Γ’ συνέχεια
Μαρία Μαγγιώρου
Δρ. Πολιτικής Επιστήμης και πολιτικής επικοινωνίας
Ερευνήτρια Παν. Λος Αντζελες
με Διδασκαλία στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο
Εναλλακτικές εκδόσεις
σειρά Θωρία 30 Εκδ. 2016
Ετσι, η σημερινή “σύγκρουση πολιτισμών” δείχνει ότι ήρθαν στην επιφάνεια οι υποβόσκουσες εχθρότητες. Για να εκδηλώνεται «η άρνηση ενός πολιτισμού να υιοθετεί πολιτισμικά αγαθά που θέτουν σε αμφισβήτηση κάποιες από τις θεμελιώδεις δομές του, με ένταση αυτών των συγκρούσεων από τη μεγάλη μετανάστευση των λαών με εξασθένηση της κοσμικής εξουσίας που οδήγησε στην πολιτική βαρύτητα της εκκλησιαστικής εξουσίας».
«Φαινόμενο της Δυτικής Ευρώπης με τον θεσμό του θεοκρατικού κράτους που εγκαινίασε για τη Δύση, μόνο ο Αυγουστίνος αλλά και ο Θωμάς ο Ακινάτης. Αλλά ήταν και αντίθετοι οι μεγάλοι πατέρες της Ορθοδοξίας στο μεγάλο ζήτημα του πολέμου και σε τόσες άλλες διαφορές, ως σήμερα, κυρίως για την οντολογικότητα της ορθοδοξίας η οποία αντιπαρατέθηκε στην ανάδυση του γερμανικού “εμείς” που δεσπόζει απ’ τον όγδοο αιώνα ως σήμερα στον εκρωμαϊσμό, στον εκγερμανισμό και στον εκχριστιανισμό της Δύσης… Αλλά και των αναστατώσεων για τους λαούς της Ανατολής με ενδοχριστιανικούς πολέμους και μέσα στην Ευρώπη για να αντιμετωπίζει τώρα, αποδυναμωμένη τους άγριους τζιχαντζιστικούς πολέμους μιας σύγχρονης ισλαμοφοβικής τρομοκρατικής καταστροφής…
ΘΡΗΣΚΕΙΑ: ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
«Η αποθρησκευμένη ορθοδοξία» αποτελεί το Α3 μέρος του πρώτου κεφαλαίου της πολυεπίπεδης συγγραφέα του βιβλίου “Σύγχρονα ψέμματα αρχαίες αλήθειες”, της Μαρίας Μαγγιώρου. Σ’ αυτό το μέρος δηλώνεται ότι:
«Η θρησκεία δικαίως θεωρείται η “καρδιά” του πολιτισμού και είναι αδιαχώριστη από την όλη οργάνωση του κάθε κοινωνικού. Αλλά, είναι σε ιδιαίτερο κόσμο, με κοινωνικούς σκοπούς, κανόνες και αξίες που ρυθμίζουν και προσανατολίζουν τη συλλογική ζωή.
Δεδομένου, μάλιστα, ότι η κοινωνική θέσμιση θέτει το ζήτημα της κοινωνικής ταυτότητας ως ζήτημα των “γιατί” και του “για τι” της ύπαρξης.
Για να θέσει και το ζήτημα της σχέσης του ανθρώπου με τον κόσμο. Οπως, η κάθε θρησκεία. ανήκει στο οντολογικό επίπεδο.
ΤΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΡΓΑΝΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΩ…
Βέβαια, ο καθολικισμός και η ορθοδοξία ανήκουν στα οντολογικά επίπεδα που παλώνουν την “απάντηση” για τη σχέση για το είναι του κόσμου.
Αλλά, βασικά, ο καθολικισμός με το ΕΝ ενώ, η διαμαρτύρηση με τα πολλά. Με τη θρησκευτική θέσμιση να γίνεται “από πάνω”.
Γεγονός που αποτελεί εγκλεισμό του νοήματος που είναι ταυτόσημο.
Με την ετερονομία, όπου, το τι είναι και τι δεν είναι σημαντικό για την κοινωνία οργανώνεται έξω από την κοινωνία και από πάνω.
Για να γράψει η Μαρία Μαγγιώρου ότι: «αυτό συμβαίνει από φόβο της τάσης που επικρατεί στο εν και τα πολλά του κόσμου. Και είναι, και εκ τούτου, μάλλον μεταφυσικές παρά ούσες οι οποίες, όμως, χωρίζουν αβυσσαλέα τον “πραγματικό κόσμο” από τον “υπερβατικό” για να συγκαλύπτουν χωρίς συνείδηση του παράλογου της συγκάλυψης, το γεγονός ότι το είναι του κόσμου, της κοινωνίας και του ατόμου είναι αυτοδημιουργία.
