Πίνω μονορούφι το λιόγερμα που δε τόλμησα να σε κεράσω. Και μεθώ. Αναζητόντας σε. Στα ερηπωμένα καφενεία στα σταυροδρόμια των σκιών. Και μοιάζω εργάτης βρεγμένος, σε νυσταγμένα εργοτάξια. Από τη βροχή του σκοταδιού και της απουσίας. Που σταματά για μιά στιγμή, τα γρανάζια του εφήμερου. Για να στρίψει το τσιγάρο μιά φευγαλέας ζεστασιάς. Κι είναι λες, η νυχτερινή βάρδια, μιά πρόφαση για την αγρύπνια του πόνου. Και λες, πέρασαν χίλια φεγγάρια από τότε. Κι είναι ο καπνός το παγωμένο χάδι σου. Ξεγέλασμα της απουσίας. Εφημερα λόγια των καιρών της σιωπής. Χειμωνιάτικη διαδρομή μέσα σε ομίχλη, στις έρημες εθνικές οδούς με τις θύμησες και τα παλιά λα’ι’κά. Δεν είδα το δάκρυ σου. Και δεν είδες το δικό μου. Κι η νύχτα, μιά γουλιά σιωπή. Και μιά σέρτικη ρουφηξιά από σκοτάδι. Είναι ζεστό το σκοτάδι. Όλους τους παγωμένους χειμώνες της εφήμερης Αιωνίας. Είναι άγρυπνο το σκοτάδι. Μέχρη να χαράξει. Είναι άγρυπνη η σιωπή. Μέχρη να χαράξει. Κι όλο λες, αυτή είναι η τελευταία βάρδια της σιωπής. Κι όλο λες, μιά ρουφηξιά ακόμη και θα χαράξει. Κι είναι λες, το ξεγελασμα της απουσίας.
Το σταυροδρόμι των σκιών
1 Comment
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Το έγραψα κι άλλη φορά, ότι οι ποιητές από τη φύση του αλλόκοτου και ιδιόμορφου δημιουργικού τους έργου είναι -κατ’ ανάγκην- εγωκεντρικά πλάσματα. Κι ας μην τούς καταλαβαίνουμε τις περισσότερες φορές! Επειδή τρέφω αισθήματα συμπάθειας κι αγάπης στο έργο και το πρόσωπό τους, βιάζω, ωστόσο, τον εαυτό μου και χάνεται μαζί τους στα μύχια του ψυχισμου τους [συναισθημάτων], μπας και καταλάβω κάτι. Μολαταύτα, εδώ μπαίνουμε στα οικόπεδα της Κοινωνιολογίας και είναι εμφανέστατη η αναντιστοιχία ανάμεσα στα δύο βασικά δομικά στοιχεία του ανθρώπου, δηλ. τον νου [λογική] και ψυχή [συναίσθημα]. Και πώς να μην θλίβομαι -παρότι έμμεσα παρακάλεσα- που οι ειδικοί – ειδήμονες της ποιητικής τέχνης και της λογοτεχνίας ΣΙΩΠΟΥΝ ανεπιτρέπτως στον τόπο μας. Και τί γίνεται -βρε αδελφέ!- μ’ αυτές τις τρανταχτές ανορθογραφίες που “βγάζουν μάτι”; Εδώ, στην ποίηση [την βραβευμένη και ξεχωριστή] της κ. Όρσας Δρετάκη υπάρχουν πολλά θέματα να συζητηθούν, αλλά οι άλλοι, δηλ. οι ειδικοί σιωπούν: Και ξέρετε ΓΙΑΤΙ σιωπούν; Διότι, απλούστατα θέλουν να τα έχουν καλά με όλους και με όλα!!… Αυτή η εν γένει συμπεριφορά των ανθρώπων στην Κοινωνιολογία είναι και λέγεται ΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ, ενώ στη Νομική και Δικαστική Πρακτική οδηγεί στην απόλυτη -σχεδόν- ΑΔΙΚΙΑ.
-Κατά τα άλλα, σέβομαι κι εκτιμώ απεριόριστα το ποιητικό έργο της κ. Όρσας Δρετάκη. Είναι αλήθεια, ότι ξεχωρίζει για τη δύσκολη -πολύ δύσκολη- γραφή της, ωστόσο από τους βαθυστόχαστους στίχους της αναβλύζουν ποταμοί υψηλών κι όμορφων συναισθημάτων αγάπης στην ομορφιά της φύσης και τον άνθρωπο: Και ένας απίστευτος κι απόκρυφος λυρισμός που οδηγεί στην προσωπική ερείπωση [wrecking] και τη θανατερή μελαγχολία. Ζητείται μόνο κατανόηση και συνοδοιπορία- αλληλεγγύη- για την όποια λύτρωση και δικαίωση του ποιητή. Είναι η προσωπική μου εκτίμηση και συγχωρήστε την άγνοιά μου στην τέχνη της ποίησης. Αν έχω ή διατηρώ κάποια παράπονα, αυτό είναι δικό μου πρόβλημα και οφείλω να είμαι πιο αυτάρκης στην κοινωνική ζωή μου. Με εκτίμηση και φιλικά αισθήματα Γ. Καραγεωργίου ΧΑΝΙΑ.