Το “Τσάιτγκαϊστ” του έρωτα

Για την οικονομία του χρόνου (και του… εφημεριδίστικου χώρου) να συμφωνήσουμε εξ αρχής ότι ο Άγιος Βαλεντίνος έχει εξελιχθεί σε έναν υπερκαταναλωτικό “ινφλουένσερ”.
Ας μην είμαστε όμως απόλυτα αφοριστικοί, αφού η 14η Φλεβάρη έχει οριστεί για να “θυμίζει” στον άνθρωπο ότι υπάρχει κι αυτή η αρχέγονη ανάγκη της αγάπης.
Κι είναι ιδιαίτερα τρομακτικό να υποθέσουμε σήμερα πως μέσα στα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Έλληνας στην καθημερινότητά του δεν έχει χρόνο ή διάθεση να ερωτευτεί· έστω κι αν ο έρωτάς του μένει ανεκπλήρωτος…
Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ο τρόπος με τον οποίο προσαρμόζεται – εξελίσσεται η έκφραση της αγάπης σε συνάρτηση με το… “Τσάιτγκαϊστ” (Zeitgeist)· το «πνεύμα της εποχής» όπως το είχαν περιγράψει οι Γερμανοί Ρομαντιστές, ορίζοντας «το γενικό πολιτιστικό, πνευματικό ηθικό/πολιτικό κλίμα μέσα σε ένα έθνος ή ακόμη και σε συγεκριμένες ομάδες, παράλληλα με τη γενική ατμόσφαιρα, τα ήθη και την κοινωνικοπολιτιστική κατεύθυνση/διάθεση μιας εποχής».
Προφανώς παρήλθαν οι καιροί της… πάστας στο ζαχαροπλαστείο, ή και του πιο… επιθετικού μάρκετινγκ της “Θείας από το Σικάγο” που πέταγε κανάτια από το μπαλκόνι.
Όμως το πνεύμα της εποχής μας, θέλει -δυστυχώς- μέχρι και την έκφραση των συναισθημάτων να παραδίδεται στον γενικότερο θυμό που σκεπάζει κάθε έκφανση της καθημερινότητας, ιδιαίτερα των νέων παιδιών.
Θα φανταζόταν άραγε ο Παύλος Σιδηρόπουλος όταν τραγουδούσε τον ύμνο για την αγάπη και την αφοσίωση, το «Να μ’ αγαπάς», ότι κάμποσα χρόνια μετά ένας πιτσιρικάς για να περιγράψει αυτά τα συναισθήματα θα χρησιμοποιούσε στιχάκια με όπλα, ξύλο, ναρκωτικά και άκρατο σεξισμό;
Κι όμως, δυστυχώς, αυτό είναι το “Τσάιτγκαϊστ” του έρωτα.