Ο ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΖΙΚΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ
Ομως, η ορθοδοξία, αντίθετα από τις Δυτικές Χριστιανικές εκκλησίες (καθολικισμού και προτεσταντιμού) αντικρίζει χωρίς φόβο τη χαοτική ύπαρξη του είναι, θέτοντάς το ανοιχτά ως σημασία στην κοινωνική θέσμιση την οποία πότε δεν απέκρυψε την… πηγή της θέσμισης όπως γίνεται με τις θρησκείες και τις μεταφυσικές που βρίσκονται σε κατάσταση σύνδεσης (re-ligio) της κοσμικής και της κοινωνικής αρχής, μέσω, της ορθολογικότητας και χάρη σε αυτήν, αλλά το ίδιο συνέβη και στην ελληνική αρχαιότητα με τη σχέση της πόλης με τον κόσμο, ελλείψει της οποίας όπως υποστηρίζει ο Κώστας Παπαϊωάννου, κανένας άλλος πολιτισμός δεν κατόρθωσε να πολιτικοποιήσει και να “εξανθρωπίσει” το μαζικό θρησκευτικό συναίσθημα…
Πατέρες της Ορθοδοξίας, η πολιτική παράδοση του τρίπτυχου κοσμολογία – οντολογία – ψυχολογία, ενσωματώθηκε στη χριστιανική πίστη.
ΟΙ ΚΑΠΠΑΔΟΚΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΟΓΜΑ
Ακόμα, στο ενδιαφέρον αυτό κείμενο – όπως όλα τα κείμενα του βιβλίου η συγγραφέας γράφει ότι: οι πατέρες της Ορθοδοξίας επεδίωξαν με επιτυχία όχι απλώς να σώσουν, την ελληνική παράδοση από τον εκρωμαϊσμό και από τον εκγερμανισμό αλλά να θέσουν τον ελληνικό χριστιανισμό έξω από την οντολογική πόλωση και πέρα από τη συγκάλυψη ακόμα, όμως οι Καππαδόκες Πατέρες έκαναν την ορθοδοξία ορθή πίστη / και όχι ορθό δογμα)… Σε αντίθεση με τον ρωμαιοκαθολικό στωικισμό και τον Γερμανικό ιδεαλισμό. Για να διατηρήσουν οι Ελληνες την αγάπη τους, για τον λόγο της ψυχής, της κοινωνίας και του κόσμου. Με τον ελληνισμό να μπορέσει να δείξει τις δυνατότητές του μέσω και της “Βυζαντινής Ορθοδοξίας.
ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΙ ΑΚΙΝΑΤΗΣ ΚΑΤΑ ΕΛΛΗΝΩΝ
Στο Β’ μέρος του πρώτου κεφαλαίου του βιβλίου “Συγχρονα ψέμματα και Αρχαίες αλήθειες” (για μια οντολογική αναθεώρηση της Δύσης η Μαρία Μαγγιώρου κάνει μια εξαιρετική ενδιαφέρουσα και τολμηρή κριτική για τη χαρακτηριστική αντίθεση Ελλήνων και Λατίνων στο ζήτημα του πολέμου, γράφοντας (σελ. 49-54) ότι: «Για τον άγιο Αυγουστίνο, πόλεμοι μπορούν να διεξάγονται κατ’ εντολή του Θεού. Για τους Ελληνες πατέρες δεν χωράει αμφιβολία ότι πόλεμος σημαίνει φόνος.
Μάλιστα ο Αγιος Βασίλειος είχε διατυπώσει μια πολύ αυστηρή σύσταση: όποιος στρατιώτης ήταν ένοχος φόνου θα έπρεπε επί τρία χρόνια να απέχει από τη θεία μετάληψη σε ένδειξη μετανοίας.
Σίγουρα, η βυζαντινή εκκλησία «δεν αντιμετώπιζε τον στρατιώτη ως φονέα»…
ΠΟΛΕΜΟΣ Η ΕΣΧΑΤΗ ΛΥΣΗ
Ενα από τα χαρακτηριστικά της Βυζαντινής Ιστορίας είναι ότι δεν περιλαμβάνει επιθετικούς πολέμους, γιατί οι ελληνικές μέθοδοι, ήταν πάντα προτιμότεροι, οι εκστρατείες του Ιουστινιανού είχαν στόχο την απελευθέρωση από αιρετικούς βαρβάρους και του Βασίλειου Β’ εναντίον των Βουλγάρων, για την απομάκρυνση κινδύνου και την ανάκτηση των επαρχιών.
