Το ξαφνικό πορφυρό

Η απαγγελία της αγάπης. Σιωπή. Μόνο ο χρόνος ακούγεται – πέταλα από καθαρόαιμο φαρί, πάνω στο λιθόστρωτο της σκέψης. Κι ο αγουροξυπνημένος νους – αυγή, που ξέπλυνε η βροχή. Από τη λήθη και τις Ερινύες του απερχόμενου σκότους. Ποίημα κρυφό. Λόγια του πόνου ως επίκληση. Στο υπαρκτό άνθος. Λόγια που χάθηκαν στην αλμύρα σου. Κι ένας υάκινθος, στη λύρα του ερωδιού στο αχνοφέγγισμα. Σιωπή. Τα θαύματα είναι πάντα σιωπηλά. Κι εσύ, γερμένο κλαδί πάνω στην έκλαμψη του γαλάζιου. Βλέμμα που ανοίγει, ως ανθός, στης αυγής το χιτώνα. Κάθε πτυχή του και μια ευχή. Κάθε πτυχή του και της ψυχής η λάβα. Ξαφνικό πορφυρό μέσα στο μέλαν. Η ανακούφιση της παραδοχής. Οτι το νέφελο θα ξανάρθει. Να σε ζεστάνει, με την κρυμμένη καταιγίδα του. Χτυπούν τα κύμβαλα των ουρανών μέσα στον νου. Που γαληνεύει. Μικρή γαλάζια φλόγα. Μέσα στον αχό της κρυφής σου αλμύρας. Και το ξαφνικό πορφυρό γεννά. Το αφήγημα των πεσμένων φύλλων πάνω στις απουσίες σου. Δεν είναι μακριά η γέννα του πιο βαθύ αναστεναγμού του γαλάζιου. Μελανές σκέψεις πάνω στο λευκό. Της χαμένης παρουσίας. Αυτής, που γίνεται μαζί ευχή και σκοτάδι. Κι εσύ ποιητής. Κόσμου κρυφού. Που τον ψάχνει το ποιήμα που δεν τόλμησε να γράψει. Λέξη χαμένη στα μυστικά αρώματα των κυκλάμινων. Που φυτρώνουν στις αβύσσους. Ενθάλποντας πόνους ξεχασμένους μα με ανεξίτηλες ουλές. Κρυστάλλινο νερό πάνω σε λευκή δαντέλα. Ενας αιώνας σκέψη λες. Κι η αυγή, ακόμα δεν ήρθε.