Το συνυποσχετικό

Δεκαετίες τώρα πρωθυπουργοί, υπουργοί, διπλωμάτες και διεθνολόγοι επικαλούνται τους κανόνες Διεθνούς Δικαίου, για να πείσουν την Τουρκία, ότι είμαστε κράτος που σέβεται τις Διεθνείς Συνθήκες και τους κανόνες καλής γειτονίας. Τούτο ουδόλως συνέβαλε στην “εξημέρωση” της Τουρκίας, αλλά την έκανε, να πιστεύει, ότι φοβόμαστε μια στρατιωτική αντιπαράθεση και αποθρασύνθηκε.
Η πολιτική κατευνασμού, που ασκούσαμε και ασκούμε ακόμα και σήμερα, οδήγησε στην αμφισβήτηση όλων των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Θράκη. Προσπαθεί να εκφοβίσει και αποστασιοποιείται απ’ τους Οργανισμούς της Παγκόσμιας Κοινότητας, έχοντας κατά νουν τη λύση των Ελληνοτουρκικών στη Χάγη ή στην ισχύ των όπλων.
Το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας καλλιέργησε στην κοινή γνώμη, ότι ο καλύτερος τρόπος της υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας είναι η διπλωματία και όχι η καταστροφική αντίληψη διά της ισχύος. Αργά, όμως, αντελήφθη ότι «αν θέλεις ειρήνη πρέπει να προετοιμάζεσαι για πόλεμο» ότι η Τουρκία δεν μπορεί να μην λάβει υπ’ όψιν της τη δέσμη μέτρων προετοιμασιών μας και τα μηνύματα, που στέλνονται, ότι «αν επιχειρηθεί παραβίαση στην ξηρά ή στη θάλασσα, η Ελλάδα δεν πρόκειται να συρθεί σε διαπραγμάτευση για τα κυριαρχικά της δικαιώματα». Τούτο σημαίνει, ότι θα αμυνθεί ανυποχώρητα.
Η επιδίωξη της Τουρκίας είναι να μας εξαναγκάσει να καθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την υπογραφή συνυποσχετικού, να προσφύγουμε στη Χάγη με δικούς της όρους. Δεν αντέχει να ανοίξει και άλλο μέτωπο μετά το Κουρδικό, το Συριακό και το Λιβυκό. Το Δικαστήριο της Χάγης δεν είναι επουσιώδες.
Αποτελείται από διαπρεπείς νομικούς όλων των Ηπείρων, οι αποφάσεις τους είναι υποχρεωτικές και δεν μπορεί να πει κάποιος, δεν μ’ αρέσουν και δεν τις εφαρμόζω.
Το συνυποσχετικό είναι μια προσυμφωνία, που αποτελεί το 90% της διαπραγμάτευσης και η Χάγη επηρεάζει μόνο το υπόλοιπο 10%. Το ερώτημα πώς η Τουρκία επιζητά αυτό το Δικαστήριο, είναι απλό. Στο συνυποσχετικό θα περιλαμβάνονται όλες οι απαιτήσεις και όταν θα έχει δικαιωθεί στο μεγαλύτερο ποσοστό, δεν θα μπορεί, να πει, εγώ παρά του ότι δεν αναγνωρίζω τους νόμους σας, έρχομαι σε σας, επειδή έχει προεξοφλήσει, ότι θα πάρει όσα κατάφερε να περιληφθούν στο συνυποσχετικό.
Εάν επρόκειτο για δευτερευούσης σημασίας διαφορές, χαλάλι, να υπογράφαμε το συνυποσχετικό. Αλλά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν μπορεί να βρεθούν διπλωμάτες των ΥΠΕΞ αμφοτέρων των χωρών, να πουν γνωρίζουμε το Δίκαιο της Θαλάσσης, εν γνώσει μας το παραβιάζουμε, διότι σκεπτόμαστε, νά ’χουμε σχέσεις καλής γειτονίας, αλλά θέλουμε και τη δική σας έγκριση.
Αρχίζει να πιστεύει κανείς, ότι αυτή την εποχή στην Τουρκία όλα γίνονται εν απουσία επαγγελματιών διπλωματών. Είναι αδιανόητο τη μια μέρα να λένε δεν αναγνωρίζουμε στα νησιά υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και την άλλη να μας καλούν, να συζητήσουμε. Μήπως συμβαίνει και μ’ εμάς να λυθούν οι διαφορές μας με πολιτική βούληση;
Πάντως ο κίνδυνος είναι μπροστά μας. Απαιτείται η συλλογική προσπάθεια αντιμετώπισης των προκλήσεων, ώστε να μην τιναχτεί στον αέρα το αυτονόητο, η προστασία των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Περνάμε τη χειρότερη περίοδο των ελληνοτουρκικών σχέσεων!