Γι’ αυτό το κρίσιμο θέμα χαρακτηριστική είναι η στάση της Αννας Κομνηνής που παρά το ενδιαφέρον της για τα στρατιωτικά ζητήματα της εποχής και τον θαυμασμό για τις πολεμικές επιτυχίες του πατέρα της, ομολογεί ότι πρόκειται ουσιαστικά για μια αποτυχία αφού ο πόλεμος είναι η έσχατη λύση όταν οτιδήποτε άλλο έχει αποτύχει.
Αντίθετα, όμως η Δυτική Εκκλησία επιζήτησε να κατευθύνει την πολεμόχαρη ενεργητικότητα των ανθρώπων σε διαύλους που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα, οπότε ο ιερός πόλεμος έγινε επιθυμητός γιατί ήταν ο πόλεμος για τα συμφέροντα της Εκκλησίας (όπως οι μεγάλοι πόλεμοι μεταξύ κυρίως Χριστιανών και μη).
ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ = ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ
Ωστόσο, ως τυπική θρησκεία – μεταφυσική ο ρωμαιοκαθολισμός ήταν εχθρικός απέναντι στην ελληνική αντίληψη του προσώπου.
«Ο Αυγουστίνος» γράφει η Μαρία Μαγγιώρου «την πολέμησε με όση δύναμη, διέθετε, χαρακτηρίζοντας την ελληνική αυτονομία “έπαρση των ειδωλολατρών” τη δε ελληνική τόλμη “αμαρτωλή ακόμη, όμως, ενω οι Ελληνες πατέρες της ορθοδοξίας πάσχιζαν για αποθρησκειοποίηση καθιστώντας τον χριστιανισμό οντολογία αυτονομίας, ο Αυγουστίνος ενίσχυε την ετερονομία με την ιδέα του ευφυούς μοχθηρού ανθρώπου.
Ομως, σύμφωνα με την παράδοση, ο Δυτικός κόσμος χρειαζόταν τη συναίνεση για την αναγκαιότητα καταστολής που προκύπτει από την υποτιθέμενη ανθρώπινη βιαιότητα, έτσι ώστε να χρησιμοποιούνται οι κρατικοί μηχανισμοί κ.ά.
ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΣΤΟΝ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ
Προβάλλοντας τη σημασία της τυφλής υπακοής καθώς και της τιμωρίας που αναγκάζει τον άνθρωπο να υπακούει στον νόμο, διευκολύνονται πραγματικά στην προσαρμογή στον αυταρχισμό…
Πάντως, μια απειλητική, η κεντρική ελληνική σημασία της αυτονομίας για τον Αυγουστίνο μια σταθερή ενασχόληση.
Για να αντιμετωπίσει την αυτονομία με συστηματική διαστρέβλωση, σαν “υπέρτατη διαστροφή”, φιλαυτία, ιδιοτελεια αυτοεγκλεισμό, για να κριθεί τελικά η ανεξάρτητη αυτονομία να είναι μια μορφή αντεξουσιότητας».
Με την πολιτική να μην είναι «ένα σύμπτωμα πολλαπλότητας ωςαπλοϊκότητας και αποσπασματικότητας συχνά ανταγωνιστικών επιθυμιών του αμαρτωλού ανθρώπου.
Αλλά, ποια είναι η ανάδυση του Γερμανικού “εμείς”
ΟΙ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ
Στο Β2 μέρος του πρώτου κεφαλαίου η κυρία Μαγγιώρου λέει ότι ο εκσυγχρονισμός στον γερμανικό λαό θεωρηθηκε, για σκοπιμότητες πολιτικής ιδεολογίας, σαν εκπολιτισμός, άσχετα αν οι μαζικοί εκχριστιανισμοί γίνονται με τη βία… ή μόνο με τη θρησκευτική μεταστροφή των Βασιλέων τους, και έτσι πιστεύεται σαν αλήθεια, ότι η μετάβαση από την ειδωλολατρεία “αποκρυσταλλώνει” τις αλλαγές με το πέρασμα από την αρχαιότητα στο Μεσαίωνα, με “αναστατώσεις” που αφορούν τις σχέσεις του ανθρώπου με τον θεό αλλά και με τη φύση, την εξουσία με τον άλλο, με τον εαυτό του, με το παρελθόν και τις παραδόσεις του, με δεδομένο ότι ο μονοθεϊσμός “εκφράζει μια τάση για πολιτική και κοσμική ένωση!
Κάνοντας μια σημαντική ανάλυση η συγγραφέας για την ανάδυση του χριστιανικού “εμείς” προχωρεί στον γερμανικό ιδεαλισμό για να επισημάνει την παρερμηνεία των πυρηνικών ελληνικών σημασιών που έκαμαν ο Αγιος Αυγουστίνος και ο Θωμάς ο Ακινάτης που συνιστά τη νομιμοποίηση της ηγεμονίας του δικού τους “εμείς” σε βάρος των άλλων με τις μόνες εναλλακτικές “πολιτικές λύσεις”.
