Τη μικρή αυτή γωνίτσα
που την λένε Ελλαδίτσα
που φαντάζει σαν κουκλίτσα
και που μοιάζει με φωλίτσα
Μία νύχτα με καμάρι
και με φόντο το φεγγάρι
ο Μπενίτο το ζαγάρι
εξεκίνησε με Χάρη
τη φωλίτσα μας να πάρει
Σ’ όσους του ‘παν να προσέξει
να περιμένει για να φέξει
μη τυχόν και ξύλο… βρέξει
είπε αμέσως κι επί λέξει.
Με φανφάρες και σαντούρια
όσο ‘σεις θα λέτε θούρια
εγώ μ’ όλη μου τη φούρια
αφθορεί θα κάνω γιούρια
στη φωλίτσα την καινούρια.
Και σαν νέος Δον – Κιχώτης
και περήφανος ιππότης
ο λαμπρός αυτός στρατιώτης
και της κοινωνίας… δότης
Κραυγή βγάζει σαν τους Απάτσι
προσκαλεί τους παπαράτσι
κι’ ο Γενάρχης της φαλάτσι
αγκαλιά με την πετάτσι
αιτείται ατάκα το χαράτσι
Οχι απαντά η Κουκλίτσα
η μικρούλα η Ελλαδίτσα
δεν θέλω ξένη αγκαλίτσα
μου φτάνει η δική μου η φωλίτσα
……………………………………………………………………..
Κι από τότε και για πάντα
κάθε Οκτώβρη παίζει η μπάντα
κι’ όποιος νιος ρωτήσει γιάντα
του προσφέρουνε γιρλάντα
για το θαύμα του Σαράντα.
