Το Τίμιο Ξύλο στη Δυτική Κρήτη

Χιλιάδες πιστοί προσέρχονταν καθημερινά όλες τις ώρες στο Μοναστήρι της Χρυσοπηγής για να προσκυνήσουν το Τίμιο Ξύλο που έφθασε ως τα Χανιά από την Ιερουσαλήμ.
Ισως να μην είναι ευρέως γνωστό ότι η Δυτική Κρήτη έχει το ιερό προνόμοιο να υπάρχει σε αυτήν το Τίμιο Ξύλο σε δύο πιστούς κατόχους.
Η πρώτη περίπτωση είναι της γνωστής στους παλαιούς Χανιώτες σαν Χατζήνα Στυλιανής Τζαγκαράκη που διέμενε και εσταύρωνε στην οδό Κύπρου απέναντι από τον κινηματογράφο “Ρεγγίνα”. Είχε το χάρισμα να εντοπίζει στον προσκυνητή όποιο σημείο στο σώμα του έπασχε, πράγμα που γνωρίζω ότι επιβεβαιώθηκε πολλές φορές μετά από τους ειδικούς γιατρούς. Αυτό συνέβη και σε εμένα όντας 17 χρονών. Σε καμιά περίπτωση δεν θα πίστευα όσα προσωπικά αντιλήφθηκα, αν μου τα ανέφερε κάποιος άλλος, γιατί η βοήθεια από το Τίμιο Ξύλο σε όσους πραγματικά πίστευαν ήταν εκτός φυσικών φαινομένων και λογικής.
Κατά τη γερμανική κατοχή που βρισκόταν η Χατζήνα στο Ρέθεμνος στο εκεί Νοσοκομείο που επισκεπτόμουν συγγενή είδα άλλον τραυματία από έκρηξη βλήματος γερμανικού στα χέρια του με τα κόπρανα να εξέρχονται από την ανοιχτή κοιλιά. Κανείς δεν πίστευε ότι θα σωθεί και όμως έγινε καλά και μου έμεινε αλησμόνητη η εικόνα του Γερμανού γιατρού με τις μπότες και τις γκιλότες που είχε γονατίσει και της φιλούσε τα χέρια.
Το 1975 που απεβίωσε τάφηκε ως μοναχή Φιλοθέη στο Μοναστήρι της Μεταμορφώσεως που είχε χτίσει στα Ρούστικα Ρεθύμνης και εκεί πανηγυρίζει και το Τίμιο Ξύλο τη 14η Σεπτεμβρίου που από τότε το έχει και σταυρώνει ο γιος της παπα-Σταύρος στο Ρέθυμνο.
Η δεύτερη περίπτωση αφορά την Κατίνα Βασιλάκη, την Στεφάναινα όπως ήταν γνωστή. Είναι σίγουρο ότι το κακό πνεύμα υπάρχει και εκείνη την περίοδο, μετά την κατοχή που μέναμε στο Ρέθυμνο, παρουσιάστηκε το πρόβλημα των δαιμονισμένων από τα Κεραμειά που είχε ξεσηκώσει τα τότε Μ.Μ.Ε. σε όλη την Ελλάδα, που γράφτηκαν βιβλία κ.λπ. Η Στεφάναινα με το Τίμιο Ξύλο στο χέρι εθεράπευε τους… δαιμονισμένους που, καλώς ή κακώς, με έπαιρνε η μάνα μου ως το σπίτι της στην παλιά πόλη και δεν θα λησμονήσω τα ουρλιαχτά και τις βρισιές για τον Σταυρό και τη σωματική αναστάτωση των πασχόντων.
Φυσικά ούτε αυτά θα πίστευα ποτέ αν δεν τα είχα δει. Μάλιστα μια οικογένεια εύπορη είχε φέρει από Αθήνα καθηγητή ψυχίατρο γιατί είπαν ότι ήταν ψυχοπαθής η άρρωστη και θυμάμαι μόλις φάνηκε στο δωμάτιό της με ένα σαρδόνιο γέλιο του είπε όλα τα τρωτά του. Οπότε ο γιατρός ανέφερε ότι η περίπτωση της άρρωστης δεν τον αφορά και έφυγε. Μια από τις πολύπαθες της υπόθεσης είναι θαμμένη στο νεκροταφείο των Μουρνιών και είναι αυτή που τότε, για πρώτη φορά, όταν συνήλθε, ανέφερε ότι την είχαν πάει οι… δαιμόνοι στον Γκίγκιλο. Πιστέψτε με κανείς δεν ήξερε τι είναι αυτός ο Γκίγκιλος. Εγώ το έμαθα μετά από δέκα χρόνια που έφτασα ως αυτόν.
Το Τίμιο Ξύλο αυτό ευρίσκεται στον ομώνυμο λόφο του Ρεθύμνου κοντά στο Επισκοπείο.
Από την εμπειρία δεκαετιών έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όποιος επικαλείται θαυματουργικές επεμβάσεις δεν μπορεί να τις θεωρεί σαν μια ασπιρίνη που τη λαμβάνει και περνάνε όλα, αλλά χρειάζεται να έχει την εσωτερική επικοινωνία και απόλυτη πίστη στη θετική εξέλιξη αυτού που χρειάζεται. Ούτε οι μορφές “συναλλαγής” όπως άγιε κάμε μου αυτό και εγώ θα σου φέρω λαμπάδα σαν το μπόι μου ή θα σου φτιάξω αυτό και εκείνο. Επίσης τα σκηνοθετημένα θαύματα που καταλήγουν πολλές φορές στα Μ.Μ.Ε. προξενούν μεγάλο κακό στην πραγματική θαυματουργική πίστη ή κάποια προσφερόμενα θαυματουργικά φυλαχτά ή εργαλεία όπως π.χ. προ καιρού τα “ευλογημένα” στυλό για τους υποψηφίους των Πανελλαδικών.