Το ξημέρωμα των ευχών

Ο ερχομός της νύχτας εξαρτάται από πόσο σκοτάδι έχεις μέσα σου. Όλα αρχίζουν με μιά σκιά. Σημάδι ότι κάπου εκεί, υπάρχει φως. Δεν είναι αυτό το φως σα τα ψεύτικα φωτάκια των Χριστουγέννων. Δεν είναι αυτό το φως, σα τα απαξιωτικά χαμόγελα, μιάς πολυάσχολης κενότητας. Δεν είναι αυτό το φως, σα το άκουσμα του ”δεν έχω χρόνο τώρα”. Κάποιος πρέπει να τους πει ότι ποτέ δεν απέκτησαν πραγματικό φως. Αυτό που εκπέμπεται από μέσα σου. Αν έχεις κάτι μέσα σου. Αν θέλησες ποτέ την αλήθεια. Ή αν παρέμεινες, στις θλιβερές απομιμήσεις του μέσα σου. Είσαι τόσο δειλός, που δε δέχεσαι να δεις την αλήθεια. Κι όμως, πότε νομίζεις ότι θα ‘ρθει ο πραγματικός χρόνος στη καθημερινότητά σου ; Έχεις τόση φασαρία μέσα σου κι όμως ζητάς την εξωτερική ησυχία και όχι την εσωτερική. Καημένε μου. Κάποτε η απουσία, που, τόσο θέλησες, θα γίνει πραγματικότητα. Τότε θα αναζητήσεις, την απούσα πλέον παρουσία, αλλά θα είναι πλέον αργά. Ξέρεις το σκοτάδι δεν έρχεται ποτέ μόνο του. Πρέπει να το καλέσεις για να ‘ρθει. Το φως πάλι, παρ’ οτι υπάρχει από πάντα, πρέπει να θέλεις να το δεις. Έχεις μεγάλη ευθύνη για τη σκοτεινιά του κόσμου. Γιατί πολλές σκοτεινιές, σα τη δικιά σου, κάνουν τη μεγάλη σκοτεινιά του κόσμου τούτου. Το εύκολο είναι να πεις, δε θέλω να πιώ αυτό το πικρό ποτήρι. Το δύσκολο είναι να δεχθείς το φως.  Όχι το να δεχθείς και να συνηθίσεις το σκοτάδι. Αλλά να δεχθείς τη φωτεινότητά σου. Γιατί πληρώνεις μεγάλο αντίτιμο για τη παραδοχή σου αυτή. Είναι το ότι γίνεσαι διάφανος. Δε κρύβεσαι πιά. Μοιράζεσαι. Θα το αντέξεις ; Η επιλογή είναι ευχή και κατάρα. Έχουμε αυτή την ικανότητα να επιλέγουμε. Όμως με τι κριτήρια επιλέγουμε ; Και πως έχουμε αποκτήσει αυτά τα κριτήρια ; Το δύσκολο είναι να αρνηθούμε το ευκολο. Το ευπεπτο. Την απομίμηση. Το δύσκολο είναι να αρνηθούμε τον παλιό τρόπο σκέψης. Το δύσκολο είναι να δεχθούμε ότι βρισκόμαστε ένα σημείο πιό πέρα, από αυτό που βρισκόμασταν μιά στιγμή προτύτερα. Βλέπεις δεχόμαστε το πέρασμα, τη ροή του χρόνου. Αλλά δε δεχόμαστε την μετακίνησή μας από το ένα σημείο στο άλλο.  Το δύσκολο είναι να αρνηθούμε τη στασιμότητα. Και να δεχθούμε την εξέλιξη του μέσα μας. Ανεξάρτητα από το περιβάλλον. Αυτό είναι μιά διαδικασία που κάνει κανείς με τον εαυτό του. Και μετά είναι έτοιμος να μοιραστεί. Να γίνει φως. Να γίνει μέρος του φωτός. Και να καλέσει και το περιβάλλον σε αυτό το φως. Είναι ευθύνη να είσαι φωτεινός. Γιατί αυτό θα σημάνει και το τέλος της καταχνιάς. Και επιτέλους θα ξημερώσει. Βλέπεις, το πότε ξημερώνει μέσα σου εξαρτάται από τις δικές σου παραδοχές. Από το πότε θα θελήσεις να καλέσεις το ξημέρωμα. Το ξημέρωμα των ευχών.