Δεν είν’ ο Κάιν μοναχός στην Ιστορία, που θέλει θύμα και φονιά στο ίδιο σπίτι. Υπάρχουν γεγονότα φρικωδέστερα π’ έρχονται απ’ τα παλιά μα ξαναγίνονται, και είναι σίγουρο θα συνεχίζονται, όσο στη Γη θα ζουν και θα κινούνται τα “τέλεια δημιουργήματα”, οι ανθρώποι.
Eτσι, κείνη τη μακρινή χαμένη στα παλιά τη μέρα, μαρμάρωσε το βλέμμα στ’ αθώα παιδικά ματάκια και στη γυαλάδα τη θανατερή αποτυπώθηκε το δέος του “γιατί”, καθώς το χέρι που τους πήρε τη ζωή, δεν ήταν άλλο απ’ αυτό που τους την έδωσε. Το μητρικό το φίλτρο έγινε κώνειο κείνη τη μέρα και η μάνα η ζωοδότρα έγινε φόνισσα στο πρόσωπο της Μήδειας…
Πέρασαν χρόνια δυόμισυ χιλιάδες από τότε.,,Το δέος, η αποστροφή, η ανατριχίλα, δε σβήσανε στο πέρασμα του χρόνου καθώς, δε δέχτηκε η μάνα Γη να τα σκεπάσει, μιας και την ίδια αποστροφή είχε και κείνη στο άγγιγμα της μιαρής εκείνης μάνας. Κι έγινε η αλλοτινή η τραγωδία θεατρική παράσταση από τότε για μόρφωση; Για διδαχή; Ψυχαγωγία; Λίγο απ’ όλα, όλα μαζί; Καθένας έχει τη δική του γνώμη.
Την ίδια ώρα που τα πλήθη συνωστίζονται μπροστά στην τραγωδία του Ευριπίδη, δίπλα στη γειτονιά ή παραδίπλα, λίγο μακρύτερα ή πιο κοντά -δεν έχει δα και τόση σημασία- το ίδιο σκηνικό στήνεται, ξαναστήνεται στης ίδιας της ζωής το παλκοσένικο, σ’ ένα παράλογο θανατερό μονόπρακτο: Η μιασμένη μάνα ξαναζεί και παίρνει πίσω το κομμάτι της ζωής που έδωσε απλόχερα η ίδια.
Δεν πέθανε λοιπόν η Μήδεια, αλλά ζει:
• Σ’ αυτήν που δίνει βιοκτόνα στα παιδιά της.
• Στη μακελάρισσα των ίδιων των παιδιών της μ’ όποιο τρόπο.
• Σ’ αυτήν που αποδιώχνει το νιογέννητο.
• Σε κείνη π’ απαρνιέται τη μητρότητα και κάνει εμπορική συναλλαγή το σπλάχνο.
• Σε κείνη που αντίθετα στη φύση της, πριν γίνει μάνα, ξεριζώνει και πετά τη φύτρα και σβήνει την πνοή τη ζώσα, στο όνομα μια προκατάληψης κουτής ή χάρη της ανευθυνότητας απέναντι στο χρέος που ανέλαβε, ηθελημένα ή αθέλητα…
Κι αναρωτιέται ο κοινός ο νους: Τί να’ ναι άραγε αυτή η “μάνα”; Μικρός θεός που κρίνει τη ζωή που δεν ανήκει σε κανένα, πέρα’ πό το μικρό εκείνο ανθρωπάκι; `Η Μήδεια σύγχρονη, απλά δικαιωμένη απ’ τα κοινωνικά ταμπού, με σύμμαχο τη σιγουριά της επιστήμης; Στο τελευταίο δίλλημα οχυρώνεται, απλά αποποιείται το όνομα της Μήδειας, μιας και το θέλει έτσι η κοινωνία. Ας χάνονται αμέτρητες ψυχές, στρατιές ολόκληρες πετιόνται στα σκουπίδια , μ’ ανακουφίζονται από το περιττό το βάρος κάποιες “μάνες” και μένει άσπιλη η ηθική της κοινωνίας. Της ίδιας κοινωνίας που ταυτίζεται με το πιο τέλειο το δημιούργημα του Πλάστη, και θέλει ολότελα δικά της τα γνωρίσματα της κλάσης της ανώτερης στη βιολογική κατάταξη του είδους. Έχει δικό της όμως και το γνώρισμα του σύνδρομου της Μήδειας, που είναι αλήθεια, δεν το βρίσκουμε στις άλλες κοινωνίες τις “κατώτερες” των ζωντανών, του ζωικού του βασιλείου. Μα η κοινωνία η “ανώτερη”, κλείνει τα μάτια και σιωπά σε λεπτομέρειες, καθώς μορφώνει κι ανεβάζει την κουλτούρα της σε τραγωδίες του Ευριπίδη ή παρόμοιες…
Διδακτικές οι τραγωδίες, μα με το δίδαγμα να μένει ανεφάρμοστο στην πράξη σαν αφορά τη διπλανή τη θύρα, κι αν τύχει κι αφορά και τη δική μας, ε, πάντα θα υπάρχει μια εξήγηση που εξαιρεί απ’ τον κανόνα…
*Με αφορμή την πρόσφατη θανάτωση με ξυλοδαρμό βρέφους 6 μηνών από τη μάνα του, στα Γιάννενα… Φευ!
