Κύριε διευθυντά,
δεν είναι αλήθεια η πρώτη φορά που αναρωτιέμαι με τρόμο, σε τι κόσμο φέρνουμε τα παιδιά μας και ποσό αλήθεια μπορούμε να τα προετοιμάσουμε γι’ αυτές τις μάχες που γίνονται σε καιρό ειρήνης και γι’ αυτή τη φρίκη που έχουμε συνηθίσει να την αποκαλούμε «η κακιά στιγμή».
Θα μου πείτε, ο κόσμος είναι ο ίδιος μ’ αυτόν που μεγαλώσαμε κι εμείς, όσοι φοιτήσαμε σ’ ένα σχολείο της ελληνικής επαρχίας του ’80, σπουδάσαμε το ’90 και δουλεύουμε έκτοτε ακατάπαυστα εντός και εκτός συνόρων, με τους γονείς μας να ξέραν και κείνοι λίγα και να φαντάζονταν ακόμα λιγότερα απ’ ό,τι εμείς.
Εξακολουθώ όμως, μετά και των τελευταίων χρόνων τις αποκαλύψεις που διαδέχονται η μια την άλλη κλιμακούμενες σε βιαιότητα, κυνικότητα και παραφροσύνη ν’ αναρωτιέμαι:
Μήπως, αν γνωρίσεις το τέρας από κοντά παύεις πια να θεωρείς ότι υπάρχει στοιχειώδης λογική, κράτος, συνάνθρωποι, δομές, δικαιοσύνη, θεσμοί, σχολεία, οικογένεια;
Μήπως τότε τα θεμέλια του κόσμου καταρρέουν;
Και ποια πραγματικότητα είναι η σωστή, η δικιά μου, ή των θυμάτων και των οικογενειών τους;
Ας προσπαθήσουμε να βρούμε κάτι για να πούμε στους γονείς που έχουν χάσει παιδιά φοιτητές από μπούλινγκ, σεξουαλικά εγκλήματα οπαδική βία, φασιστικές μαφιόζικες συμμορίες.
Στους γονείς των γυναικών που κακοποιούνται και δολοφονούνται από συζύγους.
Ας αναρωτηθούμε αν κάποιο παιδικό μυαλό μπορεί να συλλάβει το ότι οι γονείς του θα είναι και δολοφόνοι του.
Αν ήταν δυνατόν οι βασανισμένοι ηλικιωμένοι που «φεύγουν» σε ιδρύματα να μπορούσαν να πουν τι βιώσαν.
Ας αναλογισθούμε τα «είδωλα» που καταρρέουν στην τέχνη, εκπαίδευση, εκκλησία, αθλητισμό.
Αν μπορούσαν να μιλήσουν τα ζώα…
Και ο κατάλογος συνεχίζεται μακρύς, τόσος που με κάνει να πιστεύω πως πραγματικά, δεν μπορεί, η κόλαση είναι εδώ, μια κόλαση διαρκείας χωρίς κάθαρση, μόνο μ’ ανείπωτη λύπη και θυμό.
Αυτοί λοιπόν που γνωρίσαν το «τέρας», δεν μπορούν να εξαπατηθούν άλλο και δεν τρέφουν άλλο αυταπάτες.
Όλοι εμείς οι υπόλοιποι που πέφτουμε από τα σύννεφα ή σφίγγεται το στομάχι μας ή πνίγουμε τους λυγμούς μας, ας αναρωτηθούμε σοβαρά τι επιτέλους δραστικό μπορούμε να κάνουμε, έτσι ώστε όχι να εκλείψει το κακό, το οποίο πια έχω αποδεχτεί ότι είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση, όχι να χαθεί η πίστη στον άνθρωπο και το μεγαλείο που μπορεί αναντίρρητα να δείξει, αλλά να θωρακίσουμε τους εαυτούς μας και να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας, γιατί όπως φαίνεται ήμασταν και θα είμαστε μόνοι σ’ αυτές μας τις μάχες. Πως τελικά θα μπορέσουμε να μην είμαστε τόσο εύκολα θύματα.
Νιώθω πραγματικά πως τελειώνει η λογική, όταν βλέπω συγκλονισμένη, ανθρώπους τσακισμένους από την ανείπωτη συμφορά που τους έχει χτυπήσει να υποχρεώνονται σ’ ένα εξευτελιστικό θέατρο καθυστερήσεων, δικαστικών και δικηγορικών γραφειοκρατιών, ενώ ταυτόχρονα στραγγαλίζονται οικονομικά, λόγω των αυξημένων εξόδων αλλά και λόγω προηγουμένων δανειακών υποχρεώσεων οι οποίες γίνονται απαιτητές χωρίς κανέναν ενδοιασμό, κατανόηση, συμπαράσταση, ανθρωπιά.
Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι δεν θέλουν πια να λέγονται πολίτες – ψηφοφόροι – φορολογούμενοι, γιατί συνειδητοποιούν πως μόλις κλείσει η πόρτα του σπιτιού τους, έχουν ξεχαστεί, με την ίδια ευκολία που κανένας υγιής δεν μπαίνει ποτέ στη θέση του αρρώστου, παρότι λέμε όλοι «υγεία πάνω απ’ όλα».
Έχουν αφεθεί να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους αβοήθητοι από το κράτος πρόνοιας – δικαίου, του οποίου οι ασφαλιστικές δικλείδες ουδέποτε λειτούργησαν στο παρελθόν αποτρεπτικά αλλά ούτε και σε παροχή βοήθειας ή στήριξης, έστω και κατόπιν εορτής.
Άνθρωποι τέλος που συνειδητοποιούν και μας καλούν κι εμάς να αναλογιστούμε, ότι μετά από τόσα χρόνια ανάπτυξης και προόδου στην επιστήμη, στα δικαιώματα, στη δικαιοσύνη, μετά από διαδοχικές ελαφρύνσεις και αυστηροποιησεις των ποινών με νομικά ή πολιτικά κριτήρια, το Τέρας παραμένει Τέρας, σωφρονισμός δεν υπήρξε ποτέ, απόδοση λόγου για ελλείψεις και αμέλεια δεν υπήρξε ποτέ, αλλά ούτε και πρόληψη και η ιστορία συνεχίζεται, στα κανιβαλικά και καρναβαλικά θεάματα απ’ τα οποία κατακλύζεται η ζωή μας γιατί είναι πια προφανές πως έχουμε μετατραπεί είτε σε αδίστακτους παίκτες ριάλιτυ, είτε σε εκμαυλισμένους τηλεθεατές συνδρομητικών καναλιών με ιστορίες τέτοιας μεγάλη φρίκης και τρόμου που μόνο η ζωή τις ξεπερνά.
Κατερίνα Φραγκάκη – Κουλαξουζίδου
