Το σταμάτημα του φόβου – η αρχή της καθημερινότητας

Κύριε διευθυντά,
το τέλος μιας κατ’ ανάγκη επιβαλλόμενης αυτο-πειθαρχίας, είναι η αρχή, μιας ώριμης συνειδητής συμπεριφοράς στην πορεία της ζωής μας. Είναι το σταμάτημα του φόβου, γι’ αυττά που προέκυψαν από την πανδημία της επιθετικότητας του αδίστακτου, ύπουλου εχθρού της υγείας των ανθρώπων, του ονομαζόμενου κορωνοϊού.
Τι σημαίνει αλήθεια φόβος; Τι επιπτώσεις μας δημιουργεί; Ποιος τον κάλεσε να μας επισκεφθεί; Πού μπορεί να μας οδηγήσει η υποκρύπτουσα συνέχειά του; Τον αφήνουμε εγκλωβισμένο μέσα μας και ό,τι προκύπτει; Ένας υπαρκτός, αιωρούμενος φόβος με ψυχολογικές δονήσεις δημιουργεί επακόλουθες επιπτώσεις στο πνευματτικό, γνωστικό μας βασίλειο. Δεν τον είχαμε καλέσει τον φόβο αυτό, ήλθε από το πουθενά, τον έφερε και μας τον εγκατέστησε αυτός ο αόρατος, ο ύπουλος, ο ακάλεστος εχθρός της υγείας μας, ο κορωνοϊός. Καλούμαστε να βρούμε τρόπους να τον διώξουμε αυτόν τον εχθρό και στη θέση του αποφασιστικά να φιλοξενούμε την ελπίδα προικισμένη με πλούσια χαρίσματα για αλλαγές μας στα προαπαιτούμενα για να χτίζουμε μια όλο και καλύτερη ζωή απ’ αυτή που περάσαμε, που περνούμε ακόμη και απ’ αυτή που κάποιοι ίσως θελήσουν να μας προγραμματίσουν για δικούς τους λόγους. Μη φοβόμαστε να αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα, γιατί υποβαθμίζουμε τον εαυτό μας στις δυνάμεις του. Ο φόβος μας για τις δυσκολίες των καιρών μας να μην τραυματίζει την ελπίδα, που με τις δυνάμεις της μπορεί να αποβάλλει τον φόβο και να φιλοξενεί την αισιοδοξία. Η αισιοδοξία με τις δυνάμεις της και την καλή χρήση αυτών δυναμώνει την ελπίδα για νίκες στη ζωή μας. Καλούμαστε να περάσουμε δυναμικά στην αρχή της νέας καθημερινότητάς μας. Να εξελισσόμαστε, να αναδεικνύουμε αρχές, να εμπνεόμαστε για καλύτερα χρόνια. Να γυρνάμε την πλάτη στον φόβο, να ανοίγουμε τις αγκλαλιές μας σ’ ότι μας γεμίζει ελπίδα. Τα “δεν μπορούμε” τα διώχνουμε. Τα “μπορούμε” τα ταυτίζουμε με τα “θέλουμε” και μ’ αυτά κάνουμε τους βηματισμούς στη νέα αρχή της καθημερινότητας. Δεν ξέρω, εάν θα πρέπει να σκέπτομαι το αύριο διδασκόμενος από το χθες και το παρόν. Η μαθήτευση είναι πλούσιο χάρισμα, επιβάλλεται να αξιοποιείται. Ομως στον προβληματισμό αυτό δυσκολεύομαι να διευκρινίσω. Το ζητώ να το κάνουν άλλοι με εξειδικευμένες γνώσεις.
Στο αναχρονιστικό χθες χτίσαμε κάποιοι το παρόν. Εάν τα υλικά που χρησμοποιούσαμε είναι από εμπνεύσεις του μέλλοντος, τότε να αισιοδοξούμε για το καλύτερο. Εάν τα υλικά είναι των παρελθόντων χρόνων, μας λένε «ψάξετε τις ρίζες προέλευσής των, προκειμένου αποτελεσματικά να τα αξιοποιείτε». Το χτίστιμο μιας νέας κοινωνίας, θέλει ανθεκτικά υλικά, ίσως σύνθετα στον χώρο-χρόνο. Σ’ αυτό πάντα σύμβουλός μας θα πρέπει να είναι η δεξαμενή των γνώσεών μας. Μην την αφήνουμε στάσιμη, πολύ περισσότερο μην επιτρέπουμε να έχει απώλειες. Να περάσουμε επ’ αυτών στο διαχρονικά λεγόμενο “επίγνωση των γνώσεων μας”, στις επικοινωνιακές μας εξελίξεις, όπως αυτές παρουσιάζονται στην καθημερινότητά μας. Απ’ ό,τι φαίνεται σε ταραγμένα νερά διακινούνται οι σκέψεις μας. Να ηρεμήσουν αυτά τα νερά, θα πρέπει να προσπαθούμε, προκειμένου οι σκέψεις μας αυτές, να προάγονται ποιοτικά και να αποδίδουν πρακτικά στις διαβλέψεις μας. Το νοητικό αυτό ταξίδι, σωστά ερμηνευόμενο θα πρέπει να μας βοηθά στις επιλογές και στις αξιοποιήσεις των προ-απαιτουμένων υλικών για τη ζωή μας. Ο τρόμος, το άγχος, η σιωπή από τον φόβο, φέρνει την τρέλα. Τα διώχνουμε για να σωθούμε. Αυτό είναι πρόοδος.

Παντελής Χίνος