«Χαίροις ὁ ἀθλητής τοῦ Χριστοῦ τῶν αθλοφόρων τό σεπτό εγκαλώπισμα»
(Στιχ. Προσόμοιον Εσπερινού.)
Το Συναξάρι του Αυγούστου «Βλυσταίνει ρείθρα χάριτος, θαυμάτων βρύει τα νάματα και δωρείται ιάματα» (Ακολ. Εγκαινίων Ναού) και αυτό, διότι την 27η, μηνός Αυγούστου εκάστου έτους τιμάται υπερένδοξα η μαρτυρική μνήμη του Μεγαλομάρτυρος και νεοφανούς Αγ. Φανουρίου.
Μέσα στα πεδινά του Παραδείσου, εκεί όπου υπάρχουν αναρίθμητες μαρτυρικές ψυχές της αγιοτόκου Εκκλησίας μας συγκαταλέγεται και το κλέος του μαρτυρικού χορού, ήτοι ο Μεγαλομάρτυρας του ζείδωρου και μεγαλήτωρος Χριστού, Φανούριος. Μέχρι τον δέκατο πέμπτο αιώνα δεν γνωρίσαμε καν την ύπαρξη του. Θεία Χάριτι και Προνοία εφανερώθη η εικόνα του αγίου Φανουρίου στο νησί της Ρόδου, στο χειμαζόμενο και πολύπαθο Γένος μας, έτσι ώστε από τούδε και στο εξής να γίνει η παραμυθία, ο επι-στηριγμός και ο “ωδινολύτης” των απανταχού Ορθοδόξων. Ψάλουμε κατά της Ακολουθία του Εσπερινού: «Την σην γεραίρομεν άθλησιν, αθλητά Κυρίου… τη φανερώσει της θείας εικόνος σου εποιήσας εμφανή, εις εφροσύνη ημών των βοόντω σοι» (Προσόμοιον Εσπερινού Εορτής).
Οι πληροφορίες για των ζωή του ελάχιστες. Η “αποκωδικοποίηση” για την βιωτή του εκ πηγάζει μόνο από τις δώδεκα παραστάσεις της χαριτόβρυτης εικόνας του. Η εικόνα καταμαρτυρεί τον Άγιο Φανούριο ως νεαρό στρατιωτικό ,ο οποίος στο χέρι του κρατούσε ένα σταυρό και πάνω από τον σταυρό υπήρχε μια λαμπάδα αναμμένη. Ολόγυρα στην εικόνα, κατά την πανάρχαια συνήθεια των αγιογράφων, που ζωγράφιζαν την πίστη τους και δίδασκαν με εικόνες τους αγράμματους, υπήρχαν δώδεκα παραστάσεις από τα μαρτύρια του Αγίου. Από το μαρτυρικό «ιστορικό ιχνογράφημα» διαπιστώνεται η δεινότητα των μαρτυρίων που έζησε ο αδείμαντος Φανούριος για να ποτίσει με το μαρτυρικό του αίμα το ευσκιόφυλλο δέντρο της του Χριστού μαρτυρίας.
Μέσα στην ώλεση, την ίσχανση τον στόνο και στο σύμφυρμα των δοκιμασιών μας, ο ακοίμηστος και άτυφος μάρυρας αεναώς, με ακλόνητη την μαρτυρική του πρεσβεία μεσιτεύει προς τον ηγαπημένο του Χριστό. Με μελέδημα τον εσχατολογικό και ουράνιο προορισμό μας, μας “φανερώνει” ουρανόδρομες πορείες και ρύμη σωτηρίας. Είναι το εγκαλώπισμα και σέμνωμα του φιλαγίου λαού. Αναβλύζει «εκάστοτε, τα των ιαμάτων θεία χαρίσματα (Παρακλ.Κανών), είναι «Ρόδον ως μυρίπνοον, και θυσαυρός ζωηφόρος..»(Προσόμοιον Ιεράς Παρακλήσεως).
Φέτος θα τον τιμήσουμε ομοθύμως και ομοφρόνως, με τις υδατίδες (δάκρυα) του ιερού ενθουσιασμού και κάτω από διαφορετικές συνθήκες… Όμως, η θρυαλλίδα της πίστεως είναι «κινητήριος» παράγων ιμερτής μεσιτείας του Μεγαλομάρτυρα για τα άλγη της ψυχής και του σώματος. Έμπλεοι χαράς λοιπόν, και με σφρίγος καρδίας ας αναφωνήσουμε: «Ρύσαι πάσης οργής, και βλάβης και ανάγκης τους πίστει εκτελούντας, την ιερά σου μνήμην, Φανούριε πανθάμαστε» (Απόστ. Μικρ. Εσπερινού).