Ο ΘΩΜΑΣ ΑΚΙΝΑΤΗΣ
Αυτές που διαθέτουν οι Δυτικές Κοινωνίες που είναι: από τη μια ο πολιτικός Αυγουστινισμός και από την άλλη ο απολιτικός θεμισμός…
Για να πει, η συγγραφέας στο τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου της ότι «ο Γερμανικός ρομαντισμός, σήμερα, είτε στο πλαίσιο της μεταμοντέρνας πολιτικής θεωρίας, είτε ως φιλοσοφικό ρεύμα φαινομενολογίας, αποτελεί εκδήλωση του Γερμανικού φαντασιακού, δηλαδή του Θωμισμού… που έφθασε (σημειωτέρον ο άγιος Θωμάς που να είναι αυτός που καθιέρωσε τη μεγαλύτερη γιορτή των Αμερικανών, την “ημέρα των ευχαριστιών”).
Ξεκαθαρίζοντας τη σημασία της εξατομίκευσης, που εξηγεί ότι ο άνθρωπος συναντάται με τον Θεό, αφού ο Χριστός, λόγω της διπλής του φύσης διαθέτει και την ανθρώπινη, άρα είναι παρών στη θεία ευχαριστία…
Βιβλίο πνευματικής πολιτισμικής, πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, θρησκευτικής, ποιητικής και γενικά ανθρώπινης (με ευρεία φιλοσοφική αναθεώρηση) πρόκλησης, για εξανάσταση των σημερινών και αυριανών Ελλήνων αν θα υπάρχουν… ως Ελληνες.
ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΕΡΑΤΟΣΘΕΝΗ ΚΑΨΩΜΕΝΟΥ ΚΑΙ Η ΔΙΠΛΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Στο κεφάλαιο ΙΙ η συγγραφέας μιλά για τον αληθινό αποκλεισμό και τον ψεύτικο Δημόσιο χώρο.
Για τη διπλή καταστροφή του ελληνισμού, για τους “κουτόφραγκους” και για τους αδίστακτους πραγματιστές”.
Τα απολίτευτα του γένους μέσα από όλη τη μεγάλη περιπέτεια του ελλείμματος της πολιτικής Δύσης απέναντι στη Βυζαντινή ανατολή.
Με τα σύνορα, τους διαχωρισμούς του εορτασμού και τους εκμεταλλευτές για να αναφερθεί (σελίδες 89-91). στη θέση του ομ. καθηγητή – σημειολογίας – φιλολογίας – Ερατοσθένη Καψωμένου για τους πολιτισμούς του χώρου.
Πολιτισμοί, που χαρακτηρίζονται από την προτεραιότητα που παίρνει ο τόπος η πάτρια γη, μέσα στον κόσμο της αντίστοιχης κοινωνίας, προτεραιότητα που εκφράζεται με μια σχέση οικεία και αρμονίας προς τη φύση, καθώς κι ένα αίσθημα συγγένειας των ανθρώπων που κατοικούν στον ίδιο χώρο.
Με τη συνείδηση ταυτότητας του ανθρώπου να διαμορφώνεται σε άμεση συνάρτηση με τον τόπο και την τοπική κοινότητα με τους πολιτισμούς του χρόνου, κατά τον Καψωμένο, να χαρακτηρίζονται αντίθετα από την προτεραιότητα στον χρόνο.
Εποπτεία χώρου, αντιμετώπιση χρόνου τριμερής κατασκευή του “κοινωνικού συστήματος, μια ξένη “σφαίρα” για το κράτος και ένα προδρομικό φαινόμενο της Αμερικανικής επανάστασης ως εξέγερσης για θέματα φορολογίας με τη “Μάγκνα κάρτα” να μην είναι παρά η διεκδίκηση ελέγχου της φορολογικής αυθαιρεσίας, εκ μέρους της Νέας τάξης των Νορμανδών ευγενών… αλλά ποια, απ’ όλες, είναι σήμερα η Νέα τάξη πραγμάτων, ποιοι οι σημερινοί Νορμανδοί, ευγενείς φορο-επιβολείς και φοροεισπράκτορες στην ίδια την άμοιρη χώρα μας, ιδιαίτερα, που οι Ελληνες δεν αντέχουν άλλο στις πολλαπλές φορολογήσεις αλλά, υπάρχει μια ανεξάρτητη “σφαίρα” για την οικονομία, όχι γιατί η εξουσιαστικά συγκρατημένη σχέση κράτους με τους “πολίτες” θεσμοθετήθηκε ως κρατική δεσποτεία που εξελίχθηκε σε ημι-δεσποτικό πολίτευμα με την επένδυση της Νομικής προσωπικότητας και το σύνταγμα…
• Βιβλίο σημαντικό στη σύγχρονη ασημαντότητα που μας κατακλύζει…
