Το βρεγμένο τραγούδι

Μα, πως να συνηθίσω τις συνήθεις θύελλες; Κι είναι η αυγή ξένο χώμα. Και ‘γω, πρόσφυγας στο πρώτο φως. Και λαθρεπιβάτης του ονείρου. Όλα μου τα υπάρχοντα, ένα δισάκι της βροχής.
Ενα βρεγμένο πανωφόρι η πεθυμιά. Κι η θύμηση, πολύχρωμη βούργια. Αφημένη σε σταθμούς χαμένους στην ομίχλη. Περίεργα ήσυχος είναι ο άνεμος απόψε. Σταμάτησε να σφυρίζει μέσα από τις σχισμάδες του νου. Και των ονείρων. Έστριψα ένα τσιγάρο σέρτικο, με τη χάρτα της ζήσης μου. Και η μυρωμένη του ανάσα, έκαψε το χτές. Κι είναι το τώρα, αυγή που ξέμεινε από καφέ. Και γι’ αυτό, μεθά με τη σιωπή. Κι είναι η σιωπή, παλιά ρεμπέτισσα. Σε ασπρόμαυρα καπηλιά. Ντροπαλή αυγή. Σα κάφτρα μισοσβησμένη. Σε νυσταγμένα κάστρα. Με άγρυπνους χαϊνηδες. Και αγουροξυπνημένους πόθους. Μελάνι που τελειώνει, η σκέψη. Και μένουν όλα άγραφα. Σα μισοτελειωμένος αμανές. Που χάθηκε σε παλιό γραμμόφωνο. Που τρίζει η βελόνα του. Σα ξύλινο δοκάρι, με κρεμασμένο το πανωφόρι της απουσίας. Κι ύστερα ρωτάς τους ανέμους. Για τις συνήθεις θύελλες που ποτέ δε συνήθισες. Σα σχολιαρόπαιδο που νιώθει ένα κόμπο στο στομάχι, κάθε που ξημερώνει Δευτέρα. Αγριοπούλι με μισοσπασμένο το ένα φτερό, το πρώτο φως. Κι είναι το κουτσό του πέταγμα, ένα βρεγμένο τραγούδι. Για το ακατέργαστο και αταίριαστο χαμόγελο, μιας σβησμένης απουσίας.