Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι αυτή που δίνει το στίγμα της ημέρας, της καθεμίας ημέρας από τις 365 ημέρες του χρόνου. Και αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σήμερα 8 του Μάρτη, παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι είναι βαριά και δυσβάσταχτη για πολλές γυναίκες στη σκιά των προβλημάτων που αυτές αντιμετωπίζουν.
Η έκταση μάλιστα των προβλημάτων αυτών, που αποδίδεται κυρίως στο γεγονός ότι τόσο η οικονομική κρίση, όσο και η υγειονομική που ακολούθησε, έπληξαν σε μεγάλο βαθμό το γυναικείο πληθυσμό, μας δίνει την αίσθηση ότι στην πράξη κάναμε ως κοινωνία βήματα προς τα πίσω, με αρκετά κεκτημένα δικαιώματα να έχουν υποχωρήσει στο πεδίο της ισότητας των φύλων. Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι εφησυχάσαμε παρασυρμένοι από τις εντυπωσιακές κατακτήσεις των γυναικών και από τα επιτεύγματά τους που, όμως δεν στάθηκαν ικανά να σβήσουν τα βαθιά ριζωμένα έμφυλα στερεότυπα, που είναι εδώ και καιροφυλακτούν να επικρατήσουν.
Και εκφράζονται αυτά τα στερεότυπα με το χειρότερο τρόπο με τις ανισότητες σε βάρος των γυναικών να πληθαίνουν στην ανάληψη των ευθυνών της οικογένειας, στην εργασία και στην καθημερινότητα τους, με την ανεργία να πλήττει τις γυναίκες σε μεγαλύτερο βαθμό, ενώ οι ίδιες εγκλωβισμένες στις απαιτήσεις των πολλαπλών τους ρόλων προσπαθούν να ξεπεράσουν τις ενοχές τους και να παλέψουν με τις δυσκολίες.
Κυρίως όμως ξεμπροστιάζονται αυτά τα κοινωνικά στερεότυπα με την πολυπρόσωπη έμφυλη βία που φωλιάζει στους χώρους εργασίας, στο σχολείο, στις κοινωνικές συναναστροφές, στους χώρους άθλησης, παντού ακόμα και στα ιερά καταφύγια των σπιτιών μας. Και ήρθαν τα ίδια τα επαχθή γεγονότα με τις αλλεπάλληλες δολοφονίες γυναικών, τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις, τους βιασμούς, τη διαδικτυακή κακόβουλη διαρροή προσωπικών τους δεδομένων και τις ποικίλες μορφές σωματικής, λεκτικής και ψυχικής βίας σε βάρος τους για να ξεσκεπάσουν την ένοχη σιωπή μιας κοινωνίας που καλύπτει, γιατί δεν θέλει ή δεν τολμά να αναλάβει την ευθύνη της.
Και εγώ, λοιπόν, ως γυναίκα και ως άνθρωπος, σήμερα που είναι η «γιορτή της γυναίκας» νιώθω μια αφόρητη δυσωδία από τα ακούσματα αυτά και ένα κόμπο βαθιά στα λαιμό που με πνίγει και ναι δεν μπορώ να γιορτάσω. Αναπόφευκτα με ακολουθούν οι εικόνες αυτών των γυναικών, ίσως και της διπλανής μου πόρτας, νιώθω τους χτύπους της καρδιάς τους, βλέπω το φόβο να φωλιάζει στα μάτια τους, ακούω τις κραυγές τους, αντικρίζω τους μώλωπες στο σώμα τους και ναι δεν μπορώ να γιορτάσω.
Βλέπω ακόμα σήμερα, μπροστά μου τις εικόνες των γυναικών θυμάτων του πολέμου πλάι στα αθώα παιδιά τους να παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς και δεν μπορώ να γιορτάσω.
Δεν μπορώ να γιορτάσω επίσης με τη σκέψη των γυναικών που παλεύουν με την ανεργία και τη φτώχεια για να να αναθρέψουν τα παιδιά τους στις μονογονεϊκές τους οικογένειες.
Και να και εκείνες οι παγιδευμένες στα δίκτυα των διατροφικών διαταραχών έφηβες, αδύναμες και άβουλες μπροστά στα κρατούντα στερεότυπα της γυναικείας ομορφιάς που με εμμονή υποστηρίζουν και ας κινδυνεύει ακόμα και η ζωή τους…
Μαχαίρι στις καρδιές μας και οι εικόνες των γονέων που σέρνονται στις δικαστικές αίθουσες ζητώντας δικαίωση για τις ψυχές των κοριτσιών τους, που είναι βέβαιο ότι θα ζούσαν σήμερα την ημέρα της «γιορτής της γυναίκας», αν δεν ήταν γυναίκες!
Με αυτές λοιπόν και άλλες πολλές εικόνες στη σκέψη μου και στην καρδιά μου δεν μπορώ να γιορτάσω, μα ούτε και να τις διώξω από τα μάτια μου μπορώ και ας προσπαθώ.
Είναι βλέπετε αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που με πνίγει σήμερα, παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που δίνει το στίγμα αυτής της ημέρας αλλά δυστυχώς και της καθεμίας ημέρας από τις 365 ημέρες του χρόνου.
