Το… τέλος

Πολύ καιρό πριν το κορμί στον τάφο να κατέλθει
το τέλος το οριστικό για κάποιους έχει επέλθει.
Ετούτο το φαινόμενο, στους άλλους το θωρούμε
γιατί στον εαυτούλη μας ποτέ δεν το μπορούμε.
Και πώς το διακρίνουμε; υπάρχουνε ενδείξεις
που είναι φαεινότερες κι από τις αποδείξεις:
Και για του λόγου το αληθές ακούστε περιπτώσεις
που του φτωχού μου του μυαλού είναι διαπιστώσεις.
Όταν δεν έχει ο δυστυχής σάρκα να διεγείρει
και δεν μετέχει στης χαράς κανένα πανηγύρι.
Όταν η μαύρη νύχτα του ποτέ δεν ξημερώνει
κι ο βραχνάς το στήθος του ασφυκτικά πλακώνει.
Όταν δεν έχει τίποτε και λέει τα πάντα έχει
γιατί ποια είν’ η διαφορά ο δόλιος δεν κατέχει.
Όταν ο ήλιος δεν μπορεί διόλου να τον ζεστάνει
και ο αέρας της ζωής στους πνεύμονες δεν φτάνει.
Όταν δεν βλέπει, δεν νογά, τα λοίσθια σαν πνέει
και με τα μηχανήματα μονάχα αναπνέει.
Κι όταν δεν εκατάλαβε, “Εδώ πως θα τ’ αφήσει”
όλα τα πλούτη κι αγαθά που έχει αποκτήσει.