Το θαύμα

Περπατάει βιαστικά αλλά είναι σαν να τρέχει και η αγωνία είναι ζωγραφισμένη στη μορφή της, ο ιδρώτας παρά το γεγονός ότι είναι Δεκέμβριος, έχει κάνει την εμφάνισή του στο πρόσωπό της.

Κρίμα σκέφτηκα εγώ, που η ηλικία μου διανύει το δεύτερο μισό του αιώνα, τι να είναι αυτό άραγε που κάνει μια νέα κοπέλα να τρέχει αναστατωμένη, αντί να απολαμβάνει τις μαγικές στιγμές της νιότης. Δεν είναι ούτε τριάντα και τρέχει χάνοντας τη ζωή και δρασκελώντας τα χρόνια που αμείλικτα σημαδεύουν τα πρόσωπα. Θέλω να την πλησιάσω να της πω κοπέλα μου, κόρη μου τι σου συμβαίνει, αλλά δεν μου επιτρέπεται, πώς να πλησιάσω μια άγνωστη, χωρίς να ζητήσει η ίδια την βοήθειά μου.
Αααχ βοήθεια! ακούστηκε ξαφνικά. Η κοπέλα σκόνταψε, έπεσε στο δρόμο και ζητάει βοήθεια, μοναδικός κοντινός διαβάτης εγώ, ήμαρτον Κύριε, ανοικτοί ήταν οι ουρανοί και μίλησα; Τι είπα, να ζητήσει βοήθεια η κοπέλα; Τρέχω ταραγμένος, της δίνω το χέρι μου και σηκώνεται, γόνατα και παλάμες ματωμένα, η κοπέλα κλαίει και πονάει, δεν ξέρω μήπως έσπασε και τίποτα.
Να σε πάω σε ένα φαρμακείο κόρη μου, να δούνε τις γρατζουνιές που ματώνουν, μα πώς έπεσες;
Δεν έπεσα τώρα κύριε, πριν από τρείς μήνες…. έπεσα. Όχι όχι σε φαρμακείο, εδώ κοντά, στην κλινική πιο πάνω πήγαινα.
Έλα παιδί μου να σε πάω, έσπασε και το παπούτσι σου, στην δουλειά σου πήγαινες;
Ναι… δηλαδή όχι, αλλά σας ευχαριστώ, με λένε Αμαλία εσάς; Αλέξανδρο με λένε κόρη μου, να είσαι καλά και να έχεις την υγειά σου.
Πήγαμε μαζί ως την κλινική, που όπως αποδείχθηκε την περίμεναν.

20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Ενώ κοντεύω πια τα ογδόντα πέντε, επιμένω να πηγαίνω στην θάλασσα μόνος μου, αλλά την ημέρα εκείνη δεν ήταν τυχερό να κάνω μπάνιο, γιατί παρά το γεγονός ότι πήγα στη θάλασσα, όταν ετοιμαζόμουνα να μπω στο νερό, στραμπούληξα το πόδι μου και έπεσα φαρδύς πλατύς στην άμμο. Ένα ευγενικό παλληκάρι με μια δρασκελιά που εγώ θα ήθελα δέκα βήματα να διανύσω την ίδια απόσταση, ήρθε και με σήκωσε.
Είσαστε καλά; Ναι καλά είμαι παιδί μου, αν και εμείς οι γέροι ή από πέσιμο ή από βήξιμο θα πάμε. Γελάσαμε κι οι δυό, ήρθε και ένας φίλος του, ο αστράγαλός μου πονούσε και έκαναν τα πάντα να μου φτιάξουν τη διάθεση.
Ξέρετε, μου είπε ο νέος γελώντας για να μου φτιάξει το κέφι, το πέσιμο εγώ το θεωρώ ευλογία, ναι ναι ευλογία. Εμένα που με βλέπετε έχω σωθεί από πέσιμο, όχι δικό μου της μητέρας μου, η οποία όταν ήταν έγκυος εγκαταλελειμμένη από τον πατέρα μου, αποφάσισε να διακόψει την κύηση. Πηγαίνοντας στην κλινική έπεσε, και χτύπησε. Ένας κύριος που βρέθηκε τυχαία τη βοήθησε, και λίγο το ατύχημα, λίγο η συζήτηση με τον άγνωστο κύριο την έκαναν να αλλάξει γνώμη και νά ’μαι τώρα μπροστά σας.
Τι λες παλληκάρι μου, πολύ με συγκινείς, πόσο χρονών είσαι;
Είμαι είκοσι χρονών και με λένε Αλέξανδρο.
Κι εμένα παιδί μου Αλέξανδρο με λένε… χάρηκα πολύ.