Το στοίχημα για τα σχολεία που άνοιξαν χθες δεν είναι μόνον ένα στοίχημα εκπαίδευσης.
Στο σχολείο δεν μαθαίνουμε μόνον Ιστορία, Μαθηματικά, Αγγλικά και Υπολογιστές.
Στο σχολείο γινόμαστε πρώτα απ’ όλα άνθρωποι, γιατί οι μαθητές γίνονται μέλη μιας κοινότητας, καλλιεργούνται στην επαφή, τρίβονται στην ίδια την κοινωνία που ετοιμάζεται μετά να τους καλωσορίσει.
Η επιστροφή στην κανονικότητα στην εκπαιδευτική κοινότητα, οριοθετεί και το ίδιο και το παρόν και το μέλλον της χώρας, αφού προετοιμάζει το έδαφος για μια κοινωνία πιο δημιουργική με τις ίδιες ευκαιρίες για τους νέους και λιγότερες ανισότητες.
Δεν πετώ σε ένα ροζ συννεφάκι.
Γνωρίζω ότι εν μέσω πανδημίας είναι 50-50 το στοίχημα με τα σχολεία να κερδηθεί.
Αυτό θα εξαρτηθεί από την πορεία των εμβολιασμών (που παρουσιάζουν μια πτωτική τάση) και από την υπευθυνότητα και την ευθύνη που θα επιδείξει όλη η εκπαιδευτική κοινότητα.
Απευθύνω μια θερμή παράκληση να μην αρχίσουν πάλι να γελάνε και τα πλακάκια απ’ αυτά που ίσως ακουστούν τον χειμώνα για τα εμβόλια και τα self test.
Αρκετά γέλασαν τα πλακάκια, ξεκαρδίστηκαν πέρυσι στο γέλιο…
