης. Το άκακο και αθώο πουλάκι σύµβολο της εγκράτειας, «τρώει σαν σπουργιτάκι» λέµε, αλλά και απ’ την εµπειρία µου σύµβολο της ελευθερίας και της πάλης για ζωή σε αντίξοες συνθήκες. Να λοιπόν η δική µου ιστορία µε ένα σπουργιτάκι.
Κάνοντας τη βόλτα µου στο πάρκο µια χειµωνιάτικη κρύα µέρα, παρατηρώ στην άκρη της ασφάλτου ένα πουλάκι τόσο δα, ακίνητο και αγέλαστο, που λέγαµε στο παιδικό παιχνίδι. Να προσπεράσω αδιάφορος και να το αφήσω στην τύχη του που δεν προµηνυόταν καλή, δεν µου το ‘λεγε η καρδιά. Έσκυψα λοιπόν το έβαλα στη χούφτα του χεριού µου και το πήρα µαζί µου στο σπίτι. Το έβαλα σε ένα χαρτόκουτο και την εποµένη, χωρίς να έχω ιδέα από πουλιά, πήρα ένα κλουβί. Το έβαλα µέσα και του έδινα τροφή και νερό. Τι ξεροκέφαλο πουλί, έλεγα τότε. Ούτε έπινε ούτε έτρωγε. Μόνο καταχτυπιόταν στα σύρµατα του κλουβιού του. ∆εν έµοιαζε µε τα καναρίνια και τα παπαγαλάκια που µια χαρά την περνούν στο κλουβί. Έτσι και το άφηνα λίγο ακόµα στην αιχµαλωσία θα πέθαινε σίγουρα, και θα ήµουν εγώ ο υπαίτιος. Άνοιξα λοιπόν το πορτάκι το βραδάκι. Το πρωί που ξάνοιξα για το πουλάκι αυτό ήταν άφαντο. Ποιος να ξέρει την τύχη του; Ένα είναι το σίγουρο, τα σπουργίτια έχουν µάθει να ζουν ελεύθερα.
