Το ταξίδι

Έφυγα απ’ τον τόπο μου. Εγκατέλειψα τον χώρο μου. Αγνόησα τους γύρω μου.
Πήγα σε ένα γραφείο ταξιδιωτικό. Δικό μου είναι. Είναι το μυαλό. Μου ‘δωσε μέσο μεταφορικό, γρήγορο και ασφαλές. Η φαντασία μου είναι. Συχνά ταξιδεύω με το μέσο αυτό. Επιβιβάστηκα βιαστικά με μόνες αποσκευές ένα καρδιοχτύπι εφηβικό, αυθεντικό και μια ελπίδα μόνο πως αυτό που ονειρεύομαι θα βρω.
Πριν ακόμα φτάσω στον προορισμό, έχω ετοιμάσει το σκηνικό. Μπροστά μου είναι το θωρώ.
Μια τεράστια αγκαλιά με τυλίγει. Και νιώθω απάντιο, απανεμιά. Μια ματιά γεμάτη ερωτηματικά το σχήμα μου ερευνά.
Με αγωνία η δική μου ματιά συναντά την απορημένη ματιά. Και της λέω παρακλητικά – προκλητικά, κάνε ένα μακροβούτι στα βαθιά. Άλλη είναι η διάστασή μου, όχι τα ρηχά.
Έναν ήχο ακούω με αρμονία, η κρυστάλλινη φωνή μου απαντά: Μαζί θα ταξιδέψουμε και καταδύσεις θα κάνουμε στα βαθιά. Τα απύθμενα βάθη μας θα ερευνήσουμε. Αν ανακαλύψουμε θησαυρούς στα ναυάγια που ο βυθός μάς έχει καταπιεί, θα τους φυλάξουμε σαν εικόνα ιερή κι ακριβή.
Το ταξίδι μου πήγε να σκιάσει ένα σύννεφο. Το γνωρίζω. Το λένε λογική. Ξέρω να το αντιμετωπίζω. Το παραμέρισα. Φύσηξα τον αγέρα της ελευθερίας και της φαντασίας, του πόθου μου και της επιθυμίας.
Δεν το διέλυσα το γνωστό μου το δικό μου συννεφάκι· το παραμέρισα και θα το καλέσω όταν εγώ το χρειαστώ.