«Ωδή στον Μινώταυρο·
Χαίρε, του Μίνωα ταύρε,
φρουρέ των γρίφων
ραγισμένο βλέμμα της θλίψης
σώμα διάστικτο
από σφραγίδες και νύξεις αστεριών.
Φέρεις στους ώμους σου το βάρος
κεφαλής θηρίου
και η ουρά, στερεωμένη στο ζωνάρι σου,
νευρικά ανεμίζει καθώς περιδιαβαίνεις
τον ανήλιο Λαβύρινθο.
Πέρα κι ολόγυρα σου
κέρατα ταύρων και λάβρυες
φρουρούν τα τείχη των ανακτόρων
συνθέτουν ωδή στην Εκάτη
και εξορκίζουν κάθε επιβουλή.
Αποζητάς τις κραυγές του πόνου
το αίμα των παρθένων κούρων και
στριφογυρνάς στον αέρα το διπλό πελέκι
καθώς προσμένεις τα εξιλαστήρια θύματα
που διασκελίζουν,
υποταγμένα στο αμετάκλητο πεπρωμένο,
στο κατώφλι που οδηγεί στον δικό σου κόσμο.
Ποια μοίρα και ποιος ένοχος νους
έπλασε τον μύθο σου, ω Μινώταυρε,
που βυθίζεσαι στην αιώνια νύχτα
δίχως δικαίωμα να νιώσεις
τη θαλπωρή της αγάπης»
… Ένα «αιμάτινο δάκρυ» ως πορφυρή ίνα μεταξένια στα μάτια του Μινώταυρου, φιλοτεχνημένου από τον Γιάννη Μαρκαντωνάκη, στο πρωτοσέλιδο. Συγκινούμαι αμέσως! Θυμούμαι τη λαχτάρα της φιδομάνας, στην έμπνευση του Γεωργουσόπουλου για τα φιδόπουλα της…
Η ποίηση της Πηνελόπης μ’ επηρεάζει. Όχι μόνο με τη βαθύτατη γνώση της τη Μυθοκρητική, και όχι μόνο ασφαλώς! Όχι μόνο με το γλωσσικό ρεπερτόριο, με τον πλούτο και το απολύτως δόκιμον της επιλογής των λέξεων, όχι μόνο ακόμη με τους εντυπωτικούς συνειρμούς στους οποίους οδηγεί τον αναγνώστη, σε μια συγκλονιστική πνευματική λειτουργία…
… Μου ‘στειλε το «Βλέμμα» τούτο το ραγισμένο, χρόνια με τιμά με τα βιβλία της, πολλά χρόνια και με απαγγελία επίσης στον Χρισόστομο, μαζί με τον κορυφαίο εκφωνητή, τον Βασίλη τον Γκούστη, όταν κοινωνήσαμε με χαρά την ελεύθερη ποίηση της! Το βλέμμα του Μινώταυρου φιλοξενεί εκδοχές του Γιάννη, πάντα με έμπνευση, γλύπτη- ζωγράφου, καθώς και το εξώφυλλο, το είπαμε.
Ένα βιογραφικό, πλούσιο, σημαντικό, μοναδικό, γνωστό τοις πάσι, θυμίζει το πρόσωπο της δημιουργού, κόσμημα ευγενικό της Χανιωτόπολης! Γιατρού, ποιήτριας, λογοτέχνη, συγγραφέα, αυτοδιοικητικής οντότητας!
Πηνελόπη μου, την αγάπη μου, τον θαυμασμό μου για την προσφορά σου!