«Το σχολείο µου, τότε ήταν σ’ ένα παράπηγµα από λαµαρίνες, µόνος µε τους 110 µαθητές και των 6 τάξεων. Τους έβλεπα όλους, χτυπηµένους απ’ τα δεινά των πολέµων σαν τα πληγωµένα πουλιά!.. Στο πρόσωπό τους είδα τον εαυτό µου… Και έτσι, ξαφνικά, ένιωσα δυνατός, σαν ένας µικρός θεός που θα µπορούσε να τους δώσει τα φτερά τους να πετάξουν ψηλά… Είχα 3 σχολεία, πρωινό, απογευµατινό και νυχτερινό για ενήλικες.[…] Έδωσα στο έργο µου νου και καρδιά, ολόκληρο τον εαυτό µου. Παράλληλα διάβαζα τη νύχτα µε τη λάµπα πετρελαίου και πολλές φορές ξηµερωνόµουν στο βιβλίο. Έγραφα». Από το βιβλίο “Το ταξίδι µου, Αγώνες και όνειρα” του επιτ. σχολ. συµβούλου – συγγραφέα Αντώνη Λαµπρινίδη και συγκεκριµένα απ’ το κεφάλαιο “Μεταπολεµικά” του “βιογραφικού” του το παραπάνω απόσπασµα. Για το 93ο(!) βιβλίο του 94χρονου φίλου µου (ευλογία µεγάλη για µένα η γνωριµία µαζί του) που κυκλοφόρησε φέτος απ’ τις εκδόσεις “Σαΐτης” ο λόγος. Τι καλά να το διάβαζαν όλοι οι δάσκαλοι και όλοι που γράφουν, µια απ’ τις πολλές σκέψεις που έκανα διαβάζοντας το, απνευστί, σαν µυθιστόρηµα! Τα πάντα όλα…
«Γεννήθηκα σ’ ένα όµορφο χωριό της µανιάτικης γης. Μεγάλωσα µε τα λουλούδια, µα και µε τ’ αγκάθια. Άκουσα το τραγούδι του αηδονιού. Και το κλάµα του γκιόνη. Έπαιξα µε τις πεταλούδες και ταξίδεψα µε τον άνεµο. Είδα το φως του αυγερινού, το µεσουράνηµα του ήλιου. Και λούστηκα στα χρώµατα του ηλιοβασιλέµατος. Αγάπησα… Έκλαψα… Έµαθα πολλά… Φύτεψα κρίνα, έγινα δάσκαλος και συγγραφέας, γιατί ήθελα να µιλήσω σε όσους αγαπώ». Τα που γράφει µιλώντας για τον εαυτό του στο φτερό του εξωφύλλου, σε πρώτο πρόσωπο, ο φίλος µου. «Να βλέπω τους ανθρώπους που αγαπώ να χαµογελούν…/ Να παλεύω για τον Άνθρωπο… Το φως… Τον ουρανό του… Κι όταν θα φύγω, θα ’θελα να µε συνοδεύουν τ’ αγαπηµένα αστεράκια των πρώτων χρόνων µου, που τα ‘καναν όλα παραµυθένια! Και µια ανθοδέσµη χαµόγελα απ’ όσους µ’ αγάπησαν». Ο “επίλογος” των τριών σελίδων επιλόγου του, που κάνει κλείνοντας το διανθισµένο µε πλούσιο εικονογραφηµένο υλικό, ιδιαίτερα επιµεληµένο περί ου ο λόγος βιβλίου, που περιλαµβάνει µετά τα “Προλεγόµενα” του τέσσερα µέρη µε τους γενικούς τίτλους “Βιογραφικά”, “Παιδεία”, “Λογοτεχνία” και “Εργογραφικά”. Πώς µπόρεσε να τα κάνει όλα αυτά ένας άνθρωπος, η απορία µου!
«Κύριε σαν ήρθε η βραδιά σου λέω την προσευχή µου», µας λέει στον πρώτο στίχο του ποιήµατος του “Η προσευχή του ταπεινού” ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου. Ένα είδος προσευχής το περί ου ο λόγος βιβλίο, σκέφτοµαι. Ενός ταπεινού δασκάλου – συγγραφέα που πρόσφερε τα µύρια υπηρετώντας τη ∆ασκαλοσύνη και που επιµένει να βλέπει µπροστά του την Ιθάκη «να του δείχνει την αληθινή οµορφιά του κόσµου», κατά δήλωσή του. Έρρωσο, φίλε! Να ξεπεράσεις τα 100 βιβλία µε το καλό!
Και στα πεταχτά
«Μα ο σκοπός είναι/ να υπάρχει µόνο µια ζυγαριά/ για το κάθε δίκιο όλων των ανθρώπων. Αλλιώς…» Ένα απ’ τα “Ψηφιδωτά” (τρίτη ποιητική σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.
Μακρύς ο δρόµος για την ισότητα των δύο φύλων, αν κρίνουµε από τα αποτελέσµατα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Μόλις 22 οι γυναίκες δήµαρχοι και καµία γυναίκα περιφερειάρχης. Και από την Άννα ∆ιαµαντοπούλου σε ανάρτησή της στα κοινωνικά δίκτυα που δηµοσιεύθηκε τις προάλλες και στην εφηµερίδα µας η επισήµανση. Μια απ’ τις 7+1 καίριες επισηµάνσεις της…
Προστάτης της Αστυνοµίας ο Άγιος Αρτέµιος που γιορτάζει σήµερα, σ’ αυτόν αναφέρεται στην πρώτη της µαντινάδα η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. «Οι αστυνοµικοί βοηθό τον έχουν στο πλευρό τους,/ στον Άγιο Αρτέµιο κάνουνε τον σταυρό τους», µας λέει. ∆εν ξεχνά, ωστόσο, ότι σήµερα είναι και του Αγίου Γερασίµου. «Αρτέµη και Γεράσιµε σήµερα στη γιορτή σας,/ πολλές ευχές σας στέλνουνε οι φίλοι κι οι γνωστοί σας», µας λέει στη δεύτερη. Και ότι ο Άγιος Γεράσιµος είναι προστάτης της Κεφαλονιάς το ξέρει η µαντιναδολόγος µας. «Ταξίδι στην Κεφαλονιά αν πας µη λησµονήσεις/ στον Άγιο Γεράσιµο να πας να προσκυνήσεις», µας λέει στην τρίτη µαντινάδα της.
