Κύριε διευθυντά,
επιτρέψτε μου να γράψω για το τι έζησα πριν τέσσερα χρόνια, όταν ήρθαμε με έναν φίλο μου από την Γερμανία στην Ελλάδα με μηχανάκια. Ξεκινήσαμε από το Βερολίνο, κατεβήκαμε τη Γερμανία, την Ελβετία, τη Βόρεια Ιταλία. Μετά περάσαμε με το καράβι στην Ηγουμενίτσα. Από εκεί κυλούσαμε αργά-αργά από πόλη σε πόλη, πάντα παραθαλάσσια. Ηταν αρχές Ιουνίου. Ο καιρός ήταν καλός και είχαμε χρόνο. Στις περισσότερες πόλεις μείναμε μία νύχτα:
Ηγουμενίτσα, Πρέβεζα, Αμφιλοχία, Μεσολόγγι, Ναύπακτος, Ιτέα. Σε όλες αυτές τις πόλεις δεν είχε καθόλου τουριστική κίνηση και επικρατούσε βαριά διάθεση. Στους παραλιακούς δρόμους υπήρχαν όπως και σε εμάς ταβέρνες και μπαράκια αραδιασμένα κατά μήκος όλου του δρόμου, αλλά ήταν σχεδόν όλα άδεια, οι σερβιτόροι μας κοίταζαν με μια ελπίδα στα μάτια μήπως θα ήμασταν οι πρώτοι πελάτες της μέρας. Μέσα στις πόλεις ήταν όλα ήσυχα και τρία στα πέντε μαγαζιά είχαν κλείσει λόγω της κρίσης. Οι άνθρωποι σκεφτικοί, στενοχωρημένοι. Για να πουλήσουν κάτι, έδιναν το σουβλάκι, το τυλιχτό, για ένα ευρώ. Πολλή φτώχεια σκεφτόμουν και λυπόμουν τους ανθρώπους. Τελικά φτάσαμε στον Πειραιά. Μπήκαμε στο φέρυ μποτ και ήρθαμε στα Χανιά. Ξεκουραστήκαμε τη μέρα και το βράδυ κατεβήκαμε στην Παλιά Πόλη. Φώτα, μουσικές, γέλια, Βουκαμβίλιες, αρώματα, χρώματα, χαρές, λαοθάλασσα, ταβέρνες: δεν έχουμε ελεύθερο τραπέζι, αν θέλετε να περιμένετε!
Στο λιμάνι ακριβά σκάφη, κόσμος παντού, όλα τα μαγαζιά γεμάτα. Είχαμε έρθει σε έναν άλλο κόσμο. Σε έναν άλλο πλανήτη.
Χανιά: Η ζωή άνθιζε και μέσα στην κρίση. Κανέναν δεν ενοχλούσε τίποτα. Η Παλιά Πόλη και το λιμάνι της χαρά ανθρώπων, Χανιωτών, άλλων Ελλήνων και ξένων. Η αρχή και το θεμέλιο όλων αυτών: Τα μαγαζιά της παλιάς πόλης και του λιμανιού της. Αυτά φέρνουν τουρίστες στα Χανιά. Και μόνο αυτά. Αυτά κρατούν την παλιά πόλη όρθια και ζωντανή. Και μόνο αυτά. Από εκεί ξεκινάει και όλη η ευημερία της πόλης και του νομού. Σκέφτηκα τότε πως εφόσον ούτε η κρίση δεν κατάφερε να κάνει σοβαρή ζημιά σε αυτήν την πόλη, δεν θα είχαμε στο μέλλον να φοβηθούμε τίποτα. Εκανα μεγάλο λάθος. Ηρθαν δήμαρχοι σαΐνια και άρχισαν να γκρεμίζουν. Και κανείς δεν τους σταματά, βοηθούν όσοι μπορούν στο γκρέμισμα.
Γιώργος Κιαγιάς
Το να αφήσουν όμως τα πράγματα εντελώς ελεύθερα στην ιδιωτική πρωτοβουλία, θέλουν ως προϋπόθεση να υπάρχει φιλότιμο από τους καταστηματάρχες επειδή σε διαφορετική περίπτωση στο βωμό του χρήματος θα υπάρχει ασυδοσία στις παρεμβάσεις και στις επεμβάσεις τους στο περιβάλλον και στην ιδιαιτερότητα του λιμανιού. Θέλω να πω ότι καλό είναι να υπάρχει ιδιωτική πρωτοβουλία αλλά και ο κρατικός μηχανισμός, μέσω του Δήμου, να είναι σε θέση να μπορεί να δώσει προτάσεις εφικτές στο να υλοποιηθούν και να δώσει λύσεις σε προβλήματα που μπορεί να προκύψουν με τη λιγότερο δυνατή ζημιά στις επιχειρήσεις που στηρίζουν την τοπική ανάπτυξη, που στην προκειμένη περίπτωση όπως είναι η πόλη μας είναι ο τουρισμός. Ο Δήμος αλλά και οι καταστηματάρχες πρέπει να καταλάβουν ότι η ΧΡΥΣΗ ΤΟΜΗ θα βρεθεί μόνο με σωστή συνεργασία. Μήπως είναι ουτοπικό; Φαντάζομαι όχι. Θέλει όμως συμβιβασμούς και από τις ΔΥΟ μεριές. ΟΧΙ αυταρχισμό και μονομερή ενέργειες.
Δεν υπάρχει χρυσή τομή αλλά η πιο καλή λύση και αυτή μπορεί λογικά να είναι πάντα μόνο μία. Όπως ήταν η προηγούμενη οριοθέτηση, όλα θα ήταν εντάξει από κάθε άποψη αν δεν υπήρχαν κάποιοι μαγαζάτορες που δεν τηρούσαν τα όρια. Ευθύνη των Αρχών ήταν να επιβλέπουν και να επιβάλλουν την τήρηση. Δεν μπόρεσαν οι Αρχές να το κάνουν και σου λένε πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι, έβαλαν μετά και το δικό τους κεφάλι να βρει άλλες λύσεις και όπως αποδείχτηκε το κεφάλι τους ήταν κούφιο. Οι γραμμές ζικ ζακ που βλέπουμε στο λιμάνι είναι ό, τι το πιο γελοίο έχω δει σε όλη μου τη ζωή, Αν σκεφτεί κανείς πως το ΚΑΣ ζήτησε αρχικά να μειωθούν οι εξωτερικοί χώροι των καταστημάτων στην παλιά πόλη στο ένα τρίτο, να τιναχτεί δηλαδή αρχικά η οικονομία της πόλης στον αέρα και μετά να αρχίσει η κατάρρευση της παλιάς πόλης, πρέπει να διαπιστώσει πως τις τύχες της πόλεις μας τις διαχειρίζεται ένα επικίνδυνο τρ.λ……ο.