Το Τάβλι

Φανταστείτε (αν μπορείτε…) έναν μεγαλογαιοκτήμονα να παίζει με έναν αγωγιάτη τάβλι, με στοίχημα ένα χωράφι…
Ο πρώτος έχει να ποντάρει, ο δεύτερος όχι. Γιατί θα παίξει την παρτίδα;
Υπάρχει ένα σκοτεινό αντικείμενο του πόθου. Η γοητεία του απροσδόκητου…
Στην πρόσφατη παρουσίαση που έγινε στο Ιστορικό Καφέ Κήπος για το βιβλίο του Χρήστου Ζαμπούνη “Το τάβλι”, αναφέρθηκα στον συγγραφέα, στον Μιχάλη τον Αεράκη και στον Μιχάλη Προυκάκη που βρίσκονταν στο πάνελ, λέγοντας πως παίζουν τάβλι όπως κάνουν μπίζνες.
Σε δεύτερη ανάγνωση αναστοχάζονται, κουράζονται, «παίζουν το κτήνος της τύχης». Eχουν μια τίγρη μέσα τους άτιμη, λιμασμένη.
Τη δαμάζει μόνον ο χρόνος που περνά κουραστικά, μετά από δώδεκα ώρες, δεκατρείς ώρες, δεκατέσσερις ώρες. Και πάει λέγοντας…
Μια φορά και έναν ωραίο καιρό (απ’ αυτούς που αρέσουν στον Ζαμπούνη) οι επιτελείς του Μέγα Ναπολέοντα, του παρουσίασαν έναν φέρελπι νέο που ήθελε -δίπλα του- να γίνει στρατηγός.
Το μόνο που τον ρώτησε η Υψηλότητά του ήταν: «Τυχερός είσαι;» Κατάπιε την γλώσσα του… ο φέρελπις.
Τι θέλω να πω; Το τάβλι είναι ζατρίκιο. Λογική κόντρα στην τύχη, γι’ αυτό αποφεύγουν να το παίζουν οι γυναίκες που δεν είναι ονειροπαρμένες.
Υπάρχει όμως και το ρίσκο. Πρέπει να ρισκάρεις…
Ο Χρήστος παίζει «στα σίγουρα». Ο Αεράκης το ίδιο. Ο Προυκάκης άκουσε αυτό που είχε πει ο Γιούνκερ ότι «το μεγαλύτερο ρίσκο είναι να μην παίρνεις κανένα ρίσκο».
Μου διηγούνταν ένας ξάδελφος Ελληνοαμερικάνος επιχειρηματίας ότι, έπαιζε με έναν φίλο του στη Λέσχη Ομογενών στη Νέα Υόρκη, και όταν έχασε ο Στρατής, από τη τσαντίλα του ξέχασε το αυτοκίνητό του και πήγε σπίτι του με το τρένο…
Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου… Η γοητεία του απροσδόκητου…
Γιατί δεν πολυπαίζουν οι γυναίκες; Γιατί δεν μπήκε ακόμη στα κοσμοπολίτικα σαλόνια, και γι’ αυτό παίζουν μπριτζ.
Το βιβλίο του Ζαμπούνη είναι ένα ευφυές τέχνασμα. Λογική, κόντρα στην τύχη.
Καλογραμμένες ιστορίες, σωστές παραπομπές, αέρας κοσμοπολίτικος. Λευτέρης Παπαδόπουλος, Παρίσι – Νέα Υόρκη.
Καλοτάξιδο.