Πριν από μερικές ημέρες είχαμε την καταγγελία για αυτόφωρη σύλληψη καλλιτέχνη μετά από συναυλία στο θεατράκι των Λενταριανών. Υπέρ του αντέδρασε ο Πανελλήνιος Σύλλογος Μουσικών με διαδοχικές ανακοινώσεις. Στην πρώτη ανακοίνωση με προβλημάτισε ένα σημείο όπου έγραφε: «Θα ζητήσουμε τεκμηριωμένες απαντήσεις από την Αστυνομική Διεύθυνση Χανίων και τον Δήμο Χανίων». Τι εννοούν ότι θα ζητήσουν ευθύνες από τον Δήμο; Αφού έχουν συνάψει μαζί του σύμβαση παραχώρησης του χώρου και έχουν έτσι αναλάβει ως δικές τους τις ευθύνες της διοργάνωσης. Το λέει καθαρά το συμφωνητικό. Τότε, λοιπόν, σε τι ευθύνες αναφέρονται;
Στη δεύτερη παρέμβασή του ο σύλλογος ήταν πιο σαφής: «Οι μουσικοί εργάζονται στους συγκεκριμένους χώρους που παραχωρούνται από τον Δήμο Χανίων, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τον ορισμό των ψυχαγωγικών, ακουστικών περιοχών στις αντίστοιχες πολεοδομικές ζώνες».
Το ερώτημα που θέτουν και πρέπει να απαντηθεί είναι σε τι κατάσταση βρίσκεται το θεατράκι Λενταριανών. Υφίσταται νομίμως; Είναι αδειοδοτημένο; Εάν όχι, τότε είναι παράνομη η παραχώρηση και επιπλέον ο παραχωρησιούχος έχει εκτεθεί σε νομικούς κινδύνους εν αγνοία του. Δεν έχω καμία αμφιβολία, επομένως, ότι οι αρμόδιες ελεγκτικές αρχές στα Χανιά, που ξέρουν την πόλη τους καλύτερα από τους φιλοξενούμενους καλλιτέχνες θα βρουν τις απαντήσεις. Ας αναμείνουμε τις εξελίξεις, λοιπόν, την αποτελεσματικότητα και φερεγγυότητα αρχών και υπηρεσιών στην περιφρούρηση των διατάξεων που αφορούν τον δημόσιο χώρο και τη λειτουργία του. Έχουσι γνώσιν οι φυλακες… Ή πάντως οφείλουν να έχουν.
Η άλλη απορία μού γεννήθηκε, όταν στο θέατρο της Ανατολικής Τάφρου ήρθα φάτσα – κάρτα με κινητό μπαράκι. Πουλούσε ποτά – κυρίως μπίρες – εντός του θεάτρου ανταγωνιζόμενο το κυλικείο της ΚΕΠΠΕΔΗΧ-ΚΑΜ λίγα μέτρα πιο πέρα. Νόμιμο, εφόσον έχει προβλεφθεί στη σύμβαση, έχει τηρηθεί η διαδικασία παραχώρησης, καταβάλλεται αντίτιμο και τηρεί τους υγειονομικούς κανόνες. Κι εδώ μια αναζήτηση στη Διαύγεια λογικά λύνει κάθε απορία. Μόνο που τελικά… δεν λύνει καμία: στη σχετική σύμβαση δεν υπάρχει διαδικασία παραχώρησης, δεν υπάρχει οποιαδήποτε παραχώρηση, δεν υπάρχει αντίτιμο πουθενά. Αντιθέτως, υπάρχει η αναφορά ότι στον χώρο λειτουργεί κυλικείο με ευθύνη της ΚΕΠΠΕΔΗΧ-ΚΑΜ και ειδικότερα πως απαγορεύεται η πώληση ανταγωνιστικών προϊόντων. Πώς, λοιπόν, μπήκε το κινητό μπαράκι στο δημοτικό θέατρο; Με τίνος την άδεια, με ποιο αντίτιμο και με τι όρους λειτουργίας;
Κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει με την άποψη ότι οι δημόσιοι χώροι πρέπει να αξιοποιούνται υπέρ των πολιτών. Όμως, τι συμβαίνει επιτέλους σε αυτή την πόλη με τους δημόσιους και ειδικά τους δημοτικούς χώρους; Δεν κυβερνώνται από τον νόμο; Είναι απλώς θέμα βούλησης και πάμε με τη λογική «χύμα στο κύμα»; Το «θέλω και θα το κάνω» είναι παρατεταμένη εφηβεία, δεν είναι θεσμική λειτουργία ενός φορέα του κράτους. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση όμως δεν είναι ακτιβιστικό σωματείο, είναι συστατικό μέρος της Πολιτείας. Η παρανομία της Πολιτείας δεν είναι απλώς ένα κακό παράδειγμα, είναι αυθαιρεσία που προδίδει αντιλήψεις και νοοτροπία για τη διαχείριση της εξουσίας. Και η αυθαιρεσία της εξουσίας είναι επικίνδυνος δρόμος.
